Οι γιορτές, τα τραγούδια, οι ζωγραφιές, τα σύμβολα είναι καμπάνες στα μυαλά των ανθρώπων να ξυπνήσουν τον κόσμο. Ο καθένας ό τι θέλει να ζήσει το ζει. Κι ό,τι θέλει να μοιραστεί με τους άλλους το μοιράζεται. Τις λειτουργίες, την πομπή του Επιταφίου, τα βαρετά βλέμματα των συνηθισμένων ανθρώπων, πάνω από τη λάμψη των κεριών τους, τις πλαστικές καρέκλες στο σκηνικό μιας σκουριασμένης σούβλας.

Σε κάθε Πάσχα κάτι πιο προκλητικό θα βρεις να μετρήσεις. Από έναν γαλανόλευκο σταθερό σταυρό μέσα στα κύματα του Αιγαίου μέχρι τα καλλίγραμμα πόδια της Μαγδαληνής, στο προαύλιο μιας Εκκλησίας. Αυτά τα πόδια που βγαίνουν βόλτα κάθε Μεγάλη Εβδομάδα. Τα σκαρφαλωμένα στις κατακόκκινες γόβες που χτυπούν αλύπητα το πλακόστρωτο και τα βλέμματα των ανδρών. Τα αδηφάγα αυτά καρφώματα που κρύβονται να μην μαρτυρήσουν την «σταύρωση» που επιθυμούν.

Ό,τι πιο ωραίο στην Ανάσταση είναι οι κόκκινες παπαρούνες στα λιβάδια και τα γυμνασμένα πόδια της Μαγδαληνής στις εκκλησίες. Ετοιμα «να πουλήσουν το κορμί της, στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες» όπως λέει κι ο Χριστιανόπουλος. Και μαζεμένοι οι «πιστοί» της, ικέτες και πρόθυμοι να τα αλείψουν με μύρο και να ασπαστούν το Χριστό για την αγάπη της, «γιατί ο έρωτας ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά του σα σύμβολο εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν».

«Αιώνες βραδυκίνητοι» με τις επαναλήψεις τους, έδωσαν το αίμα της Μαγδαληνής στο σύρσιμο των ποδιών της. Και πάντα, κάθε Λαμπρή, σε εκκλησίες και πλατείες, έρωτας, λίμπιντο, λαγνεία και θείο πάθος ανεβάζουν Χριστούς αμέτρητους στον Γολγοθά της…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News