Αν έχεις θράσος, διάβαινε. Κι αν έχεις ταλέντο, ας πρόσεχες. Αυτό θα μπορούσε να είναι το μότο που συνοψίζει την ελληνική πολιτιστική –και όχι μόνο- πραγματικότητα. Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω λογικά με ποια κριτήρια γίνονται οι διάφορες αναθέσεις έργων και δη στις κρατικές μας σκηνές. Κι επειδή το θέμα «μπάζει» από παντού, με τις φιλικές και συγγενικές σχέσεις μεταξύ των καλλιτεχνών να ορίζουν την ταυτότητα ακόμα κι αυτού του Εθνικού μας Θεάτρου, ας εστιάσουμε –όχι τυχαία- σε μια σκηνοθέτιδα μετρίου βεληνεκούς αλλά μεγάλης προβολής. Η πρώην αναπληρώτρια καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου και νυν καλλιτεχνική σύμβουλος της κρατικής μας σκηνής για άλλη μια φορά φέτος ασχολήθηκε με ένα σπουδαίο κλασικό έργο χωρίς να μπει στον κόπο να το μελετήσει, να αφουγκραστεί τον εσωτερικό ρυθμό του, να σεβαστεί την ατμόσφαιρά του. Ετσι, το «Γλυκό πουλί της νιότης» πέταξε μακριά από το σκηνοθετικό στόχαστρο της Εφης Θεοδώρου.

Κάτι ο νέγρος υπηρέτης που φορούσε μάσκα με αυτάκια λαγού (κακόγουστο αστειάκι; άγνοια των ρατσιστικών διακρίσεων στην Αμερική του ’50;), κάτι ο γόης Τσανς Ουέιν με λεοπάρ ζακετάκι, σορτς με παγιέτες, ξανθιά περούκα και μαύρα γυαλιά ηλίου (ποιος; αυτός ο νεαρός ζιγκολό «της αφρόκρεμας της Νέας Υόρκης», όπως γράφει και ο Τενεσί Ουίλιαμς), κάτι η γενικότερη αισθητική της παράστασης που θύμιζε περισσότερο το επιφανειακό glam του Miami Beach παρά την πνιγηρή, ουτοπική κωμόπολη St Cloud («Αγ. Σύννεφος»…), κάτι τα –τόσο παρωχημένα πια- μικρόφωνα που διαρρηγνύουν τη συνοχή του λόγου του Τ. Ουίλιαμς και τις συνακόλουθες συναισθηματικές εντάσεις (νισάφι πια με το κακοχωνεμένο βερολινέζικο θέατρο), πάει πέταξε το πουλάκι. Και τι δουλειά έχουν, επίσης, το «ΟΚ», το «Hello» και το «People» στο ευάλωτο και αδιέξοδο σύμπαν του αμερικανού συγγραφέα;! Πραγματικά, λυπήθηκα τους έρημους τους ηθοποιούς. Οι οποίοι αναγκάζονται να υποστηρίζουν κάθε βράδυ το «όραμα» της σκηνοθέτιδάς τους.

Διεσώθη ο έμπειρος Μάνος Βακούσης πλάθοντας με ακρίβεια τον τυραννικό πατριάρχη και διεφθαρμένο πολιτικάντη, Μπος Φίνλεϊ, και, περιέργως, η νεαρή Λένα Παπαληγούρα με χαρακτηριστική υποκριτική ωριμότητα. Η μέχρι τώρα πολύ καλή Μαρία Σκουλά είναι μια σκιά του γνωστού καλού ερμηνευτικού εαυτού της καθώς δεν καθοδηγήθηκε ώστε να μετουσιωθεί στο «θηριώδες τέρας» που συνιστά το ρόλο της Αλεξάνδρας ντελ Λάγκο. Τη Θεοδώρα Τζήμου, αυτό το αερικό της εγχώριας θεατρικής σκηνής, η Εφη Θεοδώρου την έχει να πέφτει άχαρα από δω κι από κει αφαιρώντας της τη ραχοκοκαλιά, την υπόσταση του, μικρού ομολογουμένως, ρόλου της. Ατυχος και ο νεαρός Ανδρέας Κωνσταντίνου στον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στο Εθνικό Θέατρο, δεν διδάχθηκε να φέρει την «περηφάνια του ηττημένου» Τσανς Ουέιν. Συνεπείς σε ό,τι τους ζητήθηκε να κάνουν οι Κώστας Βασαρδάνης (εξαιρετικός πιανίστας), Προμηθέας Αλειφερόπουλος (με αξιοθαύμαστες φωνητικές δυνατότητες), Υβόννη Μαλτέζου, Θέμης Πάνου και Γιάννης Τσεμπερλίδης.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News