Photo: Γιώργος Χρυσαφάκης
 

Κατ’ αρχήν ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας. Για τα σχόλια όλων σας στο προηγούμενο κείμενο “Κοίτα ν’ αντέξεις”.  Μου παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα όμως. Υπαρξιακής ανατροπής.

Ποτέ άλλοτε τόσα χρόνια τόσοι πολλοί δεν με έχουν αποκαλέσει “νότα αισιοδοξίας”. Θα ήθελα πολύ να έχω πράσινα μάτια άλλα δεν έχω και όταν όλοι τα βλέπετε πράσινα, θα πιστέψω πως είμαι όμορφος και θα αρχίσω να γκομενίζω άοπλος και παραπλανημένος…

Προσθέτω λοιπόν μερικές ακόμη σημειώσεις μου, για την αποκατάσταση της προσωπικής μου αλήθειας.

– Από πέρσι άρχισε να “χαλάει” ο καιρός. Αρχές Ιουνίου και τα πρόσωπα είχαν φθινόπωρο. Έχουν πια μαζευτεί πολλά σύννεφα για τόσο ευλογημένο τόπο…

– Ξεκινούσαν οι πρώτες καλοκαιρινές συναυλίες.  Ωραίες συλλογικότητες, σε τραβούσε το μέλι του καιρού σου, του τραγουδιού του, των δικών σου ανθρώπων.

– Έχει μείνει βέβαια ο ήλιος. Υπό την ίδια γωνία. Κοίτα να κρατήσεις κι εσύ την θέση σου.

– Περισσότερη Αθήνα φέτος. Σκαλωμένοι στην μοναδική παραθαλάσσια πρωτεύουσα της Ευρώπης.

– Περισσότερη βία. Φτωχοδιάβολοι αλλά και εγκληματίες εγκλωβισμένοι στην ανατολική είσοδο της Ευρώπης, μπερδεμένοι με νεόπτωχους Έλληνες που τους κρέμονται πια τα νεύρα έξω από την σάρκα.

– Κανένα  σχέδιο με βάθος πέρα από το καλοκαίρι. Πάνε αυτά. Τώρα κάθε μέρα κι ένα σενάριο καταστροφής παραλύει την ραχοκοκκαλιά σου και μια μαρτυριάρα ζυγαριά δείχνει τα πραγματικά κιλά σου.

– Θάλασσα. Θα χώνονται τα ποδαράκια της στην άμμο και θα περπατάει σαν αναποφάσιστο βαρελάκι. Ενός έτους. Τι ηλικία Θεέ μου!

– Κορίτσια. Ελεύθερα, γυμνά χέρια σε σχηματισμούς χελιδονιών.  Ερωτισμός με ενδεχόμενο δόλο.

– Κορίτσια, ξανά. Η πατρίδα του γέλιου, του ήχου τού τρεχούμενου νερού όταν ξεπηδάει από μία ερεθιστική νεότητα. Υλικό που προσφέρεται για πλήθος παρερμηνειών.

– Κορίτσια. (πλάκα μου κάνεις, ξεκόλλα!). Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους όταν θεωρούν την ομορφιά τους δεδομένη και αιώνια. Στην κατάρρευση κοίτα να λείπεις μακριά…

– Λεφτά. Τσαλακωμένα, καχεχτικά χαρτονομίσματα, μαραμένα μεγαλεία, και να τα μετράς κρυφά. Η πιο κρυφή πράξη του ανθρώπου πια. Έχει ξεπεράσει ακόμη και τις άλλες…

– Κόλαση. Γιατί όχι; Γιατί πιστεύεις πως δεν αντιστοιχεί τουλάχιστον μία στην δική σου εποχή, σε εσένα;

– Ένα όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα. Ή εφιάλτης. Απλώνονται χέρια δικών σου ανθρώπων κι εσύ παλεύεις να τα πιάσεις. Δεν τα φτάνεις, βουλιάζουν.

– Ιούνιος. Τόσο καιρό λέμε να τα πούμε. Δεν βρισκόμαστε πια, χανόμαστε ρε, δεν το βλέπεις; Θα μπορέσεις;

– Ιούλιος. Κουλουριασμένος δίπλα στην θάλασσα, λίγο διαφέρει το σχήμα σου από τα κορμιά στην Μενάνδρου, την Σωκράτους, την Σοφοκλέους. Μόνο που τώρα δεν πιστεύεις πια πως την έχεις γλιτώσει. Περιμένεις να σε βρούνε. Έχουν ξαμολυθεί.

– Αύγουστος. Κάποιος να κλείσει τον ήλιο. Αναστροφές και διαθλάσεις μού δείχνουν νερό, αλλά δεν υπάρχει τίποτα. Έρημος. Μείνε μακριά μου.

– Καλοκαίρι. Μασκαρεμένο σε κάτι άλλο που δεν έχει ακόμη όνομα. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News