Η Μίνα φορούσε πάντα μακριές φούστες ή μακριά φαρδιά παντελόνια. Κάπνιζε συνέχεια. Ηταν έξυπνη, είχε πλάκα και δεν είχε κανενός είδους γυναικείο κόλλημα σχετικά με το σεξ, τις σχέσεις, ακόμα και με το ποδόσφαιρο. Εμοιαζε στη Τζάνις Τζόπλιν το πρωϊ. Μετά έβαζε πατσουλί και μου ήταν αδύνατο να κάθομαι δίπλα της. Είχε μακριά καστανά μαλιά και στο σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας έβαζε κάτι μεγάλα μαύρα γυαλιά (του ΙΚΑ) για να δει την ταινία. Θυμάμαι κάπνιζε κρυφά, γι αυτό και με τράβαγε να καθήσουμε στην άκρη της σειράς δίπλα στο κισσο στο Λιλά ή στην Ηλέκτρα στην Πατησίων. Αλλά και στην Αλκυονίδα δεν κόλωνε. Βλέπαμε Σταχτες και Διαμάντια και κάπνιζε αρειμανίως.

Από την Μίνα που με πήγε και στην Ταινιοθήκη της Μητροπούλου στο Αστυ, έμαθα τον Ζαν Λυκ Γκονταρ. Έπρεπε να τον μάθω γιατί αλλιώς δεν θα καναμε παρέα. Δεν της το επέτρεπε η κουλτούρα της. Για να κάνεις παρέα με την Μίνα έπρεπε να είσαι εξωφρενικά αριστερός και να αγαπάς τον Γκονταρ. Πολλά χρόνια πριν το όνομα Γκονταρ ηχούσε απ’ άκρη σ’ ακρη στον κινηματογραφικό χώρο. Ήταν πραγματικά μια περίπτωση σκηνοθέτη που η άποψή του έφερε πολλές ανατροπές στο σινεμά του 60. Ομολογώ πως τότε οι ταινίες του δεν με αγγίζανε παρα μόνο για να αγγίξω το χέρι της Μίνας μέσα στο σινεμά. Συνήθως εκείνη δεν το τραβούσε πίσω. Έτσι ο έρωτας για τον Ζαν Λυκ ήταν πάντα στην επικαιρότητα. Σιγα σιγά έγινα χωρίς να το θέλω Γκονταρικός. Ήξερα τις ταινίες του ακόμα και στιγμιότυπα από την καθημερινή του ζωή. Στο τέλος μου άρεσε τόσο πολύ, που ασχολήθηκα επαγγελματικά με το σινεμά.

Η Περιφρόνηση είναι μια ταινία που με σημάδεψε. Την είχαμε δει αρκετές φορές. Πάντα το καλοκαίρι. Πάντα με τυρόπιτα και με μια Ηβη χωρίς ανθρακικό. Ο Τζακ Πάλανς, η Μπαρντό και ο Πικολί. Όταν την ξαναείδα προχθές μετα απο τριάντα περίπου χρόνια, κατάλαβα πολλά και πολύ πιο ωραία πράγματα. Ο Γκονταρ είναι σαν τα ασημένια μαχαιροπήρουνα. Οταν τα γυαλίσεις μεΣίλβο ξαναβρίσκουν τη χαμένη μεγαλοπρέπεια τους στη στιγμή. Μου άρεσε αυτή η επανέκδοση της Περιφρόνησης. Είδα καινούργια πράγματα…

Τις προάλλες συνάντησα τη Μίνα στο Μαρούσι να βγαίνει απο τον προθάλαμο ενός γραφείου ιατρού, αγκαλιά με ένα κοριτσάκι. Πίσω της την ακολουθούσε μουτρωμένο ένα μικρό αγόρι. Ισως ένας μικρός Γκονταρ. Τι έκπληξη! Πήγα να της μιλήσω μετά από τόσα χρόνια που είχαμε να ειδωθούμε. Με απέφυγε ευγενικά και με μαεστρία, χώθηκε στο ασανσερ και χάθηκε στα έγκατα της γης. Στην πόρτα με περίμενε ο γιατρός που παρακολουθούσε τη σκηνή.

– Ελάτε. Μου είπε.
Περπατώντας προς την πόρτα ψιθύρισα:

-Εγω ξέρετε ακόμα με το σινεμά ασχολούμαι …

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News