Η Λίντα Καπετανέα και ο Jozef Fruček (Γιόζεφ Φρούτσεκ) είναι οι RootlessRoot (Ρίζα-χωρίς-ρίζα). Αυτές τις μέρες παρουσιάζουν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών την παροξυσμική παράσταση «Eyes in the Colors of the Rain», η οποία εστιάζει στην ανικανότητά μας να καταλάβουμε το προσωρινό της ύπαρξής μας. Το χορευτικό λεξιλόγιο των RootlessRoot συντάσσεται με δημιουργικούς δανεισμούς από τις πολεμικές τέχνες, τα ακροβατικά και το σύγχρονο χορό. Καθώς σε αυτή τη δουλειά τους καταπιάνονται με την κρίση ταυτότητας μιας κοινωνίας που επιθυμεί να μείνει αναλλοίωτη όταν τα όρια ασφαλείας της έχουν αλλάξει, η ακραία επικινδυνότητα, η ωμή βία, η τραχύτητα της κίνησης αλλά και ο λυτρωτικός αυτοσαρκασμός χαρακτηρίζουν την χορογραφία τους. Μην τους χάσετε.

• Είτε το θέλουμε, είτε όχι, το επίπεδο της τέχνης σε κάθε χώρα αντανακλά την κοινωνία στην οποία αναφέρεται. Αλλά δεν είμαστε σίγουροι εάν είναι ορθό να θεωρήσουμε πως η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κακή στιγμή τώρα ή ακόμα και σε κρίση. Τι εννοούμε; Μετά από αρκετές δεκαετίες, είναι ίσως η πρώτη φορά που οι Ελληνες αρχίζουμε να έχουμε μια συνολική εικόνα για τα πράγματα που κακοφόρμισαν στην κοινωνία μας. Αυτή η συνειδητοποίηση και επώδυνη είναι και απογοητευτική. Και θα χρειαστεί τώρα να πληρώσουμε το «λογαριασμό». Κι ενώ όλοι ενστικτωδώς γνωρίζουμε τα αίτια του κακού, φαίνεται πως δεν είμαστε αντίστοιχα όλοι έτοιμοι να τα θεραπεύσουμε. Θα προτιμούσαμε άλλη μία γρήγορη και ανώδυνη λύση στα προβλήματά μας. Πάντα παραπονιόμαστε ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί ή, τέλος πάντως, κάποιος άλλος εκτός από εμάς, αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι η κυβέρνηση είμαστε εμείς, η κοινωνία είμαστε εμείς, η καλή ή η κακή φήμη της Ελλάδας είμαστε, επίσης, εμείς. Σπανίως δε, διερωτόμαστε πως ο καθένας από εμάς έχει συμβάλλει σε αυτή την τρέλα. Ο κοινωνικός ιστός είναι ένας μεγάλος οργανισμός κι εμείς ως κύτταρά του λειτουργούμε ή δυσλειτουργούμε για την επιβίωση ή την καταστροφή του. Τώρα, λοιπόν, που έχουμε πιάσει πάτο είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να ανασηκωθούμε και να αρχίσουμε να βλέπουμε και να πράττουμε διαφορετικά.

