Το περασμένο Σαββατοκύριακο γέμισε με ήχους τζαζ για όλα τα γούστα στο φεστιβάλ στη Σάνη της Χαλκιδικής. Ο Νιλς Λάντγκρεν, τρομπονίστας από τη Σουηδία ειδικευμένος σε διασκευές από Άμπα μέχρι Χέρμπι Χάνκοκ, έπαιξε μαζί με το συγκρότημα του, τους Funk Unit, με τα όλα τους φανκ με πνευστά, παρά τζαζ, για να πω την αλήθεια. Σφιχτοί και γυμνασμένοι, γνώστες και κεφάτοι, αφοσιωμένοι σε μαύρα ιδιώματα και μπασοντραμίστικες κόντρες που σε λικνίζουν χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, έδωσαν τη θέση τους την επόμενη μέρα στον εντελώς διαφορετικό ήχο της Κορεάτισσας Γιουν Σουν Να, μιας πεπειραμένης βοκαλίστριας λειτουργεί περισσότερο ως μουσικό όργανο και λιγότερο ως τραγουδίστρια, που ακροβατεί ανάμεσα σε παρατεταμένο σκατ και εκκεντρικές διασκευές, όπως αυτή του My Favorite Things, χωρώντας ακόμη κι ελληνικά φαγητά ανάμεσα στα αγαπημένα της πράγματα.

Καλή στις ψηλές (αναμενόμενο) αλλά και στις χαμηλές νότες, με εντυπωσίασε με τη stamina και τη δεξιοτεχνία της. Αντίθετα, η τρισεγγονή του Τολστόι, η Βικτόρια με το ίδιο, βαρύτατο επώνυμο, εκτέλεσε με ελαφράδα και σχετική ρηχότητα το πρόγραμμα της. Ακόμη κι όταν η φωνή της καθάρισε κάπως μετά τη μέση, κατέληξε σε μια μετριότητα, παρά το θεωρητικό (ξανθό, ψηλό, γαλανομάτικο) παρουσιαστικό της

Κι επειδή αυτό το φεστιβάλ δεν παύει να με ξαφνιάζει, όπως με την περυσινή σύμπραξη του Μισέλ Λεγκράν με την Άλισον Μουαγιέ, στην ενότητα Music vs Film, Film vs Music, το τελευταίο Σάββατο του Ιουλίου, στις 31, ο Πίτερ Γκρίναγουεϊ θα κρατήσει την υπόσχεση που έδωσε στην περυσινή ομιλία του στον Ιανό, πραγματοποιώντας και στην Ελλάδα την απειλή του πως θα σπάσει το καταραμένο φράγμα της οθόνης, την τυραννία του frame και της κλασσικουριάς, τη μούχλα της επίδραση του θεάτρου και της λογοτεχνίας στο σινεμά που το έχουν αποτελειώσει, κατά τον ίδιο πάντα. Cinema is dead, long live cinema, λέει και θα πραγματοποιήσει μια περίεργη performance, που ξεκίνησε πριν από 5 χρόνια στο Άμστερνταμ, κάνει το γύρο του κόσμου, και έλκει την καταγωγή της από τα 100 αντικείμενα που είχε παρουσιάσει πριν από καμιά δεκαριά χρόνια στη Θεσσαλονίκη και πάλι, και φυσικά στον ήρωα της σχετικά πρόσφατης ταινίας του, τον Tulse Luper τον ορνιθολόγο που γεννήθηκε το 1911 και στη διάρκεια μιας τριλογίας, ήταν μάρτυρας στα πιο σημαντικά γεγονότα του 20ου αιώνα. Τα 100 αντικείμενα έχουν γίνει πλέον 92, λόγω της αφαίρεσης που έρχεται με την ηλικία, και το εγχείρημα θα ονομάζεται Lupercyclopedia!

Τι θα κάνει ο Γκρίναγουεϊ στο λόφο της Σάνης; Θα είναι ο ενορχηστρωτής μιας συμφωνίας εικόνας και ήχου. Θα έχουν στηθεί 5 οθόνες διαστάσεων 3 επί 2 περίπου, σε σχήμα κυκλοράματος, πάνω στις οποίες θα προβάλλονται ανάκατα κομμάτια από την ξεμονταρισμένη τριλογία του Tulse Luper (η πρώτη λέξη κάνει ρίμα με τον παλμό (pulse) στα αγγλικά, η δεύτερη παραπέμπει στο λύκο και όλο μαζί σημαίνει περίπου την επικινδυνότητα της ίδιας της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης), χωρίς να τηρείται απαραίτητα η «ανάγνωση» από αριστερά προς τα δεξιά. Ταυτόχρονα, ένας μουσικός παραγωγός θα συνθέτει ήχους και μουσικές, με τη μορφή του ηχητικού σχεδιασμού, ο σκηνοθέτης θα τις λαμβάνει επί τόπου και ταυτόχρονα θα τροφοδοτεί τις αυτοσχέδιες εικόνες.

Καταλάβατε; Αν όχι, πηγαίνετε να το δείτε- μπορεί και να επαναληφθεί στους προσεχείς μήνες, στη Θεσσαλονίκη, αλλά θα είναι κατά τι διαφορετικό. Μένει να αποδειχθεί αν υπάρχει αντίδραση του κοινού, εννοώντας μια πιο ενεργή παρέμβαση του στην ιστορία που σκαρώνεται εκείνη τη στιγμή και φυσικά αποτελεί μοναδική εμπειρία, σαν έργο τέχνης

Και για να μην μπερδευτούμε, αυτό που θέλει να κάνει ο Γκρίναγεουϊ ξεφεύγει από το ακαδημαϊκό σινεμά δια της πλαγίας οδού, εκείνης που συνορεύει με το εικαστικό, το βίντεο, την εγκατάσταση και την performance. Ο συνδυασμός και η μοναδικότητα, καθώς και η εκτενής φιλμογραφία του από το παρελθόν, τον φέρνουν κοντύτερα σε αυτό που εννοούμε σινεμά με την ευρεία έννοια. Αν το έκανε κάποιος άλλος, θα μιλάγαμε για εικαστικό δρώμενο. Ούτως ή άλλως, έχει ενδιαφέρον (πήγαινα να πω ότι θα είχε πλάκα, αλλά το απέσυρα). Ο Γκρίναγουεϊ δεν έχει πλάκα, ούτε ως καλλιτέχνης, ούτε ως άνθρωπος. Τον έχω συναντήσει και με το γερακίσιο βλέμμα του και την πομπώδη άρθρωση του δεν παρέλειψε να θάψει όλα τα ψυχοδράματα που παράγει το Χόλιγουντ και να δηλώσει πως οι μοναδικοί σκηνοθέτες που εκτιμά είναι ο Γκρίφιθ (νεκρός), ο Κιούμπρικ (νεκρός), άντε και Ντέιβιντ Λιντς, ζωντανός ευτυχώς. Η τόλμη του να προσπαθεί σε δρόμους εναλλακτικούς, που άλλοτε θαυμάζουν την αναγεννησιακή ζωγραφική, κι άλλοτε ανακατεύουν ελάχιστα στατικές εικόνες με ακατέργαστους ήχους, δίνουν σε αυτόν ζωντάνια, και στον θεατή την ευκαιρία να διαπιστώσει αν η πιο νεαρή από τις τέχνες έχει μέλλον πέρα από την τεχνολογία του πυροτεχνήματος

To πλήρες πρόγραμμα

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News