Ερμηνεύει την Ουίνι στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ στο Απλό Θέατρο σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα. Εδώ, στο protagon, «συνομιλεί» με τον Ιρλανδό δραματουργό μέσα από αποσπάσματα από το έργο του.

«Άλλη μία ευτυχισμένη μέρα»: Κι εγώ τη λέω αυτή τη φράση συχνά ή μάλλον βρίσκω το κουράγιο να τη λέω γιατί είμαι φύσει αισιόδοξη. Δεν πρέπει να κολλάμε μόνο στις δυσκολίες. Συμβαίνουν και υπέροχα πράγματα στη ζωή. Όπως, το ότι έχω την υγειά μου, μπορώ να περπατάω, να βλέπω, να τρώω, έχω ένα σπίτι να μένω, τους φίλους μου, τη δουλειά μου. Αυτά είναι σπουδαία πράγματα. Και είμαι ευγνώμων που τα έχω. Βέβαια, είμαι και γκρινιάρα πάρα πολύ. Δύσκολα αντιπαρέρχομαι τα πράγματα που με ενοχλούν. Και δυστυχώς στη ζωή μας είναι πάρα πολλά τα ενοχλητικά πράγματα.

«Ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα. Αλλαγή καμιά. Πόνος κανείς»: Όχι, πόνο νιώθω. Καταρχάς, για προσωπικές απώλειες. Για παράδειγμα, ο θάνατος της μητέρας μου. Ο θάνατος ενός σκύλου μου. Είμαι σε ένα σύλλογο αδέσποτων στα Βριλήσσια. Κάθε μέρα πονάω γι’ αυτά τα πλάσματα. Πονάω επίσης για τη δυστυχία που υπάρχει σε όλες τις γωνιές αυτού του κόσμου. Για το ότι ο άνθρωπος καταστρέφει τον πλανήτη του. Αιτίες για να πονάς υπάρχουν άπειρες όταν η ψυχή σου και τα μάτια σου είναι ανοιχτά και δεν περιορίζεσαι μόνο στη ζωούλα σου. Πάντως, όλο τον πόνο που υπάρχει γύρω μας, εμείς οι ίδιοι τον δημιουργούμε. Εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο κακός εαυτός του. Πράγμα απολύτως τρελό, παράλογο. Κι όσο το σκέφτομαι, τόσο οργίζομαι. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου, γιατί υπάρχουν πόλεμοι, σύνορα, ρατσισμός, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν το καταλαβαίνω.

«Ω, εφήμερες χαρές. Ω, αιώνια θλίψη»: Είναι λίγες οι στιγμές της ευτυχίας ίσως γιατί δεν είμαστε και τόσο φιλοσοφημένα άτομα. Στις δυτικές κοινωνίες ο άνθρωπος ξυπνάει και κοιμάται με μόνη έγνοια «να περνάει καλά». Αυτό το βρίσκω τραγικό μέσα στην επιφανειακότητά του. Νομίζουμε ότι άμα έχουμε ένα πλούσιο σπίτι ή ένα ακριβό αυτοκίνητο, είμαστε ευτυχισμένοι. Κι έτσι έχει εξαρτηθεί η ευτυχία μας από απολύτως επιφανειακά και φαύλα πράγματα. Στο μεταξύ δεν έχουμε αναπτύξει αντισώματα απέναντι στις δυσκολίες. Και με το παραμικρό, καταποντιζόμαστε, διαλυόμαστε, παθαίνουμε κατάθλιψη. Όμως, αν κάνουμε μια βόλτα έξω, ακόμα και μέσα στο γκρίζο αυτής της πόλης, θα μυρίσουμε τις ανθισμένες νεραντζιές, θα δούμε τις ολάνθιστες πασχαλιές, τις κίτρινες μιμόζες, το ολόγιομο φεγγάρι. Μπορούμε, λοιπόν, να αντλήσουμε χαρά κι από πολύ μικρά πράγματα, που είναι δίπλα μας, αρκεί να τους δώσουμε την προσοχή μας.

