Είναι μια πραγματικότητα. Για άλλους «σκληρή» και για κάποιους άλλους… χαλαρότερη.

Θ' αρχίσω πάλι με ερωτήσεις, που -πιθανότατα- δεν θα μπορέσω να απαντήσω. Αισθάνομαι ότι πρέπει να καταγραφούν κάποια πράγματα, ως διαπίστωση περισσότερο και καθόλου με κριτική ματιά.

Κάτι άλλαξε στη σεξουαλική ζωή των αντρών. Δεν θα επιρρίψω πουθενά ευθύνες – και με τι δικαίωμα, άλλωστε; Αρχίζει και παίρνει τη μορφή καταιγίδας, όμως, το θέμα. Κάτι η θέση μου η «δημόσια» να το πω; -τη βαριέμαι αυτή τη λέξη- κάτι που έχει να κάνει με την αλήθεια χωρίς να χρυσώνει χάπι, λίγο στις ΚΟΥΚΛΕΣ, «αρπάζω» πράγματα και δυσκολεύομαι λίγο να τα καταπιώ. Τουλάχιστον στην αρχή. Είμαι αυτή που λέω πως τα στερεότυπα και οι καταβολές, δύσκολα θα ανοίξουν τα κουτάκια που έχεις ασφαλίσει στον εγκέφαλό σου.

Η λεωφόρος Συγγρού και οι πιάτσες γενικώς, είναι νεκρές πλέον. Αιτία, το ίντερνετ. Αγγελίες πάσης φύσεως που για τη δική μου αισθητική εκχυδαΐζουν το σεξ – αλλά ποιον νοιάζει η δική μου αισθητική, στην τελική; Όποιος έχει επισκεφθεί αυτές τις σελίδες -και είναι τρομερός ο αριθμός επισκεψιμότητας- καταλαβαίνει, ελπίζω, τι λέω.

Αφιέρωσα πολύ σκέψη αν πρέπει να γράψω αυτό που διαβάζετε τώρα. Κατέληξα να μπω στον πειρασμό, απλά σαν καταγραφή ίσως, που είναι και το πιθανότερο, σαν ένα σημείο αναφοράς προς την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Σε δύσκολες εποχές τύπου ΕΝΦΙΑ, διάφορων χαρατσιών, ΔΕΗ, κ.λπ., φοράω με περισσή επιμέλεια το κουστούμι -αυτό που μου ταιριάζει καλά και το κατέχω- και στήνομαι πάνω από ένα κινητό περιμένοντας τον… άρτον τον επιούσιον. Με πάντα στην πίσω πλευρά του μυαλού μου, εικόνες φορεμένες απ' το πρόσφατο παρελθόν.

Η αγγελία λέει καθαρά. Εξ αλλαγής φύλου. Ξέρω-ξέρω. Μη δόκιμη λέξη πλέον, εγώ τα λέω τόσο καιρό. Δεν αλλάζει το φύλο. Δεν είναι εσώρουχο. Αλλά άντε σε ένα πορνοσάιτ να γράψεις «Έχω κάνει επαναπροσδιορισμό φύλου». Ντομάτες στη οθόνη και καμιά ροχάλα. Άντε να καταλάβει το καυλωμένο σερνικό, τι του λέει η ημίγυμνη με το ηδυπαθές βλέμμα και το μισάνοιχτο στόμα σαν ροφός.

Παρόλη την καθαρότατη εξήγηση, η ερώτηση από πολλά αντρικά στόματα είναι «πόσο τον έχεις;». Στην αρχή θύμωνα, σοκαριζόμουν. Μα δεν διαβάζουν; ΟΧΙ. Μένουν στην εικόνα οι περισσότεροι.

Αργότερα το πήρα πιο ελαφρά. 23άρι απαντώ, αλλά είμαι κλεισμένη για έναν μήνα. Εκεί να δεις παρακάλι. Μόνο που δεν κλαίνε επειδή χάνουν το κελεπούρι. Το έκανα θέμα με κάνα-δυο «συναδέλφους» και κάποιες δηλώσεις με απογοήτευσαν.

«Αν είχα τη δυνατότητα, τώρα δεν θα έκανα επέμβαση. Αφού σχεδόν όλοι πηδιούνται». Ακόμη πιο σοκαριστικό. Να πεινάω, να είμαι στον δρόμο, ποτέ δεν θα σκεφτόμουν έτσι.

Η προσφορά λοιπόν είναι η αιτία που «χάλασε» η πιάτσα; Τα διάφορα κροσάκια (αγοράκια χωρίς καμιά παρέμβαση στο σώμα, παρά μόνο ρούχα, μακιγιάζ, και περούκα), που βγαίνουν σαν μανιτάρια, σχεδόν τσάμπα, γιατί απλά το γουστάρουν;

Μήπως η ζήτηση; Κάπου στη μέση είναι η αλήθεια, συνήθως.

Το όμορφο του πράγματος, παραμένει η ειλικρίνεια στη σχέση με τον πελάτη. Ειδικά σε χώρο που τον θεωρεί ασφαλή. Το τι τερτίπια μπορεί να αναζητήσει ένα παιδί 20 χρόνων, Απόλλωνας, που βαρέθηκε, λέει, τα τετριμμένα – πότε πρόλαβε; είναι καθαρά δικό του θέμα και σε δεύτερη μοίρα δικό μου, αν μπορώ να αντεπεξέλθω στη νέα τάξη πραγμάτων στο σεξ. Έχω ένα μεγάλο προνόμιο.

Προσαρμόζομαι σαν χαμαιλέοντας. Αλλά δεν τον έχω, όσο κι αν στενοχωρώ κάποιους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News