Τον βλέπω συνήθως τα πρωινά του Σαββατοκύριακου να βαδίζει αργά αλλά σταθερά στα δρομάκια της Παναγίτσας στο Παλαιό Φάληρο και να ανταποδίδει με ένα ζεστό χαμόγελο την «καλημέρα» που του απευθύνουν όσοι τον ξέρουν ή απλά τον αναγνωρίζουν. Ένας από αυτούς -που ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία – κι εγώ.

-«Καλημέρα σας, κύριε Βογιατζή. Χαίρομαι πολύ που σας βλέπω. Είστε καλά;»

-«Πολύ καλά, σας ευχαριστώ» μου απαντά με μια ευγένεια που κάθε άλλο παρά προσποιητή δείχνει, για όσους από εμάς ζούμε λόγω δουλειάς κοντά σε δημόσια πρόσωπα κι αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά την ανταπόδοση απλώς και μόνο… από υποχρέωση.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν έκανα μια εκπομπή στο ALTER και είχα συναντήσει τον Γιάννη Βογιατζή σε μια από τις ατέλειωτες βόλτες που έκανε, παρέα με τον αξέχαστο -επίσης Φαληριώτη- Σταύρο Ξενίδη, τον είχα ρωτήσει αν θα ενδιαφερόταν για μια συνέντευξη.

«Συνέντευξη από μένα, παιδί μου; Είσαι σίγουρος;» με είχε ρωτήσει και με ευγενικό τρόπο μου έδειξε ότι θα προτιμούσε να την αποφύγει. Δεν επέμεινα…

Από τότε δεν τον ξαναρώτησα. Απλώς κάθε φορά που τον συναντώ απολαμβάνω τη γλύκα της ευγενικής του όψης και του χαμόγελου που «απαντά» στο δικό μου. Τον κοιτώ με αγάπη και θαυμασμό. Βλέπω και ξαναβλέπω τις ασπρόμαυρες αλλά και τις έγχρωμες ελληνικές ταινίες στις οποίες είχε πάντα δεύτερο ρόλο αλλά με τον δικό του τρόπο γινόταν κι αυτός πρωταγωνιστής.

Κάθε φορά σκέφτομαι ότι θα θελα να τον σταματήσω όχι μόνο για μια «καλημέρα». Να του πω πόσο τον θαυμάζω και πόσο τον ευχαριστώ. Για τον «Μικέ» που παντρεύεται, για τον «Μεμά Γαρδούμπα» και πιο πρόσφατα για τον τηλεοπτικό παππού Φιλώτα…

Τώρα που το σκέφτομαι, μια από τις επόμενες μέρες θα το κάνω οπωσδήποτε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News