Σε ένα μακρινό, πολύ, μα πολύ μακρινό τόπο, διοργανώνεται ένα απίστευτο πρωτάθλημα, δημοφιλέστατο και συναρπαστικό όσο κανένα άλλο στον κόσμο. Έχει δικούς του κανόνες και κανονισμούς και δεν λογοδοτεί πουθενά.  

Το νόστιμο, το σημαδιακό, το σπουδαίο και το πρωτότυπο εδώ, είναι ότι το ημίχρονο διαρκεί μια ώρα -ή και διακόσια χρόνια- είναι στη διακριτική ευχέρεια του προέδρου που είναι και διαιτητής, και ο αγωνιστικός χρόνος, ο αγώνας αυτός καθ’ εαυτόν μισή ώρα, μοιρασμένος μάλιστα σε δυο δεκαπεντάλεπτα. Δηλαδή, ακριβώς το αντίθετο από ό,τι συμβαίνει σε έναν κανονικό αγώνα ποδοσφαίρου.

Στο ημίχρονο κατεβαίνουν οι πρόεδροι, οι παράγοντες, οι οπαδοί και οι δημοσιογράφοι στον αγωνιστικό χώρο, ενώ αθλητές, προπονητές, βοηθοί, φυσιοθεραπευτές, γυμναστές και φροντιστές δεν αποσύρονται στα αποδυτήρια αλλά είναι υποχρεωμένοι, αναγκασμένοι, επί ποινή εξοστρακισμού, ν’ ανέβουν στις κερκίδες και να παρακολουθήσουν, να δουν και ν’ ακούσουν από τον πρόεδρο, τους οπαδούς και τους παράγοντες πώς πραγματικά πρέπει να παίζεται αυτό το άθλημα, πώς πρέπει να κυλάει η μπάλα. Σημειωτέον, ότι οι περί ου ο λόγος παράγοντες παρακολουθούν πάνω από 10 χρόνια το άθλημα -έτσι λένε- και αυτό στη γλώσσα τους πάει να πει ότι ξέρουν να παίζουν και να κοουτσάρουν έναν αγώνα καλύτερα από τον καθένα. Δηλαδή σε αυτήν τη χώρα, ένας που παρακολουθεί 10 χρόνια μουσικές παραστάσεις, αυτομάτως ξέρει να παίζει και τσέλο. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστοι. Ό,τι παρακολουθείς σαν θεατής, μετά από λίγο καιρό το κατέχεις καλύτερα και από αυτόν που το εξασκεί επαγγελματικά και χρόνια. Αυτό ευαγγελίζονται, αυτό διαφημίζουν. Βλέποντας τα αεροπλάνα να πετούν μπορείς και εσύ να πάρεις τον διάδρομο απογείωσης μια μέρα και να χαθείς στα σύννεφα. Πάρα πολλοί σε αυτήν τη χώρα το έχουν δοκιμάσει με μεγάλη επιτυχία. Οι Ιάπωνες καμικάζι έχουν να το λένε. Είναι τα πρότυπά τους. 

Οι εικόνες αυτές κάνουν τον γύρο του κόσμου, είναι συναρπαστικές και το θέαμα μεγάλης ομορφιάς και χάρης. Μόνο οι κοπέλες στα τάιμ-άουτ του ΝΒΑ μπορούν να τους συναγωνισθούν. Τα χτυπήματα και η τακτική πάνω στο πράσινο χορτάρι -ο Θεός να το κάνει- δεν έχουν ταίρι. Σφαλιάρες, μπινελίκια, κλωτσιές, μπουνιές, ιπτάμενα αντικείμενα, σκισμένα μπλουζάκια, κάρτες κόκκινες, πράσινες, κίτρινες, μπλε, όλα τα χρώματα, καινούργιοι κανονισμοί, πανάρχαιοι, κανονισμοί τελείως διαφορετικοί από τους 17 κανόνες της FΙFΑ. Κανονισμοί, φτιαγμένοι και ραμμένοι για τα δικά τους γήπεδα, μέτρα και συμφέροντα.

«Τα εμά εμά και τα εσά εμά» αυτό είναι το δόγμα τους, αυτό η σημαία τους, αυτό το σήμα κατατεθέν τους.

Αυτή η ομάδα φυσικά είναι αήττητη, κερδίζει πάντα, χειμώνα καλοκαίρι είναι πρωταθλήτρια κόσμου -το έχει αποφασίσει μόνη της και το πιστεύει βαθιά -εν αντιθέσει με την άλλη, που με σκυμμένο το κεφάλι πρέπει να μπει στο δεύτερο δεκαπεντάλεπτο και να παίξει όπως της υπέδειξαν, όπως επιθυμεί ο πρόεδρος και όλοι οι άλλοι, αν θέλει να συνεχίζει να παίζει έστω και τον ελάχιστο χρόνο που της παραχωρείται. 

Εννοείται πως αν χάσουν, αν διασυρθούν, φταίνε οι παίκτες και οι προπονητές, και μόνον αν παρ' ελπίδα κερδίσουν, τότε ναι, αυτό οφείλεται στον πρόεδρο και στις σοφές υποδείξεις των παραγόντων και των οπαδών. 

Συχνά-πυκνά διοργανώνουν από μόνοι τους γιορτές και φιέστες υψηλής αισθητικής, όπου αλληλοβραβεύονται και απονέμει ο ένας στον άλλο χρυσά κύπελλα και μετάλλια, βγάζοντας λόγους συγκινητικούς και πατριωτικούς, ενώ μεγάφωνα παιανίζουν θούρια και σουξέ. Άλλες φορές, όχι λίγες, τρώγονται  μεταξύ τους αλλά αυτό δεν έχει να κάνει όταν πρόκειται ν’ αντιμετωπίσουν τον κοινό τους εχθρό, τον ειδικό.  

Σε αυτήν τη χώρα, σε αυτήν τη μακρινή ήπειρο, όποιος τυχερός βρεθεί θα πρέπει να γίνει ΛΟΤΟφάγος με όμικρον και λωτοφάγος με ωμέγα για να μπορέσει να επιβιώσει. Άλλον τρόπο δεν έχει. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News