Πότε ακριβώς γίνεται ομοφυλόφιλος ένας άνθρωπος; Στα 18; Στα 20; Στα 5;

Το διαδίκτυο βρίθει από σελίδες με γράμματα γονέων που ρωτούν με αγωνία μήπως το πεντάχρονο ή δεκάχρονο αγόρι τους έχει ομοφυλοφιλικές τάσεις. Πάρα πολλοί γονείς, δυστυχώς, τρέχουν τα παιδιά τους σε «ειδικούς» ή παπάδες, για να «γίνει καλά» το παιδί τους, όταν υπάρχει υπόνοια ή βεβαιότητα ότι είναι ομοφυλόφιλο. Πότε όμως γίνεται ένα παιδί γκέι;

Είναι πραγματικά εγκληματική η στάση που κρατούν πολλοί «ειδικοί» ψυχικής υγείας, όταν χαϊδεύουν τα αυτιά των αγωνιούντων γονέων με παιδιά παιδικής και εφηβικής ή μετεφηβικής ηλικίας, λέγοντας ψευδοπαρηγορητικά λόγια του τύπου: «είναι νωρίς ακόμα να γνωρίζει το παιδί με βεβαιότητα τον σεξουαλικό προσανατολισμό του», «στην εφηβεία πειραματίζεται», «είναι απλώς μια φάση που περνάει»… Γενικά, κυριαρχεί η ανυπόστατη άποψη ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι κάτι που παγιώνεται μετά το τέλος της εφηβείας – αλλά μόνο όταν πρόκειται για τον ομοφυλόφιλο σεξουαλικό προσανατολισμό! Όταν το παιδί είναι στρέιτ και το δείχνει από μικρό, κανείς δεν αμφιβάλλει μήπως είναι μια φάση που περνάει και θα σιγουρευτεί ότι είναι στρέιτ μόνο αφού καβατζάρει τα είκοσι.

Έχω δει εκατοντάδες γκέι άντρες, ως σύμβουλος ψυχικής υγείας, στις ομάδες γκέι αντρών που οργανώνω από το 2008. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών -αλλά και των αντρών του κύκλου μου και βιβλιογραφικά- γνώριζαν ότι τους άρεσαν τα αγόρια ήδη από την παιδική τους ηλικία. Πάρα πολλοί το γνώριζαν, με απόλυτη βεβαιότητα, ήδη στα πέντε, στα έξι, στα εφτά. Δηλαδή, ακριβώς όπως το γνωρίζουν τα στρέιτ αγόρια.

Βέβαια, σ' εκείνη την πρώιμη παιδική ηλικία, δεν υπάρχει σεξουαλική έλξη όπως την εννοούμε και τη βιώνουμε στην ύστερη εφηβεία και την ενήλικη ζωή. Ωστόσο, πολλά παιδιά γνωρίζουν με απόλυτη βεβαιότητα ότι νιώθουν έλξη για το ίδιο φύλο· μια έλξη που δεν είναι φάση, δεν είναι πείραμα, δεν είναι καπρίτσιο! Είναι κάτι που νιώθουν να πηγάζει από μέσα τους, φυσικά, χωρίς να το προκαλούν αυτά. Δηλαδή, ακριβώς όπως το νιώθουν και το γνωρίζουν τα στρέιτ παιδιά.

Σαφώς μπορεί να υπάρξουν σεξουαλικοί πειραματισμοί ή και περιστασιακό σεξ με το ίδιο φύλο στην εφηβεία (ή και στην ενήλικη ζωή), αλλά αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Κανένα παιδί δε θα γίνει ξαφνικά γκέι επειδή κάνει «κακές παρέες» ή επειδή πειραματίστηκε και «του άρεσε» – πόσο μάλλον «επειδή είναι μόδα». Δεν επιλέγουμε τον σεξουαλικό προσανατολισμό μας σαν να είναι μπλουζάκι και φοράμε όποιο μας αρέσει ή ανάλογα με τη μόδα. Πιο απλά: δεν μπορούμε να καυλώσουμε με το ζόρι!

