Κρίνοντας από τη φυσιογνωμία, αν ήμουν σκηνοθέτης, θα του έδινα ρόλο κομπάρσου. Να τρώει «βρώμικο», για παράδειγμα, στο σχόλασμα του γηπέδου και να σχολιάζει, όλο θέρμη, την απόδοση της ομάδας του. Ή σε ένα γιαπί, να πίνει μπύρες με τα μαστόρια και να μιλάνε για γυναίκες. Αλλά υπάρχουν δυο προβλήματα. Στην Αθήνα δεν βρίσκεις πια γιαπί που να δουλεύει και δεύτερον και σημαντικότερο, η ζωή ταπώνει κάθε εκκολαπτόμενο σκηνοθέτη ως μη έχοντα αρκετή φαντασία. Αλίμονο αν παρασύρουν τις κρίσεις μας, φυσιογνωμίες. Ο Μάρτιν Σουλτς είναι στο ανώτερο σκαλοπάτι της Ευρωπαϊκής ιεραρχίας. Ήτοι Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ένας άνθρωπος ανατρεπτικός σε πολλά κατεστημένα. Μια παραφωνία στον ελιτίστικο κόσμο, των απόφοιτων μεγάλων πανεπιστημίων, με τις συλλογές των πτυχίων.

Γεννήθηκε το 1955 στο Hehlrath της Γερμανίας. Μην αναζητάτε πτυχία και σπουδές στο βιογραφικό του. Λάτρευε τα βιβλία. Μέγας βιβλιοφάγος. Υπάρχει μεγαλύτερη μόρφωση απ΄ αυτή; Κι έτσι, με το που τελείωσε το σχολείο, δούλεψε αρχικά υπάλληλος σε βιβλιοπωλείο και από το 1982 απέκτησε το δικό του που λειτούργησε με επιτυχία μέχρι το 1994. Το άλλο του πάθος αφορούσε την πολιτική και τον οδήγησε στα 19 του χρόνια στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και σε ηλικία 33 ετών στη δημαρχία του Wurselen, μιας μικρής πόλης για 11 χρόνια. Από το 1994 εκλέγεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, από το 2.000 ως Πρόεδρος της γερμανικής πτέρυγας Σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και από το 2012 στο αξίωμα του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Με την Άννα Διαμαντοπούλου τον συνδέει μια φιλιά και βαθιά αλληλοεκτίμηση. Ήταν φανερό ότι μιλούσαν την ίδια γλώσσα και μοιράζονταν κοινές ανησυχίες. Κι έτσι, αποδέχτηκε την πρόσκλησή της να συναντηθεί με έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα από πολιτικές θέσεις και θώκους πλην του κ. Καμίνη, Δημάρχου της Αθήνας. Αν και το πρόγραμμά του ήταν εξαιρετικά κοπιαστικό και πυκνό. Η συνάντηση έγινε στα γραφεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα και μπορούσαν να παρευρεθούν και πολίτες για να παρακολουθήσουν τη συζήτηση. Στο τραπέζι παρακάθισαν και έλαβαν μέρος, πέραν της Άννας Διαμαντοπούλου και του Γ. Καμίνη, ο Θανάσης Χειμωνάς συγγραφέας, ο Θανάσης Βακάλης Πρόεδρος του Συνεταιρισμού Αγελαδοτρόφων «ΘΕΣγάλα» (θα διαβάσατε προφανώς για την έξυπνη ιδέα να παραλαμβάνουν οι πολίτες γάλα από ένα μηχάνημα στη πόλη της Λάρισας με χαμηλό αντίτιμο), ο Γιάννης Τσαμουργκέλης οικονομολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, ο Θωμάς Χατζούλας διευθυντής της εταιρείας Forel, ο Σάββας Ρομπόλης διευθυντής ινστιτούτου εργασίας και η γράφουσα το κείμενο Ρέα Βιτάλη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν το «έχω» με τους πολιτικούς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Και όσες συνεντεύξεις προσπάθησα… Χαμένος χρόνος. Πλην πάλι ελαχίστων… Δύο. Εξαιρέσεων. Εκτιμώ μη λαοφιλείς. Πρακτικούς, ρεαλιστές, που πιάνουν κάστανα καυτά στα χέρια, που αποδέχονται λάθη τους όχι για να χαζολογήσουν αλλά για να τα διορθώσουν. Αυτούς που δεν μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει ως μη εργατικούς αλλά που δεν ανοίγει και τα χέρια σε αγκαλιά να τους χώσει. Καταχωρούμαι ως ανοργασμική ψηφοφόρος (κρατάω τους οργασμούς για αλλού). Έλαβα μέρος στη συνάντηση με τον Μάρτιν Σουλτς, εμπιστευόμενη την Άννα Διαμαντοπούλου και το πόσο οργανωτική είναι (δικαιώθηκε πλήρως) ενώ συνεχώς μια εσωτερική φωνή με ρωτούσε «τι νόημα έχει;». Έλα ντε! Ίσως μια φωτογραφία να δείχνω στα παιδιά μου. Ίσως ένα κείμενο να σας διηγηθώ στο protagon τα καθέκαστα. Ίσως για τη σπαζοκεφαλιά της ερώτησης. Τι τον ρωτάς; Άντε πες μου… Τι τον ρωτάς; Όταν μάλιστα δεν έχεις άπειρο χρόνο στη διάθεσή σου. Έψαξα την προσωπική του ζωή. Πάντα μαρτυράει περισσότερα για τον άνθρωπο από ό,τι το αξίωμά του. Το ίδιο βράδυ είχα σημειώσει τι θα τον ρωτούσα αλλά είχα και ένα σχετικό σφίξιμο στο στομάχι. Πολύ προσωπική η ερώτηση; Ευτυχώς είχα εξαιρετικούς ομοτράπεζους να ρωτήσουν για ένα σωρό θέματα που ταλανίζουν όλους τους τομείς της χώρας. Η ερώτησή μου λοιπόν.

