Το “elvis” ήταν από τα παραλιακά μπαρ της Θεσσαλονίκης που προτιμούσα κι εγώ ως φοιτήτρια αλλά έγινε το μόνιμο στέκι μου αφότου μετακόμισα στην Αθήνα. Πώς γίνεται αυτό; Φταίει η πεισματική μου άρνηση να πάω σε οποιοδήποτε άλλο
μπαρ της πόλης κάθε φορά που επέστρεφα σε αυτήν για λίγες μέρες. Δεν ξεκολλούσα από εκεί είτε πίνοντας καφέ και χαζεύοντας τον ήλιο να βασιλεύει στο Θερμαϊκό είτε χορεύοντας “δίχως αύριο” μέχρι να χαράξει. Συχνά μάλιστα αυτά τα δύο συνέβαιναν χωρίς διάλειμμα ενδιάμεσα. Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι εκεί με οδηγούσαν οι πάντα ενημερωμένοι για τις πιο προχωρημένες και ψαγμένες τάσεις της ηλεκτρόνικα, dj, η ποπ διακόσμηση, η φευγάτη αισθητική του χώρου, ο φίλος μου ο cool Αλέξης που “τρέχει” -χωρίς να τρέχει- το
μαγαζί αλλά και οι θαμώνες που αφειδώς χαμογελούσαν και φλέρταραν. Συνειδητοποίησα όμως πρόσφατα πως όλα τα παραπάνω ήταν απλά το περιτύλιγμα.

Η ουσία είναι ότι το “elvis” είχε γίνει για μένα καταφύγιο, η δική μου κιβωτός όπου έβρισκα ό,τι θεωρούσα πολύτιμο στην σύγχρονη κουλτούρα της Θεσσαλονίκης. Συμβόλιζε την πιο ανήσυχη, την πιο δημιουργική, την αληθινά εναλλακτική, την πρωτοπόρα, τη λιγότερο μίζερη πλευρά της πόλης. Κι αυτήν την πλευρά ήθελα να φυλάξω. Όπως το “elvis” ξεφύτρωσε και άνθισε στην καρδιά της ομοιομορφίας και του “ψευτοκυριλέ” που κυριαρχεί στην παραλία, πηγαίνοντας κόντρα σε όλα, κατά τον ίδιο τρόπο ένιωθα ότι υπάρχουν στην πόλη άνθρωποι, ιδέες και ρεύματα που γκρεμίζουν καθημερινά τα στερεότυπα των
πολιτισμικών χαρακτηριστικών της πόλης που συνοψίζονται στο εξής εμετικό σχήμα : “συμπρωτεύουσα” = <<χαλαρά>>+ <<μπουζουκλερί>>+ <<ερωτική πόλη>>.

Το “elvis” μεγάλωσε, ωρίμασε, μετακόμισε και εξελίχθηκε. Ο Χρήστος Πορτοκάλογλου, ραδιοφωνικός παραγωγός, ιδιοκτήτης και εμπνευστής του, διαισθάνθηκε ότι ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα. Μακριά από την αισθητικά ισοπεδωμένη παραλιακή, στην οδό Βαλαωρίτου άνοιξε πριν λίγες μέρες το νέο
“elvis”. Μαζί με τα γειτονάκια του “Partisan”, “Rock n’ Rolla”, “Παπαρούνα”και “Spitimou” που έχει το καθένα το δικό του, αλλά τον ολόδικό του χαρακτήρα, δίνουν νέα ευκαιρία σε αυτήν την όμορφη αλλά επί πολλά χρόνια παρατημένη περιοχή του κέντρου αλλά και νέο αέρα στις νύχτες της Θεσσαλονίκης. Μια βόλτα εκεί και νιώθεις αμέσως ότι κάτι άλλαξε. Τα ζωηρά βλέμματα δεν ανήκουν πια μόνο στους φοιτητές της πόλης αλλά και στους μεγαλύτερούς τους που μοιάζουν επιτέλους να ξαναβρήκαν το κέφι τους για
αναζήτηση, συναναστροφή, παιχνίδι, έρωτα.

Όσο για το “elvis”, τώρα, πιο πολύ από ποτέ, δε μου έφτασαν οι ώρες που πέρασα εκεί, τις ημέρες των Χριστουγέννων. Άκουσα συγκλονιστική μουσική από τον Mr Lookman, τον PiCi και τον Echonomist, παρατηρούσα ενθουσιασμένη κάθε σπιθαμή του νέου ψηλοτάβανου και άνετου χώρου που επιμελήθηκε ο διακοσμητής Τάσος Κουρκούτης και δε χόρταινα να κοιτώ την λαβωμένη από το σπαθί, καρδιά
που σχεδίασε ο tattοο artist Κώστας Τζηκαλάγιας και ζωγράφισε στον τοίχο ο Αχιλλέας Ιωαννίδης γράφοντας πάνω τη λέξη “Liebe” που σημαίνει αγάπη. Μια αιώνια ευχή που ταιριάζει σε κάθε τόπο, σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε στιγμή, σε κάθε χρόνο. Και στο 2010.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News