Αυτό με τα νέα φρέσκα πρόσωπα στην -πάλι- νέα πολιτική σκηνή, δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία. Έχει και άλλες παραμέτρους. Είχαμε χρόνια, αν και δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό, να δούμε ανθρώπους που διαχειρίζονται τις ζωές μας, να το κάνουν με άλλον αέρα. Καλό ή κακό, η Ιστορία θα δείξει. Το «πρόστιμο» εμείς θα το πληρώσουμε. Που, φυσικά, το απεύχομαι. Εμείς τους επιλέξαμε, ως χώρα.

Ίσως είναι το θράσος των νιάτων. Ή το κλασικό πλέον, κάτι γνωρίζουν που δεν μας το έχουν πει. Μπορεί η άγνοια κινδύνου. Απ' την άλλη να βλέπουν κάτι, που είμαστε ανίκανοι να το δούμε.

Όταν θα λυθούν οι απορίες μας, ελπίζω και εύχομαι να μην είναι με δάκρυα απογοήτευσης στα μάτια. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Το τεκνομπάλαμο (35άρης) με το ξυρισμένο κεφάλι, κακά τα ψέματα, είναι το πρόσωπο των ημερών και σίγουρα θα είναι και των επόμενων. Πάνω απ' όλα λόγω θέσης. Οι πιο πολλοί μείναμε στα λιγότερο ουσιώδη γιατί, τι στο διάολο; Δεν σπουδάσαμε και οικονομικές επιστήμες. Όσοι το κατέχουν αναλύουν, και ξανα-αναλύουν, αλλά λύση δεν βρίσκουν.

Εμείς -και είμαστε πολλοί, ειδικά πολλές- μένουμε στις λεπτομέρειες. Σ' εκείνο το σαρδόνιο μειδίαμα όταν τάχα μου έρχεται σε δύσκολη θέση, περιμένει να τελειώσει ο ομιλητής, με το ίδιο μισοχαμόγελο. Τόσο πετυχημένο. Δεν ξέρω αν έχει κάνει πρόβες στον καθρέφτη… αλλά το ‘χει…

Βγάζει φαντασίωση ο Βαρουφάκης. Όχι, δεν θα τη γράψω. Απλά να πω, με όσες και όσους -γιατί όχι- το συζήτησα, το τραβάει το μαλλί το παλικάρι. Ίσως του μένουν και λίγες τρίχες ανάμεσα στα δάχτυλα. Εκείνο το χαμόγελο, δεν είναι αυταρέσκεια μόνο. Έχει πονηριά. «Κακό» σκοπό. Πάραυτα σε βάζει σε κλίμα εμπόλεμο.

Τη χάρηκα την αγένεια του Ντάισελμπλουμ. Τη δυσαρέσκειά του. Και τη βρίσκω και λογική. Κι εμένα όταν μου χαλάνε τη συνταγή, δεν ξεσπάω σε γέλια. Αλλά ο πολιτισμός που διατείνονται ότι κατέχουν περισσότερο από εμάς, δεν υπάρχει στην παρούσα περίπτωση. Και κάτι μου λέει, πως θα δούμε χειρότερες… μη χειρονομίες ευγένειας. Ας βλέπουμε εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο, ένα αντρείο χέρι να τείνεται προς χειραψία και ας αρνείται ο βάρβαρος να το αγγίξει. Είπαμε, η Ιστορία θα δείξει.

Για τις λεπτομέρειες μιλώ…

Το άγριο και έντονο παιχνίδι πόκερ που παίζεται και θα παίζεται, θέλει -ως γνωστόν- ψυχραιμία, και μπλόφα. Είναι το άλφα και το ωμέγα. Δεν γνωρίζω αν μπλοφάρει ο υπουργός με το αρμονικό σκαλπ, αλλά σίγουρα τολμάει. Και όποιος τολμάει στις μέρες μας, μας δίνει ένα χαμόγελο. Ίσως όχι τόσο σαρδόνιο και υποχθόνια γοητευτικό, αλλά του οφείλουμε ένα ευχαριστώ, έστω γι' αυτό. Καθόλου τυχαία η επιλογή της λέξης… ελπίδα. Ελπίζω η Πανδώρα, αφού είναι δικό μας κορίτσι, να μας κάνει τη χάρη και να την κάνει πράξη. Ας την κρατήσει στο μπαούλο της όσο περισσότερο μπορεί. Την έχουμε ανάγκη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News