-Διάβασα και σας βγάζω το καπέλο, για την εξάρτηση και την απεξάρτησή σας από το αλκοόλ. Η εξάρτηση και η απεξάρτηση από το χρήμα ίσως είναι μια εξίσου επίπονη, κοπιαστική διαδικασία για τον σύγχρονο άνθρωπο. Υπήρξε μια μακρά περίοδος που στη χώρα μου έβρεχε χρήμα η Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Αλλά πρέπει να ομολογήσετε ότι πίσω από κάθε χεράκι που μάζευε χρήμα «από τον δρόμο», υπήρχε ένα χεράκι που το έρεε ανεξέλεγκτα. Οι Έλληνες κάναμε την αυτοκριτική μας και σηκώνουμε τον σταυρό μας πληρώνοντας το βαρύ τίμημα, αγόγγυστα. Εσείς; Έχετε σκεφτεί σχετικά μ΄ αυτό; Αργήσαμε και αργήσατε να καταλάβετε τι υποκρύπτει η άναρχη ευημερία. Μήπως τώρα αργείτε να καταλάβετε τι υποκρύπτει η απελπισία; Μήπως γενικά αργείτε;

Η ερώτηση έδωσε το έναυσμα στον Μάρτιν Σουλτς να μας μιλήσει για το ότι υπήρξε αλκοολικός στα χρόνια της νιότης του, τότε που το όνειρό του ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής και ένας σοβαρός τραυματισμός του γκρέμισε τις προσδοκίες. Το αποτέλεσμα ήταν να στραφεί πρώτα στο ποτό και μετά την απεξάρτησή του στην πολιτική. «Εκείνη ωστόσο την περίοδο της ζωής μου, έκανα ό,τι πιο παραβατικό και αιρετικό μπορείτε να φανταστείτε. Έχω περάσει πολύ δύσκολα και έφτασα σε ένα ψηλό αξίωμα το οποίο λίγοι άνθρωποι έχουν την πιθανότητα να κατακτήσουν. Έχω ζήσει όμως σε συνθήκες φτώχειας και αυτό με βοηθά να καταλαβαίνω καλλίτερα τι συμβαίνει στα πιο ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας». Η Άννα Διαμαντοπούλου είχε αναφέρει στην αρχή της ομιλίας της «Μας χωρίζουν 200 μέρες από τις πιο κρίσιμες Ευρωεκλογές από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για πρώτη φορά γίνονται σε συνθήκες τόσο μεγάλου αντιευρωπαϊκού κλίματος. Η Ευρώπη ως υπόθεση της ελίτ και των εμπειρογνωμόνων τελείωσε με την έναρξη της κρίσης». Εδώ θα είμαστε να δούμε!

Για το τέλος σας άφησα κάτι πικάντικο. Σε ποιο σημείο γέλασε πολύ ο Μάρτιν Σουλτς. Με το πρώτο σκέλος της ερώτησής μου. Στη φράση μου «Η εξάρτηση και απεξάρτηση από το χρήμα ίσως είναι μια εξίσου επίπονη, κοπιαστική διαδικασία». Γέλασε ενώ κουνούσε το κεφάλι, σαν σινιάλο «καταλαβαίνω, απόλυτα καταλαβαίνω». Γέλασα εξ αντανακλάσεως και εγώ. Αυτό το άτιμο το χρήμα! Να μη στέκεται η μπίλια του σε ενδιάμεσο; Ή φέρνει κλάμα ή πολύ γέλιο!

Αυτά λοιπόν με τη συνάντησή μου με τον Μάρτιν Σουλτς. Έδειξα και τη φωτογραφία που έβγαλα μαζί του στον μικρό μου γιο. Με κοίταξε περίεργα. Δεν εντυπωσιάστηκε καθόλου. «Ούτε να συναντούσες τα Angry Birds μαμά»… σε άλλο κεφάλαιο ζωής το παιδί. Αλί σε μας που παλεύουμε με angry birds στην καθημερινότητά μας. Και για αλλαγή συναντάμε τον Μάρτιν (να και οι οικειότητες). Και καθώς τα διαδικτυακά site αναδημοσιεύουν τα λόγια του Μάρτιν Σουλτς στην ερώτησή μου, έχω κάτι να σκάει το χειλάκι μου. Ότι και καλά, κάτι έκανα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News