Είναι συναρπαστικό, κάθε φορά που το διαπιστώνω, τι δύναμη και «εξυπνάδα» έχουν οι αισθήσεις! Και μνήμη. Πάνω απ' όλα μνήμη. Μπορεί να φτιάχνεις καταχείμωνο την ντουλάπα σου και να βρεις την τσάντα της θάλασσας και στο καθαρό νεσεσέρ τα αντηλιακά. Αν νοσταλγείς λίγο ανεμελιά θα το ανοίξεις. Θα μυρίσεις πιθανότατα την καρύδα και ο νους θα ταξιδέψει σε κάποια όμορφη, ίσως απογευματινή, αγκαλιά στην άμμο, κάπου στο Λυβικό πέλαγος.

Ένα τραγούδι. Πόση δύναμη έχει ένα τραγούδι! Το έπαθα προχθές με μια φίλη που έψαχνα κάτι σε ένα παλιό Νόκια -μιας και μας φαίνονται παρακατιανά πλέον αν δεν είναι αφής- και ψάχνοντας κάτι παλιές φωτογραφίες μαζί της, άκουσα και τα τραγούδια που είχα μέσα. Πήγα Ρόδο κατευθείαν. Μαζί της. Είχε και ένα καψουροτράγουδο μέσα. Κάποιο φλέρτ ή κάτι παραπάνω από εκείνη την περίοδο με έκανε να χαμογελάσω ελαφρώς μελαγχολικά και να θυμηθώ τι έχασα με το φευγιό του χρόνου και των στιγμών. Είναι η μνήμη που επιλέγει, αν την αφήσεις αχαλίνωτη.

Την Ολγα Τρέμη δυστυχώς -ίσως φανεί και αστείο ή προσβλητικό σε κάποιους- την έχω ταυτίσει με χτυποκάρδι. Και από αγάπη. Με όλες, μάλλον, τις αισθήσεις που μπορεί να νιώσει ένα φυλακισμένο οικειοθελώς αγρίμι, μέσα σε κάποιους τοίχους με κόκκινο φόντο. Που τυγχάνει να είναι και ερωτευμένο. Δούλευα πάντα βράδυ, έτσι κι αλλιώς. Πάρα πολύ σπάνια άνοιγα με το φως της ημέρας. Έχω ταυτίσει στο μυαλό μου το σεξ με τη νύχτα. Τουλάχιστον τότε. Προφανώς ήταν η δική μου πολυτέλεια ως προς το θέμα της εργασίας. «Άνοιγα» ό,τι ώρα γούσταρα.

Ήμουν Μέγκα από την αρχή. Το προτιμούσα απ' τα φρου-φρου των άλλων καναλιών. Δεν ψαχνόμουν απ' την άλλη για ιδιοκτήτες κ.λπ. Είχα τα δικά μου θηρία να αντιμετωπίσω.Τώρα πια, εδώ και λίγα χρόνια η τηλεόραση ανοίγει μόνο για την εισαγωγή του σκληρού δίσκου και την επιλογή ταινίας ή σειράς.

Ήμουν στην επαρχία όταν ξεκίνησε στο δελτίο ειδήσεων. Νομίζω Λάρισα. Τη συμπάθησα γιατί μετά την ανεπάντεχη επιτυχία της Ζαχαρέα, έμπαινε σε αρένα με θηρία. Εννοείται πως ξετρελάθηκα με το Van Cleef and Arpels, που δεν έβγαλε ποτέ απ' τον λαιμό της. Όταν άρχιζαν οι ειδήσεις, χαμήλωνα τη μουσική που ακουγόταν όλο το βράδυ στον χώρο και απολάμβανα Όλγα. Με τα σαρδάμ της, τα συνολάκια της, αυτό το υπερβολικό sic που έβγαζε για παρουσιάστρια ειδήσεων.

Τη συμπαθούσα και έπαιρνα θέση υπέρ της σε κουβέντες με φίλους για το πόσο ψυχρά και αφ' υψηλού μας μιλούσε για πολιτικά, καταστροφές, PSI, για τον Σύλλογο Ελπίδα και τόσα πολλά… τόσα χρόνια… Έγινε η φωνή της συνώνυμο με το «τώρα δεν ανοίγεις σε κανέναν για λίγο, να δούμε τι παίζει», σε ένα δωμάτιο με ημίφως και τη μουσική να ακούγεται λίγο παραμέσα. Κάποιες φορές άκουγα τη φωνή της και στο διπλανό δωμάτιο, όταν είχα κάποιον να πασπατεύει ό,τι υλικό αγαθό είχα προς ενοικίαση στο κορμί μου. Παλιά τα μπουρδέλα στην επαρχία, λεπτοί τοίχοι, χαραμάδες γεμάτες μυστικά. Κουφώματα ξεχαρβαλωμένα, που με λίγη φαντασία έχτιζες ολόκληρους κόσμους.

Όταν, λοιπόν, άκουσα και είδα το συγκεκριμένο κομμάτι του αντίο στο ίντερνετ βούρκωσα από συγκίνηση, όχι για την Όλγα, αλλά για το στίγμα που άφησε η φωνή της τη συγκεκριμένη εποχή. Δεν είναι ευθύνη κανενός. Μόνο συγκυρίες και μνήμες γίνονται ένα κουβάρι και ξετυλίγονται όταν βρεθεί κάτι απότομο ή ξένο στ' αυτιά μας. Τώρα ήταν ένα «αντίο» από έναν ξένο άνθρωπο που έμπαινε κάθε βράδυ στη ζωή μου και ξέκλεβε το δάκρυ μου, το γέλιο μου, τον αποτροπιασμό μου απο το «σύμπαν» που βρισκόμουν. Έτυχε να είναι αυτή…

Υ.Γ.: Το λογοπαίγνιο του τίτλου εις ανάμνησιν κάθε τρέμουλου που ένιωθα, ακούγοντάς σε, όταν βρισκόμουν σε αγκαλιά που είχε την ικανότητα να με κάνει να τρέμω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News