Όταν ο Φειδίας κάλεσε στο εργαστήριό του έναν σανδαλοποιό να τον συμβουλευθεί για τα σανδάλια του αγάλματος της θεάς Αθηνάς που σχεδίαζε, ο σανδαλοποιός άρχισε να του κάνει υποδείξεις για τον χιτώνα της θεάς. Τότε ο Φειδίας του απάντησε: Ουχί πέραν του σανδάλου.

Αυτός που θα πει εγώ μέχρι εδώ ξέρω, αυτός ο άνθρωπος είναι ο πιο χρήσιμος άνθρωπος του κόσμου. Ξέρει τα όριά του και ξέρει πως αυτό ακριβώς είναι το μέτρο του και η αξιοπρέπειά του. Η μόρφωσή του.
 
Δεν θα μας βλάψει σε τίποτα να παραδεχτούμε πως δεν ξέρουμε, πως δεν γνωρίζουμε, πως μέχρι εδώ φτάνουμε, κι αυτό όχι για να κρυφτούμε, να φυγομαχήσουμε, αλλά απεναντίας για να φανερωθούμε και να βοηθήσουμε.

Να φανερώσουμε την αλήθεια μας. Πόσοι από εμάς έχουν το σθένος, το θάρρος, να παραδεχτούν δημόσια την άγνοιά τους, τις ελλείψεις τους, τα κενά τους, τις παραλείψεις τους, τις καθυστερήσεις τους, τις τρύπες τους, τα χαντάκια τους και να αφήσουν αυτόν που ξέρει, ήσυχο και συγκεντρωμένο να δοκιμάσει, να προσπαθήσει και ας αποτύχει, θα είναι η αποτυχία της γνώσης και αυτή η αποτυχία προσμετράται θετικά και μόνο. 

Όταν η γνώση αποτυγχάνει, η σοφία γράφει τα μεγάλα της κείμενα.  

Ο καθένας στο πόστο του, στη θέση του, αυτήν που ξέρει, που έχει σπουδάσει, που έχει πληρώσει με καιρό και με κόπο, που έχει φτύσει αίμα για να την αποκτήσει, που ξενιτεύτηκε, ξενύχτησε, πόνεσε, ταξίδεψε, βούλιαξε, υποτάχτηκε, ελευθερώθηκε, έπαθε, έμαθε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News