Ο Τζακ είναι μισό μερτικό. Δηλαδή για σκύλο μιλάμε, αλλά για μινιατούρα σκύλου. Πώς να το πούμε, υπόλοιπο κανονικού σκυλιού. Μια σταλιά σου λέω. Αυτή, λοιπόν, η μια σταλιά, για να μην πω μισή, ερωτεύτηκε σφόδρα την Έλλη μου. Και εγκαταστάθηκε, με το έτσι θέλω, στο σπιτάκι της. Για την ακρίβεια, μπαστακώθηκε μπροστά από το σπιτάκι της, ώστε να μην την πλησιάζει κανείς άλλος. Για σκύλο μιλάμε πάντα. Διότι με μένα δεν έχει πρόβλημα.

Η Έλλη, που λές, είναι η κούκλα της φωτογραφίας, που ομολογουμένως έχει μεγάλο σουξέ. Για να λέμε τα πράγματα με τ’όνομά τους, οι αρσενικοί του σπιτιού – πάντα για σκύλους μιλάμε – την είχαν στο φτύσιμο. Πολύ σνοπμπαρία. Πήγαινε η μικρούλα – σε ηλικία – να παίξει, έστριβε την κεφάλα ο Πλούτο, ο άρχοντας. Πήγαινε με τον Φελίξ, τον λόρδο, να παίξει, όπου φύγει, φύγει ο Φελίξ. Και οι δύο τους ήθελαν την μικρόσωμη, τρίχρωμη, αλανιάρα Μάγκυ, την «πώς είσαι έτσι εσύ», όπως λέει η φίλη μου,  η οποία ήτο κανονικό θηλυκό. Τους άναβε και μετά, δρόμο! Βρε κάντε ένας σας παρέα στην Έλλη, τους έλεγα, μην πω πού με έγραφαν… μέχρι που εμφανίστηκε ο Τζάκ. Ο κοντοπίθαρος σκυλάκος που ερχόταν κάθε μέρα, της έκανε παρέα και εκτότε προστέθηκε στην συντροφιά της καθημερινά. Τον ακολούθησε και ο Ηρακλής, που είναι ακριβώς το αντίθετο απ΄ό,τι λέει το όνομά του, δηλαδή, φοβιτσιάρης, δειλούλης, υποχωρητικός και εξαιρετικά ευαίσθητος. Πήγαινε να πλησιάσει την Έλλη, γρρρρρρρρρ ο Τζάκ.

Ο Τζακ ο κοντοπίθαρος έλυσε τα θεματάκια που είχε με τον Ηρακλή στο άψε –σβήσε, είναι θαμώνες και συγκάτοικοι στον ίδιο σπίτι με το ίδιο αφεντικό. Με τους άλλους, όμως, τους μνηστήρες της γειτονιάς, τα πράγματα απεδείχθησαν πιο ζόρικα. Έτσι, στους γαμβρούς προστέθηκε ο τυπάκος της φωτογραφίας, ένα άλλος, που του μοιάζει πολύ, και ένας ακόμα μικρούλης λευκός με ένα ματάκι. Προσπαθούσαν οι ταλαίπωροι να διεκδικήσουν λίγο παιχνίδι, γρρρρρρ ο Τζακ. Πήγαιναν κοντά της, γρρρρρ ο Τζακ. Επιχειρούσαν να τον αγνοήσουν όρθωνε το κοντοπίθαρο σώμά του ο Τζακ έτσι που να τους βλέπει όρθιος περίπου στα μάτια, σπρωχνοντάς τους πίσω ξανακάνοντας γρρρρρρρρρρ. Γρύλισμα στο γρύλισμα, έμπαινε η Έλλη στο σπιτάκι, ασπίδα προστασίας και ζώνη αγνότητας ο Τζακ στρωμένος απ΄έξω και στην είσοδο της ξύλινης κατοικίας. Ξεροστάλιαζαν οι μνηστήρες έξω στην αυλή στην σειρά. Κοιμούνταν νυστηκοί κι διψασμένοι. Τρεις στον κήπο του σπιτιού μου και ο Ηρακλής στην δίπλα αυλή να κοιτά παραπονεμένος. Και οι δικοί μου αρσενικοί- σκύλοι πάντα- στο φτύσιμο την Έλλη. Και τα μάτια στην τρίχρωμη, αλανιάρα, «πώς είσαι έτσι εσύ» Μάγκυ.

Πρακολούθησα πολύ προσεκτικά τις κινήσεις τους όλες αυτές τις μέρες. Ξαναθυμήθηκα τι κάνει ο ερωτευμένος. Θυσίες, ρίσκα, τσαμπουκάδες και επιμονή. Η ψηλή με τον κοντό. Η τριάντα τόσα κιλά με τον πεντάκιλο. Η λύκαινα με την μινιατούρα σκύλου. Και οι αταίριαστοι μαζί. Σε ζωντανά και ανθρώπους.

Με κούρασε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Δεν θέλω να παρακολουθώ ειδήσεις, τα ίδια θλιβερά λένε, όλο λένε, λένε, λένε, και δεν γίνεται τίποτα ουσιαστικό. Είπαμε… όπου παίρνει χώρο η φλυαρία, οι πράξεις παίρνουν δρόμο. Γιατί θέλω να την μοιραστώ μαζί σου αυτήν την χαριτωμένη και ίσως και φαιδρή ιστορία για τουςε σκυλοέρωτες; Για να σου θυμίσω πως πρέπει να ερωτευτείς. Ό,τι εσύ κρίνεις, με όποιον τρόπο εσύ αποφασίσεις. Μόνο από αυτόν θα σωθείς. Ειδάλλως, θα αδειάζει και το βλέμμα και η ψυχή. Θα «αδειάζεις» ασταμάτητα. Και ο κατήφορος δεν έχει στοπ. Και δεν σου αξίζει, ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News