Τα τζιτζίκια πάλι τρελάθηκαν. Έχουν χωθεί στις τσέπες και το γιακά μου τρίβοντας οργιαστικά πόδια και φτερά και φωνάζοντάς μου όλα αυτά που χάνω, αρνούμενη και περιφρονώντας τόσα χρόνια τα καλοκαίρια. Επί δεκαετίες ανήκα στη φυλή εκείνων που είχαν διαγράψει θάλασσες και νησιά και επέμεναν να ασπαίρουν με το θέαμα της άδειας Κηφισίας και να ονειρεύονται μόνο το κάμα στην οδό των Φιλελλήνων. Είχα χώσει κάτω από το στρώμα αγκαλιάσματα και ψιθύρους μέσα σε φτενό σπλήπινγκ μπαγκ στο κατάστρωμα του πλοίου που πήγαινε στο Ηράκλειο, ξεφλουδισμένους ώμους κάτω από τα βρεγμένα άσπρα μακό που αντικαθιστούσαν τα μπανιερά στην Παλιόχωρα, σκαμπανεβάσματα παρέα με κατσίκες και δοχεία με γιαούρτια στο τσόφλι για Γαύδο, βουτιές στα σαν σαντιγύ κύματα στο Κάθισμα, το μελαγχολικό φως και το χρώμα των δέντρων στα Κύθηρα, τις μυρωδιές της Χίου 3 η ώρα το πρωί μέσα στο κατάμαυρο σκοτάδι ανηφορίζοντας όλο προσμονή στο δρόμο για τα Μεστά, τη σιωπή και τον αέρα στον Πύργο της πάλαι ποτέ έρημης Σαντορίνης, γέλια στην άμμο του Αχλαδιού, τις βουτιές στα σκοτεινά νερά γύρω από τη Δοκό, τις γυμνές καυτές παραλίες της Σύμης. Όλα είχαν χωρέσει στο ρεβύθι κάτω από τα δεκάδες στρώματα και επιπλέον η πριγκίπισσα επέλεξε να μην ξαναξαπλώσει.

Κατέληξα στο κατασκεύασμα που έλεγε ότι καλοκαίρι και διακοπές ταυτίζονται μόνο με ιδρωμένες ντοματοσαλάτες με ταγκό λάδι και φέτα Δανίας ή αντιστοίχως τζούφιους πειραματισμούς μοδάτων σεφ που προσπαθούν να κουκουλώσουν τα λιγοθυμισμένα υλικά τους, καράβια που φθάνουν στον προορισμό τους επτά ώρες αργότερα, γυναίκες με ελάχιστα πορτοκαλί μαγιό ανάμεσα στους χοντρούς τους γλουτούς, άντρες με σαγιονάρες πλαστικές και τζόκεϋ, νήπια με γυαλιά ηλίου, νησιώτικα σπίτια φτιαγμένα τέλεια από άψυχους διακοσμητές, παραλίες οργωμένες από σαιζ λονγκ σαν χοροταξία νεκροταφείου, παραλίες σπαρμένες αποτσίγαρα, παραλίες με συνεχή μουσική Σάκη Ρουβά και αναλόγων, παραλίες κατακτημένες από φυσιολάτρες γυμνιστές που επιδεικνύουν πεσμένα στήθη και πλαδαρά ή ευσταλή πέη που αιωρούνται στο ρυθμό της ρακέτας, οθόνες ανοικτές παντού σε καφενεία, εστιατόρια και μυαλά. Ούτε η Ανταρκτική θα ταν τόπος προορισμού γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα εύρισκα πολικές αρκούδες να πίνουν Κόκα Κόλα.

Μπροστά σ’ αυτό το συνοθύλευμα εικόνων και οσμών και ενόψει της αποφράδας ημέρας που οι Αθηναίοι θα γύριζαν και θα γέμιζαν τις λεωφόρους με τα τζιπ τους τίγκα στα αντιηλιακά και στις σαχλές εντυπώσεις διακοπών η έρημη οδός Καρνεάδου το σούρουπο έκρυβε μόνο μαγεία, η Ευριπίδου ήταν μέρος εξουθενωτικά μεθυστικό από τα πιο θελτικά αρώματα, οι βαριεστημένοι αλλοδαποί τουρίστες συνένοχοι στο ωραιότερο μυστικό.

«Ετσι πορεύτηκα» (sic) τόσα χρόνια χλευάζοντας και αποκλείοντας και κατατάσσοντας όλα όσα βρίσκονται έξω από τη ζωή της πόλης και τη ζωή του γραφείου μου στη χώρα του «Ποτέ ποτέ (για μένα)» της άνευρης σαχλαμάρας, του κακού γούστου και της ετοιματζίδικης διασκέδασης. «Το λαχανάκι που γελάς στο πιάτο σου θα το βρεις έλεγε μια σοφή, αποδεικνύεται, γραία της εφηβείας μου και αίφνης, τώρα ολόκληρος αγρός με λαχανίδες πλημύρρισε το πιάτο μου. Είναι η ανελέητη μέση ηλικία και το επερχόμενο κλείσιμο του ορίζοντα με το ρυθμό (και το ελαφρύ τρίξιμο) της βυσσινιάς αυλαίας των παλιών κινηματογραφικών αιθουσών όπου περνάγαμε τα βραδιά μας; Ή άραγε αυτό το βαθύ ανικανοποίητο που όλο και τροφοδοτεί το αίσθημα αποτυχίας; Οι σελίδες και οι λέξεις που μέχρι τώρα παρηγορούσαν δεν αρκούν, οι οθόνες των υπολογιστών είναι ρηχές, η επανάληψη δεν κρύβει διαφορά.

Το τέλος του καλοκαιριού θα είναι σαν το αδυσώπητο τέλος της χρονιάς, τα τεφτέρια ανοίγουν τα μολύβια σαλιώνονται, δεν ξεφεύγεις. Κι εγώ έξαφνα ξάπλωσα στο κρεβάτι με τα δεκάδες στρώματα αλλά το κρυμμένο μπιζέλι της πριγκίπισσας από κάτω με τίποτα δεν κρυβόταν, η πλάτη μου το εντόπισε, ήταν σαν να θελα να κοιμηθώ πάνω σε μια γροθιά. Το καλοκαίρι θα εκπνεύσει κι εγώ ονειρεύομαι μέσα στους τέσσερις τοίχους τα χέρια μου να τραβάνε από το αλάτι και τον ήλιο, να απλώνομαι στα βότσαλα μουρμουρίζοντας ακατάληπτες λέξεις, να κάθομαι με σταυρωμένα πόδια στο Καψάλι και ξαφνικά να πετάω τα ρούχα μου και με απλωτές να κολυμπάω μέχρι την πρώτη κοντινή σπηλιά.

«Στο ΄χω πει τόσες φορές ό,τι χάσαμε δεν θα το ξαναβρούμε». Τώρα ένα θα σου πώ, η καρδιά μου θα χει χώρο και για σένα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News