Η λιμνούλα κάτω από το αυτόματο μηχάνημα αναψυκτικών ολοένα και μεγαλώνει. «Hot-dog, πατάτες, αναψυκτικό €1,95, ξαναγεμίζεις δωρεάν». Συνωστισμός και στις μουστάρδες-κέτσαπ-μαγιονέζες• Ό,τι είναι τζάμπα είναι καλό, ποιος νοιάζεται για τα λερωμένα πατώματα, τίγκαρε λοιπόν το ψωμάκι με ό,τι προσφέρεται.

Έξω από το πολυκατάστημα μικρά φορτηγά-μεταφορικές περιμένουν να φορτώσουν, πελάτες και πράγματα μπας και βγει και το σημερινό μεροκάματο. Κάθομαι σε ένα παγκάκι, ζαλισμένη από τον κόσμο, τα αντικείμενα, τις φωνές, το σπρωξίδι και τα χιλιόμετρα. Άνθρωποι και καρότσια γεμάτοι σακούλες, έπιπλα και κούτες προς συναρμολόγηση με προσπερνούν. Ειδική κατηγορία: γονείς νέων φοιτητών, πρόσωπα αγχωμένα, βιαστικά με λίστες: κατσαρολικά, μαχαιροπίρουνα, σεντόνια. Οι πόρτες του καταστήματος ανοίγουν στις δέκα. Ένα λεπτό μετά μπουλούκια πέφτουν πάνω σε κρεβάτια, δοκιμάζουν ο ένας πίσω από τον άλλο στρώματα, φωνάζουν μεταξύ τους στους διαδρόμους, μαλώνουν και στοιχίζονται βρίζοντας από μέσα ή απ’ έξω τους στα ταμεία. Θαυμάζω τις αντοχές των υπαλλήλων, ιδίως των ταμείων, τέτοιων καταστημάτων. Δεν χρειάζεται να χαμογελούν και μόνο η οκτάωρη ορθοστασία μπροστά σε τόσο κόσμο και βαβούρα φθάνει.

Στο παγκάκι μου καθισμένη χαζεύω τους ταξιτζήδες μπροστά μου. Την τελευταία φορά για να με πάει ένας στο Παγκράτι με κατέβασε ως το Φάληρο. Ολόκληρη κυκλική βόλτα κατά μήκος της μπαζωμένης όχθης στο ποτάμι. Δεν μίλησα. Μάλλον δεν βρήκα κουράγιο να κάνω φασαρία για τα επιπλέον πέντε ευρώ. Μπορεί να τα είχε ανάγκη, μπορεί και όχι. Όλοι είναι έτοιμοι για μεγάλες φασαρίες τριγύρω μου, αλλά εγώ κουράστηκα να τσακώνομαι. Έτσι αποφάσισα και δεν είπα λέξη.

Οι κάδοι δίπλα στο παγκάκι μου ξεχειλίζουν και πιο κει αφημένα καρότσια βρίσκονται κάτω από το πεζοδρόμιο –μα πώς μπόρεσαν και τα κατέβασαν- ο υπεύθυνος υπάλληλος τραβάει τα μαλλιά του και βγαίνει σχεδόν στο δρόμο να τα μαζέψει.

Οι ίδιοι άνθρωποι που αγωνιούν για το σπίτι τους, για τη νέα αρχή των παιδιών τους, για την εκπαίδευσή τους, για να είναι καλά η οικογένεια, την ίδια στιγμή σκοτίστηκαν αν κάνουν δυσκολότερη τη δουλειά ή τη ζωή του άλλου, του διπλανού, του απέναντι, κάθε αγνώστου, αν λερώνουν πατώματα και δρόμους. Δεν είναι δικά τους. Το ζήτημα τελείωσε.

Δεν υπάρχει χειρότερο ελάττωμα από τον ατομικισμό των συνανθρώπων. Δεν θα το καταλάβω ποτέ και νομίζω πως αδυνατώ να τους το συγχωρήσω. Φυσικά ακόμη χειρότερο είναι εκείνο το προσποιητό χριστιανικό ενδιαφέρον. Διαρκεί μόλις ένα λεπτό και βγαίνει τόσο στημένα από τα χείλη, που σε κάνει να θες να αηδιάσεις. Πριν λίγο καιρό σε ένα τραπέζι ένας από τους παρευρισκόμενους ρώτησε τον απέναντί του αν πήρε το εφάπαξ. Και όταν εκείνος του απάντησε πως το πήρε ύστερα από 3 χρόνια που έχει συνταξιοδοτηθεί και 34 ολόκληρα χρόνια εργασίας –πολλά υπό αντίξοες συνθήκες- χαιρέκακα ο άλλος του απάντησε ότι θα του το φορολογήσουν και θα του το πάρουν πίσω. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που πληρώνει ένα σκασμό λεφτά σε ιδιαίτερα των παιδιών του από την πρώτη δημοτικού, αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα, έτσι γενικά και αόριστα και ανυπομονεί να πεινάσουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, που είναι σύμφωνα με την αλάνθαστη κρίση του όλοι τους άτιμοι και βολεμένοι 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News