• Οι Ελληνες είμαστε ζεστός και φιλόξενος λαός λόγω παράδοσης. Όμως, δεν έχουμε καθόλου πειθαρχία. Ο καθένας κάνει ό,τι του κατεβαίνει στο μυαλό και δε λαμβάνει υπ’ όψιν ούτε τους νόμους, ούτε τους συμπολίτες του. Υπάρχει ελάχιστος σεβασμός και προς την πατρίδα μας και προς τους συνανθρώπους μας. Δεν αναφερόμαστε, φυσικά, στον κενό πατριωτισμό τον οποίο θυμόμαστε κάθε φορά που κερδίζει ένα κύπελλο μια αθλητική μας ομάδα στο εξωτερικό. Η τωρινή κατάσταση της Ελλάδας δεν είναι παρά μια ηχώ του τρόπου ζωής μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Τρώγαμε με δανεικό φαγητό και τώρα λιμοκτονούμε. Η ελπίδα μας είναι να συνέλθουμε τάχιστα και να βάλουμε την εντιμότητα ως τρόπο ζωής στην καθημερινότητά μας. Επίσης, να μην επιτρέπουμε να μας εκμεταλλεύονται ή να μας χειραγωγούν με άδειες κουβέντες ή καλλιεργώντας το φόβο μέσα μας. Κι επιτέλους, σταματήστε να μας λέτε ότι θα κόψετε κι άλλο από την Παιδεία και τον Πολιτισμό γιατί η πατρίδα μας δεν έχει χρήματα. Το επίπεδο των τεχνών και των επιστημών συνιστά αυτό που ονομάζουμε πατρίδα. Χωρίς παιδεία, οι άνθρωποι πιστεύουν τα ψέματα που τους σερβίρουν και αποκτούν μια ψευδή εικόνα της πραγματικότητας. Αυτή όμως είναι η συνθήκη μιας άρρωστης χώρας με αποχαυνωμένους πολίτες.

• Η σύγχρονη τέχνη στην Ελλάδα δεν υποστηρίζεται όσο θα έπρεπε. Η δε κυβερνητική αρωγή προς τις ομάδες χορού ανήκει στην κατηγορία «λιγότερο του βασικού». Υπό αυτό το πρίσμα και με τις πενιχρές επιχορηγήσεις που μας δίνονται, οι παραγωγές μας μπορούν κάλλιστα να ονομαστούν «home made productions». Παραγωγές, δηλαδή, που τους λείπουν βασικά στοιχεία για να ονομαστούν επαγγελματικές. Στην Ελλάδα, οι χορευτές είναι κακοπληρωμένοι και αναγκάζονται να κάνουν πάνω από μία δουλειές το ίδιο χρονικό διάστημα για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Στο Βέλγιο, πάλι, ο άνεργος καλλιτέχνης παίρνει 1000 ευρώ. Αντιλαμβάνεστε επομένως πόσο ισχνό είναι το στίγμα του σύγχρονου ελληνικού χορού στον παγκόσμιο χορευτικό χάρτη. Οι καλοί χορευτές φεύγουν από την Ελλάδα και σπανίως επιστρέφουν. Εμείς έχουμε σταθεί πιο τυχεροί γιατί έχουν λάβει επιχορηγήσεις και από την Ελλάδα και από το εξωτερικό. Ταξιδεύοντας συνεχώς τη δουλειά μας σε διάφορα φεστιβάλ του εξωτερικού, καταφέραμε να γίνουμε κάπως γνωστοί κι έτσι να μπορέσουμε να κάνουμε εννέα παραγωγές στα τελευταία τέσσερα χρόνια με σύνολο διακοσίων παραστάσεων σε Ευρώπη και Ασία.

• Σε οικονομικά στριμωγμένες περιόδους, όπως η τωρινή, πρέπει να γίνουμε πιο δημιουργικοί για να επιβιώσουμε. Γιατί οι επιλογές μας είναι δύο: είτε θα αφεθούμε και θα βυθιστούμε κι άλλο στη διαφθορά, με τους οικονομικά ισχυρότερους να κάνουν παντιέρα τη χυδαιότητα της κυριαρχίας τους, είτε θα «εξαγνίσουμε» τον τρόπο σκέψης και πράξης μας κι ας μη γίνουμε ποτέ πλούσιοι και διάσημοι. Θεωρούμε, λοιπόν, ότι τελικά θα τις ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε τώρα ακόμα κι αν τελικά μείνουμε με την τέχνη μας, ένα μπολ ρύζι, αλλά σίγουρα με ένα χαμόγελο.

INFO: «Eyes in the Colors of the Rain» από τους RootlessRoot (έως 20 Φεβρουαρίου) στη ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ & ΤΕΧΝΩΝ (Λεωφόρος Συγγρού 107-109, τηλ.: 210-9005800).

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News