Είναι κοινώς γνωστό, αλλά όχι αποδεκτό από όλους. Όταν θέλεις να χτυπήσεις κάποιον, τον χτυπάς εκεί που πονάει. Στις χιλιάδες φορές που έχω βρεθεί σε τέτοια θέση, μου ήταν πολύ εύκολο να ανταπαντήσω αμέσως, ούσα ετοιμόλογη, και το παραμικρό «ελάττωμα» του άλλου, αφού είχε καταφέρει να με κάψει, γινόταν δηλητήριο στο στόμα μου. Τη θεωρούσα δίκαιη οργή. Με πονάς, σε πονάωστο πιο ευαίσθητο σημείο σου.

Απαγκιστρώθηκα με τα χρόνια από τέτοιες πρακτικές. Κατάλαβα, και μάλιστα πάρα πολύ καλά, ότι όταν κάποιος σου επιτίθεται και προσπαθεί να σε πονέσει σε κάποιο σημείο που εσύ θεωρείς ευαίσθητο, υπάρχουν δύο τρόποι να τα καταφέρεις: Ή δεν δίνεις σημασία -που το θεωρώ μια μορφή ηττοπάθειας- ή αυτό το «ελάττωμα» το κάνεις προτέρημα, το υπερασπίζεσαι, το διεκδικείς και στο τέλος είναι το μεγαλύτερο όπλο σου.

Αφού, λοιπόν, έκανα σε ηλικία 25 ετών τον επαναπροσδιορισμό του φύλου μου (τότε το έλεγαν αλλαγή φύλου, ακόμη και σήμερα, λες και είναι βρώμικο πουκάμισο και το αλλάζεις), η λέξη ευνουχισμένος ακουγόταν κατά κόρον. Από τη στιγμή που βρήκα τα δικά μου κουμπιά, με τη βοήθεια δεκάδων ερωτικών συντρόφων και ήρθα στον πολυπόθητο οργασμό, προσπαθούσα να πείσω με νύχια και με δόντια πως κάνουν λάθος. Ακόμη και με τους τάχα μου έμπειρους επιστήμονες, που έβγαιναν στα κανάλια και έσκιζαν τα ιμάτιά τους ότι αυτό είναι αδύνατον να συμβαίνει, γινόμουν έξαλλη. Ειδικά με αυτούς. Διαπίστωσα με τον καιρό ότι είναι ένας μάταιος πόλεμος και ότι στην τελική δεν μπορώ να πείσω κανέναν για κάτι που δεν θέλει να πεισθεί ή να καταλάβει.

Αυτός ο μύθος, βέβαια, είχε ως αποτέλεσμα πολλά τρανς άτομα που είχαν την επιθυμία να κάνουν το μεγάλο βήμα, να αναστείλουν αυτή την απόφασή τους τις περισσότερες φορές από φόβο.

Να έρθω όμως στο σήμερα για να μη κουράσω. Σε ένα σεμινάριο που παραβρέθηκε το Σ.Υ.Δ. στο πλαίσιο μιας πανευρωπαικής καμπάνιας για την νομική αναγνώριση φύλου, ακούστηκε πολλές φορές η πρόταση «η στείρωση δεν είναι αναγκαία για να έχει το άτομο που επιθυμεί την αντίστοιχη ταυτότητα με την ταυτότητα του φύλου του».

Στο διάλειμμα ήρθαν δυο τρεις κοπέλες που είχαν κάνει την επέμβαση πολύ πριν από μένα, ελαφρώς έως και βαρέως θιγμένες από τη συγκεκριμένη λέξη. Το θεώρησαν ύβρη, έως και απαξίωση. Όφειλα να εξηγήσω αυτά που μου εξήγησαν, αυτά που εξηγούσα στον εαυτό μου παλιότερα με άλλες μεθόδους, ίσως πιο εγωιστικές. Η λέξη στείρωση σημαίνει απλά μη αναπαραγωγή. Δεν είναι ψέμα, δεν είναι μύθος.

Κατανοώ τέτοιες σκέψεις. Αλλά η ζωή εξελίσσεται. Θα μου πεις, με τις λέξεις; Πολλές φορές και με αυτές. Δεν με ενοχλεί αν με αποκαλέσεις στειρωμένη, γιατί είμαι. Αλλά ήταν επιλογή μου. Εκεί είναι όλο το ζουμί.

Κάποια παιδιά δεν θέλουν για πολλούς λόγους να προχωρήσουν σε αυτό το βήμα. Κάποια από αυτά θέλουν και μπορούν να τεκνοποιήσουν. Μα η νομοθεσία δεν τους παρέχει αυτό το δικαίωμα. Για να έχει στα χέρια του ένα τρανς άτομο μια ταυτότητα που να συνάδει με την εμφάνισή του, το κράτος σε υποχρεώνει να κάνεις χειρουργική επέμβαση. Εν ολίγοις να στειρωθείς.

Μια ακόμη πλευρά σε ένα θέμα που έχει ατέλειωτα και άλυτα προβλήματα. Απλά σκεφθείτε.

Πόσο δίκαιο είναι αυτό, να σου απαγορεύουν να κάνεις ένα παιδί από καθαρά στεροτυπικούς λόγους;

Υ.Γ.: Επαναλαμβάνω και επιμένω στη λέξη «επιλογή». Είναι το κλειδί στην ευτυχία του κάθε ανθρώπου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News