Πρέπει να ήτανε γύρω στο 1986. Την προηγούμενη χρονιά είχα προμηθευτεί, μέσω χρηματοδότησης ερευνητικού προγράμματος, έναν πανάκριβο Η/Υ, κόσμημα για την εποχή εκείνη. Τα γραφεία μας ήταν στον τρίτο όροφο, εργαστήριο Μετεωρολογίας, της γνωστής Ιπποκράτους 33. Έλα όμως που οι γραμμές ήταν τόσο παλιές, που κάθε τόσο έπεφτε το ρεύμα, με αποτέλεσμα να χάνεται η δουλειά που είχαμε στο μεταξύ κάνει, αλλά και να κινδυνεύει να καεί και το μηχάνημα. Αφού ενημέρωσα λοιπόν τον τότε αντιπρύτανη κ. Φιλοκύπρου, τα μαζεύω και πάω τον υπολογιστή στο σπίτι μου. Η αγωνία μου και η ευθύνη τεράστια, να έχω ένα τέτοιο περιουσιακό στοιχείο του πανεπιστημίου σπίτι μου. Τα βράδια δεν φεύγαμε ποτέ και οι δύο (η γυναίκα μου και εγώ) από το σπίτι, και τις λίγες φορές που χρειάστηκε να λείψουμε και οι δύο, αφήναμε φώτα και τηλεόραση αναμμένα. Όσο για την ημέρα, δούλευα στο σπίτι, το ίδιο και οι φοιτητές που κάνανε τη διπλωματική τους. Όταν είχα μάθημα τους άφηνα στο σπίτι και είχα πάντα ένα κολατσιό στο ψυγείο για… περίπτωση πείνας.

Όπως είναι φανερό, η κατάσταση αυτή ήταν αφόρητη. Πηγαίνω λοιπόν πάλι στο γραφείο του αντιπρύτανη, του εξηγώ την κατάσταση και του λέω ότι αν δεν βρεθεί λύση για στέγαση του Η/Υ και της ομάδας μου θα επιστρέψω την επομένη και θα ακουμπήσω το μηχάνημα στο χαλάκι του γραφείου του! Χαριτωμένος και γρήγορος στις αποφάσεις του ο κ. Φιλοκύπρου, μου λέει «Αλέκο, άσε τις μ… και ξαμολήσου στα Εξάρχεια να βρεις γραφεία προς ενοικίαση». Αυτό και κάναμε οι φοιτητές και εγώ. Χωριστήκαμε σε ομάδες, μοιράσαμε και τους δρόμους και ξεκινήσαμε το ψάξιμο. Τη δεύτερη μέρα κιόλας μία ομάδα εντόπισε ένα τριώροφο κτήριο γραφείων στην οδό Τηλεμάχου 11, κάθετος στην Καλλιδρομίου και παράλληλος στην Ιπποκράτους, που νοικιαζόταν ολόκληρο. Πήρα το σχετικό τηλέφωνο και πέφτω πάνω στην κα Πόλυ Πάνου που ήταν η ιδιοκτήτρια!

Να μη σας τα πολυλογώ, το πανεπιστήμιο νοίκιασε δύο ορόφους, όπου εκτός από εμένα και την ομάδα μου, μεταφέρθηκε και μέρος του εργαστηρίου Μετεωρολογίας από την Ιπποκράτους 33. Στα γραφεία αυτά μείναμε μέχρι το 1997 οπότε και μεταφερθήκαμε όλοι στην πανεπιστημιούπολη. Τα χρόνια αυτά ήταν από τα πιο ευτυχισμένα και δημιουργικά της καριέρας μου.

Την κα Πόλυ Πάνου τη συναντούσα συχνά. Ήταν πάντα πολύ ευγενική και ευπροσήγορη. Μου είχε πει πολλές φορές, με εκείνη την μπάσα και τόσο μελωδική φωνή της, να πάω προσκεκλημένος στο «μαγαζί» (έτσι το έλεγε) που τραγουδούσε να την ακούσω. Δεν αξιώθηκα ποτέ. Το έχω, βέβαια, μετανιώσει.

Θα κλείσω την αναφορά μου στην Πόλυ Πάνου με ένα χαριτωμένο περιστατικό. Κάποια φορά, είχε βρέξει τόσο πολύ που το κτήριο είχε στην κυριολεξία πλημμυρίσει. Τη θυμάμαι λοιπόν, μαζί με την αδελφή της, με αναδιπλωμένα τα παντελόνια και οι δύο, να διώχνουν με σκούπες τα νερά που είχαν πλημμυρίσει την ταρατσούλα στον ημιώροφο. Τα «γαλλικά» που εκστομίστηκαν και από τις δύο δεν τα έχω ξανακούσει ποτέ!

Καλό ταξίδι, κα Πόλυ Πάνου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News