Γενικά δεν είμαι ο τύπος που συχνάζει στις εφορίες. Στο μυαλό μου κάθε φορά που ακούω ή προφέρω τη λέξη έρχεται εκείνο το βιντεοκλίπ των Ημισκούμπρια στη δεκαετία του 1990, το «Δημόσιο for ever» που όταν το τραγουδούσαν το πρόφεραν «φορ έβα».

Βεβαίως η ζωή τα έφερε έτσι όλα, που πλέον το taxisnet έμαθα να το παίζω στα δάχτυλα και στις εφορίες όχι μόνο στήνομαι στις ουρές, αλλά καλοπιάνω υπαλλήλους, τσακώνομαι με υπαλλήλους, παρακαλάω διευθυντές, χαμογελάω στωικά σε όλες τις μπανάλ εξυπνάδες που ακούω από δαύτους κτλ. Ολα τα κάνω σήμερα, 20 χρόνια μετά το «Δημόσιο for ever»!

Δείτε στο βίντεο το «Δημόσιο for ever» των Ημισκούμπρια. Λέτε τελικά να φύγαμε από αυτό;

Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, όταν πέρσι είδα μια μικρή επιστροφή στο εκκαθαριστικό μου πήγα στη ΙΒ’ Αθηνών να δω αν μπορώ να τη συμψηφίσω με τον ΕΝΦΙΑ.

Εζησα άλλη μια μεγάλη εμπειρία: κουτσή υπάλληλος κοντά στη σύνταξη, με φούστα σιγκαρέτ, μαλλί φουσκωτό αλά Ζωή Λάσκαρη στον «Κατήφορο» και έξωμη μπλούζα, να περπατάει όλο κοκεταρία από το ένα γραφείο στο άλλο, να συνοφρυώνεται μπροστά στην οθόνη, να πλακώνει τα χαρτιά και να της πέφτουν κάτω… Ολα αυτά χωρίς να μιλάει. Οταν της είπα τι ήθελα να κάνω και αν γινόταν συμψηφισμός δεν μου απάντησε, ούτε καν με κοίταξε. Με άφηνε απλώς να την παρακολουθώ με το βλέμμα και να την παρατηρώ. Τελικά μετά από όλο αυτό το πάρτι κινήσεων που σας περιέγραψα πιο πάνω, και αφού της κόλλησε και της ξεκόλλησε το εκτυπωτικό μηχάνημα δύο-τρεις φορές με κοίταξε χαμογελαστή και μου είπε ότι ο συμψηφισμός έγινε και ότι θα φαινόταν στο taxis τις επόμενες μια-δυο μέρες. Εγώ μετά από όλο αυτό το θεατρικό κινητικό παράλογο δεν πίστευα ότι θα γινόταν αλλά όντως έγινε. Οπως ακριβώς το είχε πει η μεσόκοπη κοκέτα.

Εφέτος η επιστροφή ήταν μεγαλύτερη από τον ΕΝΦΙΑ. Ρώτησα στο λογιστήριο και μου είπαν πως δεν δίνουν επιστροφές αλλά συμψηφισμό μπορεί και να μου κάνουν.

«Μα, πέρσι μου έκαναν».

«Ε, αν σου έκαναν μπορεί να κάνουν κι εφέτος. Μακάρι. Αλλά την επιστροφή ξέχνα την. Λένε ότι θα τη βάλουν, και καλά, στην τράπεζα, και τρέχα γύρευε».

Ας μην την έβαζαν. Εγώ ήθελα έστω να γλιτώσω τον ΕΝΦΙΑ, γιατί τα πενταροδεκάρικα πλέον έχουν μεγάλη σημασία. Ετσι έμαθα να ζω. Και επίσης το «μπορεί» δεν το αφήνω πια ποτέ να πάει χαμένο.

Το πρωί σκεφτόμουν πως αν δω πάλι τα περσινά χάλια στην εφορία, θα γράψω άρθρο. Θα τραβήξω και φωτογραφίες. Τουλάχιστον να έβγαινε κάτι καλό από αυτή την περιπέτεια.

