Πίσω στην Αθήνα. Και μετακόμιση σε καινούριο σπίτι, καινούρια γειτονιά, αλλά Αθήνα. Προσεδάφιση έπειτα από έναν μήνα στην γύρα. Το νερό μπορεί να το χορτάσω, τα κορμιά μπορεί να τα χορτάσω, την θάλασσα πώς γίνεται γαμώτο; Ήμουν δύο μισόκλειστα μάτια, διαρκώς. Ρούφαγα τσιγάρα και φούσκωνα μπρατσάκια. Περισσότερο η νικοτίνη παρά ο αέρας την κρατούσαν στην επιφάνεια…

Οι ελπίδες ξεφούσκωσαν. Μετά την άρνηση, ο θυμός και τελικά η αποδοχή. Ακολουθεί το πένθος.Το βλέπεις πια. Πριν δύο χρόνια οι περισσότεροι πίστευαν στον από μηχανής Θεό. “Κάτι θα γίνει την τελευταία στιγμή”. Πέρασε η τελευταία στιγμή, τσάκισαν αρκετοί. Άνθρωποι-κατάγματα αρχίζουν να το παίρνουν απόφαση. Τα επόμενα χρόνια, αλλιώς. Πολύ αλλιώς.

Ακόμη κι εκείνοι που μιλούσαν για ευκαιρίες, για θεραπείες του κακού μας εαυτού, για αναμόρφωση και άλλα τέτοια χαριτωμένα τοξικά νεοφιλελεύθερα, έχουν βγει στην γύρα για δανεικά. Κάποιοι, κρυμμένοι σε τυχαίες και επίφοβες καβάντζες, βγάζουν κάποια φραγκάκια ακόμη και πιστεύουν πως όλα γίνονται για καλό. Ένα βηματάκι από το προσωπικό τους παγόβουνο, φλερτάρουν στο κατάστρωμα και θεωρούν πως όλες οι γκόμενες είναι στο νούμερό τους.

Στα λεγόμενα δημοσιογραφικά γραφεία, λέγεται πως μέχρι τον Οκτώβρη θα καεί η Αθήνα. Θα ξεσπάσει ο κόσμος. Άλλοι μιλάνε για εκλογές μέσα στον Νοέμβριο. Λόγια. Κανείς δεν τα έχει προβλέψει ποτέ αυτά. Έρχονται πάντα όταν κοιτάς αλλού.

Κι εκείνη η παρηγοριά “όπως όλος ο κόσμος κι εμείς μωρέ” ακούγεται σαν πνιχτό κλάμα μεταμφιεσμένο σε δύναμη. Λευκή πετσέτα. Παράδοση. Πραγματικά δεν ξέρω τι είναι δύναμη. Το να προσαρμοστείς, να ζήσεις αυτό που σου αναλογεί από αυτό που σου έτυχε, να μην χάσεις ούτε μια μέρα κλαψουρίζοντας και οικτίροντας, να φτιάξεις ζωή από σπασμένα κομμάτια ή να ακολουθήσεις με συνέπεια το “όχι” σου προσπαθώντας να το αθροίσεις στον ανοιχτό λογαριασμό της ανυπακοής και της ρήξης; Έχουν πολύ δρόμο και τα δύο. Και πολλές διαθλάσεις. Μέσα στην δειλία του πρώτου φυτρώνει γενναιότητα αλλά και στον ηρωισμό του δεύτερου θα βρεις κρυμμένη δειλία στους αρμούς του.

Και πάλι η δημιουργία είναι ο μόνος δρόμος. Χρηστικές επινοήσεις από υλικά κατεδάφισης, ανθρώπινες σχέσεις επάνω στον προαιώνιο καμβά “αγώνας-αγάπη-έρωτας-θάνατος”, και δυο κουταλιές της σούπας καθ’ εκάστην από την Μεγάλη Τέχνη όλων των εποχών και των φυλών, για να την “ακούει” η ψυχή και να λευτερώνεται το μυαλό. Α ναι, και οι ηδονές. Για το μέλι των κλειδώσεων…
Καλώς σας βρήκα ξανά.

Υ.Γ:  Σήμερα, πρώτη μέρα στον Παιδικό Σταθμό. Θα κλάψουνε μανούλες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News