Έχω διαβάσει πάνω από είκοσι βιβλία του Χένινγκ Μανκέλ. Μεγάλωνα κι εγώ, όπως μεγάλωνε ο επιθεωρητής Βαλάντερ και όταν στο τελευταίο του πια επεισόδιο αναγκάστηκα να τον αφήσω να χαθεί μέσα στο σκοτάδι ενός καταπονημένου και βυθισμένου στη λήθη εγκεφάλου ένιωσα κατά κάποιο τρόπο να χάνω έναν δικό μου άνθρωπο. Θαυμάζω τον Σουηδό συγγραφέα όχι όμως μόνο για τις αστυνομικές του ιστορίες, που κατέγραφαν και παρατηρούσαν έναν κόσμο γεμάτο ανισότητες, φοβίες και άλυτα προβλήματα. Τον θαυμάζω περισσότερο για τη δουλειά που έκανε στην Αφρική για τη βοήθεια, που έδωσε σε γυναίκες και κορίτσια σε χώρες όπου η ζωή είναι πολύ φτηνή, για τον τρόπο που πολέμησε και αυτός το απαρτχάιντ παλιότερα και τον ρατσισμό στη Σκανδιναβία αργότερα.

Μια από τις συνεντεύξεις, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν στο σπίτι του μερικά χιλιόμετρα έξω από το Γκέτεμποργκ σε μια πλαγιά με θέα τη θάλασσα. Είναι μια από αυτές τις συναντήσεις, που σε κάνουν να νιώθεις ευγνώμων που επέλεξες να γίνεις δημοσιογράφος. Τον είχα ρωτήσει τότε αν αυτός που γράφει τόσο πολύ για τον θάνατο, αν αυτός που συχνά αγνόησε ένα πιθανό ραντεβού μαζί του κατά τη διάρκεια κάποιων ριψοκίνδυνων αποστολών στη Μαύρη Ήπειρο, αν αυτός ο ίδιος σκέφτεται ή φοβάται τον θάνατο. Μου είχε απαντήσει ότι προφανώς και τον σκέφτεται κάθε μέρα και ότι το θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό. «Δεν ξέρεις πόσο θα ζήσεις και όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος σου λιγοστεύει και αποφασίζεις τι ΔΕΝ ΘΑ κάνεις για να έχεις περισσότερο χρόνο για να κάνεις αυτό που θέλεις». Αν το έλεγε κάποιος άλλος μπορεί και να μου ακουγόταν κυνικό αλλά από το στόμα του Μανκέλ ακουγόταν σαν εγγύηση, ότι θα κάνει πράγματα, που θα είναι χρήσιμα και για άλλους ανθρώπους. Και, κλείνοντας, μου είπε «Δεν φοβάμαι πια τον θάνατο».

Σήμερα τα θυμήθηκα όλα αυτά όταν διάβασα ότι ο Χένινγκ Μανκέλ επισκέφτηκε πρόσφατα τον ορθοπεδικό του στο Γκέτεμποργκ, νομίζοντας ότι τον έχει χτυπήσει μια κρίση δισκοπάθειας. Γύρισε στο σπίτι του έχοντας να επεξεργαστεί την είδηση, ότι πάσχει από καρκίνο σε αρκετά προχωρημένο στάδιο. Αποφάσισε να κάνει πάλι αυτό που θέλει. Να αρχίσει να γράφει τακτικά σε μια εφημερίδα του Γκέτεμποργκ για την καθημερινότητά του με την αρρώστια και τη μάχη εναντίον της. Είναι μια μάχη που δίνουν πολλοί άνθρωποι και αξίζει να τη μοιραστεί μαζί τους. Γράφοντας όπως λέει «από την οπτική γωνία της ζωής και όχι του θανάτου». Γιατί, είπαμε, ο Μανκέλ δεν φοβάται τον θάνατο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News