Είπα προηγουμένως ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γκέι αντρών γνωρίζει από τα πρώτα παιδικά χρόνια ότι τους αρέσουν τα άλλα αγόρια (όπως και τα στρέιτ αγόρια γνωρίζουν ότι τους αρέσουν τα κορίτσια), αλλά αυτή η εσωτερική βεβαιότητα έρχεται σε τραυματική σύγκρουση με την εξίσου μεγάλη βεβαιότητα ότι αυτή η προτίμησή τους είναι κατακριτέα – τόσο κατακριτέα, που ούτε στον εαυτό τους δεν τολμούν να το ομολογήσουν. Κι έτσι την κρύβουν. Τη θάβουν τόσο βαθιά μέσα τους, που σε ορισμένες περιπτώσεις πείθονται ότι δεν τους αρέσουν τα αγόρια, ότι είναι «φυσιολογικοί». Το εύχονται, ώστε ν’ απαλλαγούν από την εσωτερικευμένη κατακραυγή. Χρειάζεται να περάσουν πολλά χρόνια, ενίοτε δεκαετίες ολόκληρες, για να καταφέρουν να αφήσουν ελεύθερη την πραγματική, φυσική τους σεξουαλικότητα – κάποιες φορές και μετά τα σαράντα, ύστερα από μεγάλο εσωτερικό πόνο, αποτυχημένους γάμους, κατεστραμμένες σχέσεις…

Πότε, λοιπόν, γίνεται ένα παιδί γκέι; Ακόμα και οι πιο συντηρητικοί, ομοφοβικοί Ψι παραδέχονται (όταν δεν χαϊδεύουν αυτιά ευεπηρέαστων γονέων) ότι ο βασικός σεξουαλικός προσανατολισμός είναι κάτι που αποκρυσταλλώνεται πολύ νωρίς, ήδη ως τα πέντε, έξι. Πώς; Σίγουρα όχι επειδή η μαμά είναι καταδυναστευτική ή ο μπαμπάς απών ή επειδή το αγόρι παίζει με κούκλες και όχι ποδόσφαιρο. Αυτές οι «εξηγήσεις» είναι τραγελαφικά αστείες, αφού άπειρα παραδείγματα γκέι αντρών τις καταρρίπτουν μέσα από τις πραγματικές ιστορίες τους, οι οποίες δε χωράνε σε αυτά τα τακτοποιημένα, φροϋδικής κατασκευής μοντέλα.

Εδώ έγκειται το χειρότερο σφάλμα που κάνουν πολλοί «ειδικοί», οι οποίοι μπερδεύουν την ταυτότητα φύλου με τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Το να φέρεται ένα αγόρι πιο «θηλυπρεπώς» ή να προτιμάει «κοριτσίστικες» ασχοaίες δεν έχει άμεση αιτιοκρατική σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, αλλά με την ταυτότητα φύλου, δηλαδή πόσο μιμείται το κλασικό, στερεοτυπικό μοντέλο ανδρισμού. Υπάρχουν «θηλυπρεπείς» άντρες που είναι απολύτως στρέιτ, όπως και βαριοί κι ασήκωτοι άντρες, που είναι τελείως γκέι.

Πώς μπορείτε, λοιπόν, να κάνετε τον γιο σας γκέι; Η απάντηση είναι απλή: δεν μπορείτε. Όσο και να προσπαθήσετε είναι αδύνατο να τον κάνετε γκέι. Εξίσου αδύνατο είναι, βέβαια, να τον κάνετε στρέιτ.

ΥΓ.: Στο παρόν άρθρο επικεντρώθηκα στην ανδρική ομοφυλοφιλία, γιατί αυτή συνήθως καίει περισσότερο τους γονείς: μη βγει το αγόρι τους «ελαττωματικό» σεξουαλικά. Η γυναικεία ομοφυλοφιλία θα χρειαστεί άλλο άρθρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News