«Εχω όλο το χρόνο με το μέρος μου. Παράξενο μου ακούγεται»: Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουμε ημερομηνία λήξης εμείς οι άνθρωποι. Κι όσο βλέπεις ότι την πλησιάζεις, δεν μπορείς να σφυρίζεις αδιάφορα. Προσωπικά, πολύ με προβληματίζει η σκέψη του τέλους. Κυρίως, γιατί δεν ξέρω τι υπάρχει μετά. Αν, ήξερα, για παράδειγμα, ότι και μετά το τέλος θα βρισκόμουν μέσα στη φύση, κοντά στη θάλασσα, θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη.
«Οι λέξεις κάποτε σε εγκαταλείπουν»: Α, αυτή την αίσθηση την έχω πολύ συχνά. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που εκφράζονται εύκολα ή με άνεση. Συχνά αισθάνομαι ότι όταν πάω να περιγράψω ένα συναίσθημα, οι λέξεις είναι πολύ λίγες για να το περιγράψουν στην ολότητά του. Για παράδειγμα, όταν πάω να δω μια παράσταση, το να πάω μετά στους συναδέλφους και να πω ένα ξερό «συγχαρητήρια», μου φαίνεται πολύ λίγο, πολύ τυπικό, πολύ διεκπεραιωτικό.

«Τα πάντα διαστέλλονται»: Στην εποχή μας, διαστέλλεται η παραφροσύνη, η απονιά, η αγένεια. Ολα τα αρνητικά αισθάνομαι ότι διαστέλλονται. Βιώνουμε μια αθλιότητα και μια έλλειψη ποιότητας. Η ποιότητα, η χαρά συστέλλονται. Στο δρόμο, βλέπεις παντού μουτρωμένους ανθρώπους.

«Να γελάς τρελά μέσα στην πιο τρελή οδύνη»: Αυτό είναι ένα κομμάτι σοφίας που μας το χαρίζει ο Μπέκετ μέσα από το έργο του: να διατηρούμε το χιούμορ μας, το κουράγιο μας, την ανθρωπιά μας ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Γιατί όταν πιεζόμαστε, όταν αλλάζουν άρδην τα δεδομένα μας, η ουμανιστική μας πλευρά δοκιμάζεται έντονα. Γιατί ο πόνος μπορεί και να σε σκληρύνει, να σε διαβρώσει.

«Ημουν ποτέ ερωτεύσιμη, Ουίλι»: Πάντα αναρωτιέμαι γι’ αυτό. Τώρα, δεν με απασχολεί και πολύ το θέμα της εμφάνισης. Παλιότερα, όμως, ως νέο κορίτσι, ήμουν πολύ ανασφαλής. Κι ακόμα είμαι. Τόσο ανασφαλής που ποτέ δεν έχω ρωτήσει ευθέως την ερώτηση που ρωτά η Ουίνι τον Ουίλι.

«Παράξενο συναίσθημα… κάποιος με κοιτάζει… άλλοτε θαμπή, άλλοτε ευκρινής»: Ο ηθοποιός είναι πάνω στη σκηνή για το θεατή. Στα θέατρα, δε, όπου το κοινό είναι πολύ κοντά στη σκηνή, ο ηθοποιός αισθάνεται το παραμικρό, αν τον προσέχει ο θεατής ή είναι αδιάφορος. Νομίζοντας ότι δεν τον βλέπει ο ηθοποιός από τη σκηνή, ο θεατής θα χασμουρηθεί, θα κοιτάξει το ρολόι ή το κινητό του. Εμείς τα βλέπουμε όλα αυτά και καταρρακωνόμαστε. Και ο θεατής δεν έχει πάρει χαμπάρι. Γιατί ο ηθοποιός την ώρα που παίζει και στηρίζει το ρόλο του, την ίδια ώρα τον απευθύνει κάπου, δηλαδή στους θεατές. Και προσδοκά την ανταπόδοση. Και για να αντιστρέψουμε τον Μπέκετ, μπορεί το περίγραμμα του θεατή να διαφαίνεται θαμπό μέσα στο ημισκόταδο της πλατείας, το συναίσθημα όμως που εκπέμπει προς τη σκηνή είναι ευκρινέστατο από τον ηθοποιό.