Oμως μπαίνοντας στο περσινό γραφείο στη ΙΒ’ Αθηνών, είδα την κατάσταση αλλαγμένη. Πρώτον άλλαξαν οι υπάλληλοι. Υπάρχουν κάποιοι νέοι, που είναι ευγενέστατοι – με είδαν και με φώναξαν να με ρωτήσουν τι ήθελα. Ζήτησαν το ΑΦΜ μου, μου είπαν ότι έχω λαμβάνειν επιστροφή και με παρέπεμψαν στη σωστή ουρά. Η «σωστή ουρά» ήταν 5 άτομα και όχι 30 όπως ήταν η περσινή. Διότι η «σωστή ουρά» περίμενε μόνο για συμψηφισμούς και επιστροφές.

Το «έχετε λαμβάνειν επιστροφή» δεν το πίστεψα, θεώρησα ότι το λένε έτσι για να κρατάνε τους αναμένοντες ήρεμους. Ωστόσο καθώς περίμενα στη «σωστή ουρά» έλεγα μέσα μου «Βρε λες; Πώς; Στην τράπεζα; Πότε; Κοντά στα Χριστούγεννα; Θα’χει πλάκα!».

Λίγο προτού φτάσει η σειρά μου μια νεαρή υπάλληλος ήρθε στη «σωστή ουρά» και είπε «Αν κάποιοι κύριοι έχουν λαμβάνειν μικρότερη επιστροφή από το ποσό του ΕΝΦΙΑ που θα συμψηφίσουν, παρακαλώ ελάτε να σας εξυπηρετήσω εγώ για να μην περιμένετε». Oπως ακριβώς σας το γράφω!

Και φτάνει η σειρά μου. Γίνεται ο συμψηφισμός. Ο υπάλληλος στο γκισέ με ρωτάει αν έχω μαζί μου το IBAN του τραπεζικού λογαριασμού μου… Το είχα.

«Συμπληρώστε το σε αυτή την αίτηση, για να σας επιστρέψουμε το ποσό… και να κλείσουμε με το υπόλοιπο. ‘Η μάλλον, μισό λεπτό… Δεν χρειάζεται το IBAN θα το κάνουμε με την ταυτότητά σας». Τυπώνει όλα τα χαρτιά. Τα τακτοποιεί και τα συρράπτει! Μου δίνει και ένα χαρτί ξεχωριστά.

«Πηγαίνετε στο ταμείο να σας σφραγίσουν αυτό, που είναι η απόδειξη ότι έγινε ο συμψηφισμός και πείτε ότι έχετε υπόλοιπο επιστροφής για να το εισπράξετε». Πήγα στο ταμείο.

Ο ταμίας μου είπε: «Υπόλοιπο; Με ρωτάτε αν έχω λεφτά να σας δώσω;». Γελάει και μου δίνει τα χαρτονομίσματα. «Μετρήστε αυτά και πείτε μου αν είναι σωστά».

Τα μέτρησα. Σωστά ήταν. «Ωραία κρατήστε και 2,65 ευρώ». Μου έδωσε και τα ψιλά.

«Συγνώμη», λέω «αυτό το κάνετε γενικώς ή για όσο θα έχετε λεφτά;».

«Καθημερινώς το κάνουμε κυρία μου. Δικά σας είναι τα λεφτά δεν είναι δικά μας. Η επιστροφή σας είναι».

«Μα λένε ότι δεν δίνετε επιστροφές. Είμαι δημοσιογράφος. Να το γράψω;‘Η θα έρχεται ο κόσμος και θα τον αποπαίρνετε;».

«Να το γράψετε. Δίνουμε. Κάθε μέρα. Αν το ποσό είναι μεγάλο το περνάμε αυτομάτως στον λογαριασμό του φορολογούμενου. Αν είναι αυτό που επιτρέπουν τα capital controls το δίνουμε μετρητά, όπως θα το παίρνατε και από την τράπεζα».

«Θα το γράψω!».

«Να το γράψετε. Και να γράψετε και ότι ο ταμίας είναι χαμογελαστός!».

Το έγραψα. Και ελπίζω να το διαβάσει ο πατέρας μου, που βρίζει τον Τσίπρα για τον ΕΝΦΙΑ μήνες τώρα από το πρωί μέχρι το βράδυ – μαζί με την όλη υπόλοιπη Ελλάδα, εν χορώ. Το εννοώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News