Το να πετύχεις να φτιάξεις ένα καλό φιλμ τρόμου είναι σαν να θέλεις να πετύχεις ένα πολύπλοκο φαγητό. Πρέπει να μπορείς να μαγειρεύεις ταυτόχρονα τις επί μέρους μικροσυνταγές που απαιτούνται με τις μικρές ομάδες υλικών αλλά και να τις ανακατεύεις στην κατάλληλη στιγμή. Τέτοιος καλός μάγειρας ήταν ο Τζώρτζ Ρομέρο το ’70. Δεν ξέρω αν η παρουσία του βοήθησε τον Άισνερ να κάνει μια καλή ταινία τρόμου, πάντως ο τύπος τα κατάφερε. (Στους παραγωγούς βλέπουμε και έναν έλληνα τον Dean Georgaris).

Αρκετές φορές χρησιμοποιεί τους μύθους και τα κλισέ σαν μάστορας του είδους, χωρίς να προσπαθεί να τα ανατρέψει (δήθεν) ή να τα εκσυγχρονίσει. Βάζει την σωστή δόση τρόμου και φρίκης, πλανάρει με έξοχο κινηματογραφικό τρόπο φρικαλέα εγκλήματα (πχ. Η τρίαινα που τρυπάει σώμα και βγαίνει κάτω απ το στρώμα, παλιό αλλά καλό). Δεν προσπαθεί να σε κάνει να αηδιάσεις αλλά να παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον την αφήγηση μιας freak out ιστορίας. Πρέπει δε να υπάρχουν όλων των ειδών τα στριγκλίσματα σε όλες τις νότες.

Είναι το ρημέικ παλαιότερης ταινίας που έχει γυρίσει ο Τζωρτζ Ρομέρο στις αρχές του ’70. Εδώ που κρατά τον ρόλο του executive producer κατορθώνει να μεταλαμπαδεύσει το σωστό spirit σε αυτό το ρημέικ που προφανώς πρέπει να δείτε αν σας αρέσουν τα Horror Movies. Σε αυτή τη βερσιόν του Crazies αν βλέπουμε κάτι διαφορετικό και πιθανώς καλύτερο από την τότε ταινία του Ρομέρο, είναι ότι μεταφέρει την προσοχή της δράσης περισσότερο στους πολίτες παρά στο στρατό.

Η ταινία διηγείται την ιστορία μια μικρής πόλης στην Αμερική η οποία πέφτει θύμα ενός ιού που μετατρέπει τους κατοίκους σε παρανοϊκούς. Παρακολουθούμε την εναγώνια προσπάθεια του σερίφη και όσων δεν έχουν προσβληθεί από τον ιό να σωθούν εγκαταλείποντας την πόλη. Απλά πράματα. Που όμως δίνουν την ευκαιρία σε σεναριογράφους και σκηνοθέτη να παίξουν το horror χαρτί τους. Τα εμπόδια είναι ανυπέρβλητα. Αν θέλετε να δείτε κάποιους συμβολισμούς με καπιταλισμούς, οικολογίες, ok feel free που λένε. Η ταινία επικεντρώνεται στις μικρές ιστορίες τρόμου, του σερίφη και της παρέας του και στην περιπετειώδη διαφυγή τους από την μολυσμένη περιοχή. Κορυφαία σκηνή η επίθεση των μολυσμένων πολιτών στο σερίφη που βρίσκεται αποκλεισμένος μέσα στο αυτοκίνητό του νύχτα σε ένα αυτόματο πλυντήριο. Απ’ έξω τρέχουν τα σαπούνια και οι αφροί, ενώ ελλοχεύει ο αόρατος κίνδυνος από παντού. Μέσα στο αμάξι κυριαρχεί η φρίκη και η παραφροσύνη μέχρι υστερίας.

Ακαδημαϊκά τέλειο παράδειγμα απομόνωσης και φόβου ισάξιο με την επίθεση των πουλιών στον τηλεφωνικό θάλαμο στα Πουλιά του Χίτσκοκ. Στο Crazies έχουμε μια ευκαιρία να χαρούμε τον Τίμοθυ Όλιφαντ στο ρόλο του σερίφη. Η παρουσία του είναι σωστή και προσθέτει αξία.

Είναι μια ταινία που αξίζει να δει κανείς. Δεν θα τρομάξετε αν δεν ταυτιστείτε και δεν αφεθείτε σ’ αυτήν. Μπορεί να μην είναι το αριστούργημα αλλά αξίζει τον κόπο.

Η παράνοια ξεκίνησε να προβάλλεται από τις 15/4 στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέηλερ εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News