Σε είδα να (με) δουλεύεις στη Γενική Ταχυδρομική. Μου είχαν στείλει ένα πολύ επείγον έγγραφο με τη σημείωση "μετά τις 14:00 μ.μ.". Άφησα τη δουλειά μου, πλήρωσα ταξί 12 ευρώ για να είμαι σπίτι ακριβώς στις 14:00 για να το παραλάβω. Πήγε 17:00 και δεν είχε έρθει. Ευτυχώς, ξέρω σε ποια χώρα ζω και πήρα τηλέφωνο. Μου είπες, εντελώς αδιάφορα, πως ήρθες στις 13:00 και δεν με βρήκες και, γι' αυτό, το έγγραφο θα το πάρω αύριο, "κάποια στιγμή". Σου είπα ότι αδυνατώ να ξαναχάσω τη δουλειά μου ξανά μια ολόκληρη μέρα ενώ έχω πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής μου για να το πάρω σε 24 ώρες. Μου είπες "εμένα δεν με πλήρωσες εσύ, αλλά το αφεντικό μου". Όταν άρχισα να φωνάζω, μου είπες να φύγω από το μαγαζί σου γιατί σε εκνευρίζουν τα παράπονα πελατών. Μου τσαλάκωσες και την απόδειξη πληρωμής για να δω πόσο σε εκνευρίζουν. Όταν σου είπα ότι θα σε καταγγείλω σε οργανώσεις προστασίας καταναλωτών, γέλασες. Πολύ καλά έκανες. Σ´ αυτό το ξέφραγο αμπέλι που ζούμε, ο καταναλωτής είναι πιο απροστάτευτος κι από αρνί το Πάσχα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News