Η συσκευασία έγραφε bright lipstick και τον κωδικό του χρώματος. Το άνοιξε και τράβηξε μια ροζ γραμμή στον αντίχειρά της. Ένα τέταρτο πριν το τέλος ήταν το κραγιόν. Έκανε να το πετάξει. Ύστερα έφερε το χέρι της κοντά στο πρόσωπό της και μύρισε τη ροζ γραμμή. «Η πολύ πρώτη γεύση που του δίνω όταν με φιλάει είναι αυτή», σκέφτηκε. Το έκλεισε και το ξανάβαλε στο νεσεσέρ της.

Ύστερα βρήκε τη μινιατούρα ενός αρώματος που την βοηθούσε καλά στην προσποίηση. Κάθε που το φόραγε ένιωθε άλλη. Θυμήθηκε το κείμενο που έγραψε με αφορμή αυτό το άρωμα «Έχω στα χέρια μου τη μινιατούρα ενός αρώματος που δεν θα φόραγα ποτέ. Ανοίγω, παίρνω μια σταγόνα στον πρώτο κόμπο του μικρού μου δαχτύλου και παρηγορούμαι -μέχρι να εξατμιστεί- πως είμαι άλλη. Άκουγα έναν γιατρό να λέει πως τα νεογνά αναγνωρίζουν τη μαμά τους από τη μυρωδιά. Είναι σημαντικό γι’ αυτά να μην αλλάζει η μαμά άρωμα κάθε τόσο. Είναι το καταφύγιό τους μέχρι να συνηθίσουν να βλέπουν, να ξεχωρίζουν και ύστερα να αντιλαμβάνονται.

Περνώντας απ’ το λιμάνι σκηνές αποχαιρετισμού και αντάμωσης την ίδια μέρα. Ένας έρχεται, άλλος φεύγει. Η ζωή αυτή είναι γεμάτη κλισέ, ήθη, έθιμα, συνήθειες, παραδόσεις, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές… Συμβατικά πράγματα όπως το πλοίο στο λιμάνι, ο φούρνος στην κουζίνα, τα άπλυτα στο καλάθι. Θυμάμαι μια σκηνή της τηλεόρασης:  Ένα μικρό κορίτσι στη μπανιέρα, δήθεν μιλάει με το τηλέφωνο του ντους στο μπαμπά της. Του λέει πως της λείπει. Ύστερα ρωτά τη νέα της μαμά αν μπορούν να πάνε στον Χριστό με καράβι.

«Ναι» η απάντηση για όποιον νοιάζεται. Είναι ένα ψέμα που δέχομαι. Μια σκηνή που δεν μπορώ να την ξεχάσω.

Καλή χρονιά!»

Έτσι όπως το πήγαινε το νεσεσέρ της δεν θα έχανε ποτέ βάρος. Μαζεύοντας εκεί μέσα πράγματα που δεν πετιούνται, μνήμες που της θύμιζαν αισθήσεις για παράδειγμα, θα βάφτιζε το βάρος «ειδικό» και η ζωή θα συνεχιζόταν… έτσι κι αλλιώς!
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News