Διαβάζοντας με πολλή συγκίνηση το κομμάτι του Άρη, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που είχα γράψει στην Ελευθεροτυπία τον Ιούνιο του 1994, την εβδομάδα που πέθανε ο Χατζιδάκις.

Τις πιο σκοτεινές στιγμές της εφηβείας μου, τις πέρασα κλεισμένη σε ένα δωμάτιο ακούγοντας στο πικάπ τον “Κύκλο του CNS”, τις “Λαϊκές Ζωγραφιές” και το “Καταραμένο Φίδι”.

Ήταν η εποχή που πολλοί άνθρωποι της προηγούμενης γενιάς ειρωνεύονταν το Χατζιδάκι, επειδή ήταν διαφορετικός, δεν ταίριαζε στα καλούπια τους. Όταν, κάποτε, ο πατέρας μου είπε μια χοντράδα, παρουσία και άλλων συγγενών, του φώναξα με πάθος: “Πώς τολμάς να λες τέτοια πράγματα για τον άνθρωπο που είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο για μένα;” Θα πρέπει να ήμουν δεκάξι χρόνων, και συνήθως δεν αντιμιλούσα στον πατέρα μου, τουλάχιστον παρουσία άλλων. Εκείνος το πήρε προσωπικά, και έγινε έξω φρενών. Νομίζω πως με χαστούκισε κιόλας. Έτσι είχα ένα ακόμα λόγο να κλαίω ακούγοντας τη μουσική του.

Είχα την τύχη, στα τελευταία χρόνια του γυμνάσιου –αυτά που τώρα λέγονται Λύκειο– να ανήκω σε μια παρέα όπου υπερβολικά παθιαζόμαστε για το Χατζιδάκι, τη μουσική και τα λεγόμενά του. Αντιπαθούσαμε όσους τον έβριζαν και ακολουθούσαμε κατά γράμμα τις προτιμήσεις του σε μουσική, ποίηση, λογοτεχνία και θέατρο. Κάναμε ομηρικούς καβγάδες, για το αν η εκτέλεση του “Επιτάφιου” του Θεοδωράκη με τη Μούσχουρη –που εκείνος πρωτόκανε– ήταν καλύτερη από εκείνη που επιμελήθηκε αργότερα ο ίδιος ο δημιουργός του, με τον Μπιθικώτση. Και βέβαια σύντομα χωριστήκαμε σε Χατζιδακικούς και Θεοδωρακικούς.

Τα χρόνια του ’60, μερικά κορίτσια του Τοσίτσιου Αρσάκειου –που αργότερα μας απόβαλαν γιατί κάναμε, λέει, κομμουνιστική προπαγάνδα– πήραμε τις πιο σωστές βάσεις για τη μετέπειτα ζωή μας, όχι από το οπισθοδρομικό και “θεούσικο” σχολείο μας, αλλά ακολουθώντας το Χατζιδάκι και τις δικές του ευαισθησίες. Είμαι σίγουρη πως μιλάω για όλη εκείνη την παρέα ευχαριστώντας τον για όσα ανεκτίμητα μας έδωσε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News