«Κάνε κάτι, Ουίνι»: Η αλήθεια είναι πως εγώ, ως Ράνια, είμαι πολύ αναποφάσιστη. Ακόμα και για το τι φαί θα φάω. Είμαι η χαρά του σερβιτόρου… Οπότε, αν έβαζα την προστακτική του Μπέκετ στην Ουίνι σε μένα, θα μου έλεγα «πάρε επιτέλους μια απόφαση!». Γιατί η ζωή περνάει και δεν έχουμε απέραντο χρόνο μπροστά μας για να διχαζόμαστε σε αμφιθυμίες. Η αναποφασιστικότητα μας ακινητοποιεί, μας μαραίνει, μας λιμνάζει.

«Να έχω υπάρξει ανέκαθεν αυτό που είμαι μα και τόσο διαφορετική απ’ ό,τι ήμουν»: Με άλλα λόγια η πορεία του ανθρώπου από την παιδικότητα στην ενηλικίωση. Όμως, εγώ αγωνίζομαι να ενηλικιωθώ. Ακόμα δεν μπορώ να το πάρω απόφαση. Μεγάλος αγώνας αυτός. Ισως το πρώτο βήμα προς την ενηλικίωση είναι η απώλεια των γονιών μας. Όταν παύεις να είσαι το κοριτσάκι κάποιου. Πλέον, με την πάροδο του χρόνου, νομίζω ότι έχω μάθει να προφυλάσσω καλύτερα τον εαυτό μου χωρίς όμως να είμαι καχύποπτη ή σκληρή.

«Ξεχνάμε τους κλασικούς μας… όχι τα πάντα… ένα μέρος απομένει και σε βοηθά να βγάζεις τη μέρα σου»: Καλά, εμείς κι αν τους έχουμε ξεχάσει τους δικούς μας κλασικούς. Καλά, που υπάρχει και ο Παρθενώνας και τον βλέπουμε για να θυμόμαστε. Και να τον συγκρίνουμε με τη σημερινή μας κατάντια, έτσι όπως έχουμε γίνει κατάπτυστοι σε όλη την Ευρώπη. Μια μαθήτριά μου στο Παρίσι μου λέει ότι δεινοπαθεί όταν λέει ότι είναι Ελληνίδα. Και ναι, οι Γάλλοι ήταν πάντα σωβινιστές αλλά κι εμείς είμαστε ασόβαροι, «μπάτε, σκύλοι, αλέστε».

«Κάτι πρέπει να κινηθεί στον κόσμο. Εγώ δεν μπορώ»: Εγώ κάνω ό,τι μπορώ ως πολίτης. Οι πολιτικοί μας όμως τι κάνουν, πέρα του να περιφέρονται κουστουμαρισμένοι δεξιά κι αριστερά; Εχουν ξεπουλήσει τα πάντα. Εχουν βάλει ενέχυρο το παρόν και το μέλλον μας κανονικά. Κι αντί να δρουν για το συλλογικό καλό, δρουν υπέρ της συλλογικής εκμετάλλευσής μας.

INFO: «Ευτυχισμένες μέρες»: ΑΠΛΟ ΘΕΑΤΡΟ, Χαρ. Τρικούπη 4, Καλλιθέα, τηλ. 210-9229605, 210-9246991. Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ & Κυρ 21.00, Πεμ & Σαβ 18.00. Τιμές εισιτηρίων: €16, €18, €22. Εως: 17/4.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News