Εχεις μόνο μια ευκαιρία να παρακολουθήσεις για πρώτη φορά το briefing ενός κυβερνητικού εκπροσώπου. Και η πρώτη φορά έχει σημασία. Την επόμενη ο οργανισμός δεν θα είναι πια παρθένος. Θα αρχίσει να εθίζεται. Θα ακούς την Oλγα Γεροβασίλη να λέει «ο Πάνος Καμμένος δεν είπε ότι θα γίνουν εκλογές» και θα μεταφέρεις ύστερα από επεξεργασία ως «η Ολγα Γεροβασίλη κάλυψε τον Πάνο Καμμένο». Ενώ η φυσιολογική αντίδραση είναι να τη ρωτήσεις αν σε περνάει για ηλίθιο.

Γενικά κανείς δεν κάνει αυτή την ερώτηση στα briefing. Ενώ είναι η μόνη που έχει νόημα. Αλλά αυτό σημαίνει να μην είσαι πλέον παρθένος οργανισμός και να έχεις εθιστεί στην «briefingίλα». Συμμετέχεις κι εσύ στο δρώμενο. Ενα δρώμενο όπου κάποιος παριστάνει ότι απαντάει και κάποιοι άλλοι παριστάνουν ότι τον πιστεύουν.

Γι’ αυτό και μετά το τέλος του stand up της ενημέρωσης ακούς τις ανταποκρίσεις των δημοσιογράφων στο café του ημιόροφου και νομίζεις ότι παρακολουθήσατε διαφορετικά events. Με κάποιο μαγικό τρόπο οι προσεκτικά διατυπωμένες κοινοτοπίες εκ μέρους της εκπροσώπου (που δεν σου τραβάνε την προσοχή αφού τα έχεις ακούσει χίλιες φορές σε πάνελ και social media) αποκτούν στο στόμα και στο πλητρολόγιο των πολιτικών συντακτών μορφή σημαντικών ειδήσεων. Γιατί έχουν μάθει να τις αποκωδικοποιούν και να τις αμπαλάρουν. Π.χ.: Λέει σε κάποια φάση ότι «η κυβέρνηση βλέπει τους αγρότες με κατανόηση» και στη γλώσσα των «ειδησαϊκών» αυτό μετατρέπεται σε «διαλλακτική απέναντι στους αγρότες η κυβέρνηση». Λέει ότι «ο κύριος Κατρούγκαλος έχει σηκώσει και σηκώνει το μεγάλο βάρος της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης» και αυτό μετατρέπεται σε «η κυβέρνηση καλύπτει τον Γιώργο Κατρούγκαλο».

Βέβαια τον τόνο τον δίνει πάντα ο πρωταγωνιστής του stand up. Αλλιώς θα πέταγε ας πούμε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης το μπαλάκι στην Τροχαία ενόψει της άφιξης των αγροτών στην Αθήνα και αλλιώς το κάνει η Ολγα Γεροβασίλη. Η Ολγα (σ.σ.: ναι, just «Ολγα»…) θα κοιτάξει πρώτα με χαμόγελο το κοινό της, θα πετάξει κάτι για την πίστη της στη νομιμότητα (σ.σ.: η ερώτηση «με περνάς για ηλίθιο» ξανάρχεται στο μυαλό), θα ρίξει με χάρη αθώου κοριτσόπουλου (σ.σ.: ναι, η Ολγα «το ‘χει») το κεφάλι στο πλάι και θα πει ένα «εγώ αν ανέβω με το αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο η Τροχαία θα με σταματήσει. Ε, το ίδιο περιμένω να κάνει και η Τροχαία με τα οχήματα που απαγορεύεται να κυκλοφορήσουν στην Αθήνα…». Μετάφραση στους τίτλους που θα ακολουθήσουν: «Η κυβέρνηση πετάει το μπαλάκι στην Τροχαία για τα τρακτέρ».

Τώρα για να λέμε την αλήθεια, η συγκεκριμένη κυβερνητική εκπρόσωπος μοιάζει να απολαμβάνει την παρουσία της στο υπερυψωμένο πόντιουμ. Φταίει άραγε ότι έχει πέσει σε μια περίοδο που το δημοσιογραφικό ακροατήριο στο press room είναι πλέον τόσο κουρασμένο και μπαϊλντισμένο από τον καθημερινό βομβαρδισμό «τιποτολογίας» που τα δέχεται όλα με μοιρολατρική καρτερικότητα χωρίς να αντιδρά σε ό,τι και να του πούν; Φταίει η πληθωρική προσωπικότητά της Ολγας Γεροβασίλη που σου δίνει την εντύπωση ότι ήταν φτιαγμένη πάντα γι’ αυτό τον ρόλο; Και αντιλαμβάνεται το briefing σαν τη στιγμή της να λάμψει μπροστά στις κάμερες – έστω κι αν αυτές είναι οι κάμερες του press room; Πάντως με το που εμφανίζεται την φαντάζεσαι να βάφεται με τη βοήθεια επαγγελματία στο γραφείο της.

Η αλήθεια είναι όμως ότι αν εξαιρέσει κανείς την αξία του ως θεατρικό δρώμενο – όπου η πρωταγωνίστρια βάφεται, φοράει ένα power suit και απαγγέλλει επι οκτώμισι λεπτα ένα γραμμένο κείμενο με ύφος στεγνής ανακοίνωσης, η χρησιμότητά του briefing δεν διακρίνεται καθαρά εκ πρώτης όψεως. Οι δημοσιογράφοι σπάνια κάνουν follow up ερωτήσεις. Και η Ολγα Γεροβασίλη δεν χάνει ποτέ την αυτοκυριαρχία της. Ισα-ίσα που φιλοδωρεί τους εκπροσώπους των media της αντιπολίτευσης με ένα παραπάνω χαμογελάκι.

Και σε μια εποχή που η πολιτική ασκείται μέσω twitter, μέσω non papers και μέσω πρωϊνών εκπομπών, φαίνεται ιδιαίτερα παρωχημένο αυτό το comme il faut πάρε-δώσε. Εξάλλου, οι ανταποκρίσεις από το press room, δεν είχαν μεγάλη διάρκεια ζωής. Ηδη λίγες ώρες μετά την εμφάνισή τους στα site, είχαν αντικατασταθεί από νεότερες και πιο ενδιαφέρουσες ειδήσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News