Δεκατεσσάρης μέχρι και δεκαεξάρης κραύγαζα ερωτικά αλλά μόνο στο χαρτί και σε ομοιοκαταληξία  (ευτυχώς δεν το θυμάμαι όλο): «Καίγομαι, καίγομαι, έλα να μ’ έβρεις, νοιώθω να χάνομαι μες’ στη φωτιά, αργώντας όλο με λιγοστεύεις, κι’ έγινα ολόκληρος μια αγκαλιά».  Μιλάμε για πάθος και ερωτική έκσταση με πάρα πολλά σπυράκια ακμής (βάζαμε εκείνη την φριχτή κρέμα, την Clearasil, που βρώμαγε θειάφι να τα ξεραίνει) και μία τρικυμία μέσα στο κρανίο και μια φασαρία μες στο μυαλό επίσης, το χάος μιλάμε – πυξίδα κατεστραμμένη και μόνη σανίδα σωτηρίας το καταραμένο τότε (ευλογημένο τώρα κατόπιν ωρίμου σκέψεως) «βασικό ένστικτο»  που με υποχρέωνε να κάνω ότι ακριβώς δεν έπρεπε για να μπλέκω συναισθηματικά με τρέλλα και να μην  μπορώ ν’ ανασάνω απ’ αυτή την μεταμόρφωση που είχε υποστεί το σώμα μου και την αγωνία που κουβαλούσα προσπαθώντας να καταλάβω. Να καταλάβω –τι; Αυτά που δεν καταλαβαίνονται;

Αυτά ακριβώς. Εγώ μπήκα μέσα στην αναστάτωση της συνουσίας διεκδικώντας άμεσα μιαν ενσάρκωση και δη στο συγκεκριμένο περιβάλλον που έμοιαζαν να μου υπόσχονται σπέρμα και ωάριο; Η δεν με ρώτησε κανείς και ενεπλάκην σ’ αυτήν την υπέροχη περιπέτεια ερήμην μου; Δεν θα το μάθω ποτέ – λένε μερικοί. Εγώ περιμένω να μάθω πολλά από την ώρα της εκπνοής μου και πέρα, διότι όπως πολλές φορές έχω γράψει πιστεύω ότι το ταξίδι είναι πολύ μεγάλο και πολυδιάστατο.  Δεν μπορεί όλα να παίζονται από το αν θα σε διορίσουν στο Δημόσιο μέχρι τα πόσα μπικικίνια θα προλάβεις να μαζέψεις – αποκλείεται, δεν εφαρμόζει μια τόσο ρηχή κοσμοθεωρία σ’ ένα σύμπαν τόσο αχανές και ανοιχτόμυαλο – και άπειρο επίσης. Σ’ ένα σύμπαν τόσο αρμονικό, μυστήριο και αχανές – αλλά εσαεί λειτουργικό. Να σας το πω πιο απλά: Το παλιό κλασσικό Rolex Oyster  μετράει σωστά τον Χρόνο μου ή ο Χρόνος το κοροϊδεύει το Rolex Oyster (perpetual πιά) και το ανασύρει από το κοινό μας υποσυνείδητο ως τρόπαιο της στιγμής, εξόχως εμπορεύσιμο και αισθητικό –αλλά άσχετο με τον  «Χρόνο που μετράει» ενώ δεν υπάρχει καν; Πώς φτάσαμε από τις προβιές, τις σπηλιές και τα δέρματα στο (ανυπέρβλητο και για τις αρχές του 21ου αιώνα) μπλου-τζην μας το Παγκοσμιοποιημένο;

Έχει πάρα πολλή  ζέστη και η αγωνία αν θα ρίξει την κυβέρνηση ο Βενιζέλος Δευτέρα -Τετάρτη-Παρασκευή κορυφώνεται. Τρίτες-Πέμπτες δεν παίξανε ακόμα, ίσως την άλλη βδομάδα που πάμε πιά για της Παναγίας –πέφτει Τετάρτη φέτος – και μετά για την επιστροφή. Μια επιστροφή που, πραγματικά πιά, κανείς δεν την θέλει. Γιατί; Μα γιατί δεν υπάρχουν λύσεις και γιατί ότι και να γίνει θα πονέσει. Και γιατί δεν θα μπορούμε πια να γράφουμε έτσι, με μία διάθεση τάχα μου αισθητική και αποστασιοποιημένη (ότι όλα αυτά συμβαίνουν «αλλού», σε άλλο χωρόχρονο και το δικό μας σπίτι ΔΕΝ καίγεται). Ποιο Rolex και ποια εφηβικά στιχάκια, εδώ τώρα πάμε γι’ άλλα, πιο χοντρά και πιο μεγάλα – κι’ έχουμε βγάλει ένας λαός ολόκληρος καβλόσπυρα από τον red&hot πόθο μας για κάτι ερωτεύσιμο – μόνο που δεν έχουμε λεφτά για Clearasil και  αντί αυτού θα χρησιμοποιήσουμε αναγκαστικά κόκκινες πιπεριές, ασβέστη Μυκόνου, πίσσα και RED πούπουλα + εύχρηστη RED λαδομπογιά. 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News