Σε είδα (προσωρινά;) εκτός λειτουργίας, ω Ελλάδα. Πήρα σήμερα το βαλιτσάκι μου και είπα να περπατήσω μέχρι τον Προαστιακό για να πάω στο Κιάτο. Πάνω από δέκα λεπτά δρόμος δεν είναι από το σπίτι μου μέχρι τον κόμβο Κηφισίας. Όπως αποδείχτηκε βέβαια ο δρόμος αυτός ήταν πιο πιθανόν να με οδηγήσει στο ΚΑΤ παρά στο τρένο. Όλα τα φαρδιά πεζοδρόμια ήταν κυριολεκτικά ένα τεράστιο πάρκινγκ. Εγώ μετά βίας χωρούσα να περάσω με σλάλομ, αλλά το βαλιτσάκι μου με τίποτα. Σκέφτηκα τον φίλο μου τον Βαγγέλη που ζει σε αναπηρικό καροτσάκι και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Βαγγέλη, σε φυλάκισε μία η μοίρα και δύο η χώρα σου. Μετά τη φίλη μου τη Μαρία που έγινε μαμά. Φυλακή κι αυτή κι ο γιος της.

Μετά έφτασα στον σταθμό. Με τα δόντια το κρατούσα να μη μου φύγει όλο το κέφι. Διάολο, είπα στον εαυτό μου, ένας μήνας υπερεύρυθμης λειτουργίας του κράτους στη Γενεύη σε κακόμαθε. Χαλάρωσε τώρα, πάμε διακοπές. Έλα όμως που στη χώρα που με γέννησε, διαβόητη γιατί δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από διακοπές, τελευταία αρνείται πεισματικά να προσφέρει κι αυτές. Λοιπόν, θα είμαι σύντομη: στον κόμβο Κηφισίας όλα ήταν προσωρινά εκτός λειτουργίας: το ασανσέρ για τους ανάπηρους, τα μωρά και τις βαριές βαλίτσες, είχε λουκέτο. Χάλασα τις ρόδες της δικιάς μου να την τσουλάω στη σκάλα και χτύπησα το πόδι μου. Τα εκδοτήρια δεν λειτουργούν (προσωρινά, επίσης από το Πάσχα) – άσε που δείχνουν ότι η γραμμή για Κιάτο δεν λειτουργεί ακόμα αλλά είναι στα μελλοντικά σχέδια της εταιρείας!

Ξανακουβάλησα τη βαλίτσα επάνω για να διασχίσω την Κηφισίας μπας και βρω απέναντι κανέναν υπάλληλο. Πράγματι, υπήρχε μία κοπέλα που μου έβγαλε ένα εισιτήριο, το οποίο όμως δεν μπορούσα να επικυρώσω γιατί τα μηχανήματα ήταν επίσης εκτός λειτουργίας. Προσωρινά όμως, οπότε ουδείς λόγος ανησυχίας υπάρχει. Χαλαρώστε ανεύθυνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News