Το 2010 ήταν σίγουρα η χρονιά που η τουρκική τηλεόραση κατέκτησε την ελληνική. Δεν ήταν η πρώτη φορά που σίριαλ της γειτονικής χώρας έγινε talk of the town. Πριν λίγα χρόνια ήταν τα «Σύνορα της Αγάπης», αλλά παρακαλώ. Εκεί είχαμε και κομμάτι ελληνικό. Μη μου πείτε ότι δεν θυμάστε πως ο πρωταγωνιστής ήταν ο Έλληνας Νίκος που είχε ερωτευτεί την Τουρκάλα Ναζλί; Τώρα όμως, το 2010 ήταν πραγματικά η χρονιά των τουρκικών σίριαλ. Ακούω σκόρπια ονόματα από δω κι από κει. Από τη μάνα μου, από καμία φίλη της, από περαστικούς στον δρόμο. Ο Ονούρ, η Σεχραζάτ, ο Κενάν, η Τζεμιλέ και δεν ξέρω ποιο άλλο. Οι «Χίλιες και μία νύχτες», το «Κισμέτ», τα «Ασημένια Φεγγάρια», το «Αγιάζι του Έρωτα». Τέσσερις σειρές από το καλοκαίρι και μετά κι έπονται κι άλλες, υποθέτω.

Την χρονιά που τα ελληνικά κανάλια δεν επένδυσαν και πολύ στις εγχώριες παραγωγές σίριαλ(εξαίρεση σίγουρα είναι το «Νησί» και λίγες μικρότερες παραγωγές) η σίγουρη λύση έρχεται από κοντά και κοστίζει λίγο. Και κάπως έτσι φτάσαμε να πάω χθες μία βόλτα στο Παλαμήδι και λίγα μέτρα πιο πάνω από την φυλακή του Κολοκοτρώνη να πιάσει το αυτί μου δύο γηραιές όμορφες κυρίες να μιλούν για τον Τζεμίλ! Σουρεαλιστικό σκηνικό, αλλά απόλυτα εναρμονισμένο με το 2010. Τη χρονιά που ο Τζεμίλ και ο Ονούρ θριάμβευσαν στην ελληνική επικράτεια. Γιαβάς-γιαβάς…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News