Σαββατιάτικο ξύπνημα. Καφές, τσιγάρο και μια επιθεώρηση στα φυτά. Ορισμένα τα έχω βγάλει από το αυτόματο πότισμα, γιατί είναι λίγο ιδιόρρυθμα με το νεράκι τους. Έχουν ιδιωτικό συμφωνητικό, δεν υπόκεινται στην συλλογική σύμβαση των υπολοίπων.

Μετά, να φροντίσω τον μαγκούφη. Να καθαρίσω το κλουβί του καναρινιού. Αρσενικό, μόνο του, η συμβία του πέθανε από μελαγχολία πριν λίγες μέρες, δεν άντεξε την μετακόμιση, το εντελώς καινούργιο περιβάλλον.

Το κατεβάζω στα πλακάκια του μπαλκονιού, και πάω να πλύνω τον αφαιρούμενο πάτο του. Από την κουζίνα, ακούω φτερούγισμα, δεν δίνω σημασία. Βγαίνω πάλι στο μπαλκόνι, και το βλέπω να μου κάνει μούτες από το κλαδί ενός πεύκου του κήπου… Κοιτάω αποσβολωμένος, σαν ρακούν, το κλουβί, είχε καταφέρει να σπρώξει την φωλιά του θηλυκού –την είχα ξεχάσει εκεί παρά την “αποδήμηση”- και είχε φύγει. Μου έχουν φύγει αρκετά καναρίνια όλα αυτά τα χρόνια που συμβιώνουμε, κανένα δεν γύρισε ποτέ. Μαθημένα μόνο σε συνθήκες “αιχμαλωσίας” δεν έχουν καμία ικανότητα προσανατολισμού, φεύγουν και από εκεί και πέρα η ζωή τους είναι μετρημένη.

Το κοιτάζω λυπημένος αλλά το καμαρώνω κιόλας στο πέταγμά του. Πότε έμαθε να πετάει; Είναι η φύση του, ε;

Πετάει και κατεβαίνει στο γκαζόν του κήπου της πολυκατοικίας. Μέσα μου το έχω ήδη αποχαιρετήσει οριστικά. Βγαίνει στο μπαλκόνι η Nτέπη και μου λέει “μην τα παρατάς, κατέβα κάτω, μπορεί να το πιάσεις”. Δεν ξέρεις από καναρίνια, της λέω, τώρα είναι αργά, δεν υπάρχει περίπτωση. “Πώς είσαι τόσο σίγουρος χωρίς να προσπαθήσεις;” συνεχίζει. Τρέχω στις σκάλες. Φοράω μία πυτζάμα-βερμούδα η οποία στα μάτια κάποιου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μακρύ μποξεράκι. Εμπριμέ! Γαμώ την τύχη μου! Δεν φτάνει που βρέθηκε αυτή η μαλακία στην ντουλάπα μου, την είχα φορέσει κιόλας! Δεν προλαβαίνω βέβαια να φορέσω κάτι πιο κόσμιο (πιο decent, αν με εννοείς) και βρίσκομαι στον κήπο. Το πλησιάζω με το πάτημα του ινδιάνου που με χαρακτηρίζει. Στο τελευταίο μου σάλτο πιάνω αέρα (ακούω στα αυτιά μου τον Χαλκιά να μου λέει “σε όλους μπορεί να συμβεί”…)

Το πτηνό βρίσκεται ήδη στον δρόμο. Εγώ από πίσω του. Μπαίνει κάτω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Πέφτω στα γόνατα. (Υπενθυμίζω το φρου φρου μποξεράκι που φοράω, για να κάνω την εικόνα πιο kinky και να σε φτιάξω…) H Ντέπη μού πετάει από το μπαλκόνι μια σκούπα. Το κυνηγάω κάτω από το αμάξι. Φεύγει από την άλλη και πετάει στον κήπο της απέναντι πολυκατοικίας. Από τα μπαλκόνια μου έδιναν κουράγιο και οδηγίες. Τους είχα φτιάξει το πρωϊνό! Πηδάω την μάντρα της πολυκατοικίας. Βουτιά στο γκαζόν, και another one bites the dust…

Kάνει το μοιραίο λάθος. Πάει και χώνεται σε ένα μικρό κυπαρίσσι. Εγκλωβίζεται. Ανεβαίνω στην μάντρα για να φτάσω στο ύψος του, βάζω το χέρι μέσα και το πιάνω. Η πορτοκαλί ψυχούλα τρέμει μέσα στην χούφτα μου. Στις σκάλες συναντάω το παιδί που μένει από κάτω μας. “Είναι πολύ όμορφο, πού το έπιασες;” μου λέει. Θεέ μου, νομίζει ότι τα πρωινά βγαίνω στο Χαλάνδρι για κυνήγι! Με μποξεράκι. “Δικό μου είναι ρε συ, έφυγε από το κλουβί και το κυνηγούσα”. “Α, έτσι,” μου λέει. Μπαίνουμε σπίτι μαζί με τον μαγκούφη. Φωταγωγίες, αγκαλιές, φιλιά, θριαμβολογίες, συγκίνηση, ξέρεις τώρα…

Θα μπορούσα να σου πω πολλές εξυπνάδες εν κατακλείδι και αρκετά ηθικά διδάγματα. Από το “πιάνω πουλιά στον αέρα” μέχρι “ποτέ μην απογοητεύεσαι και τίποτα μην θεωρείς αδύνατο". Αλλά δεν θα πω τίποτα. Μόνο, αν κάποιος από τους γείτονες έχει τραβήξει κάποια φωτογραφία, θα τον παρακαλούσα γονυκλινής, να μην κάνει καμιά μαλακία…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News