Πρασινωπή, ίσως και λίγο σέπια το χρώμα της εικόνας για να δείχνει κάπου στα 60. Τα χρώματα χαμηλά.

H κίνηση της κάμερα πάνω σε dolly τη στιγμή που οι τωρινοί συνάδελφοί του σχεδόν μόνο πάνω σε μύγα δεν την έχουν βάλει ακόμα. Old tricks όπως η νοσοκόμα που μύριζε  One flew over the cuckoos nest, o Βρετανός γιατρός και η υπόθεση που έφερνε ένα αέρα Shutter island. Ξεπερασμένα πρόσωπα ηθοποιών, εκφράσεις και ένα retro horror όπου ο τρόμος βασίζεται στην απότομη εμφάνιση του ζόμπι υπογραμμισμένη από δυνατό ήχο μέσα στο σκοτάδι.  Η μόνη  περιουσία της ταινίας μοιάζει να είναι το όνομα του Κάρπεντερ.

Μετά από εννιά περίπου χρόνια απουσίας αρνούμαι να πιστέψω πως ο μεγάλος αυτός μετρ του τρόμου  που αγάπησα, επιστρέφει στις οθόνες με αυτό το μαρτύριο.

Το φιλμ μοιάζει με εξτραδάκι που κάνει ο ξεπεσμένος μουσικός τύπου Alice Cooper για να συμπληρώσει ένσημα. Αυστηρός; Ίσως. Απ’ τον άνθρωπο που με καθόλου χρήματα επαναπροσδιόρισε την ταινία τρόμου το 70 με το θρυλικό πια «Η Νύχτα με τις Μάσκες» γύρισε την Ομίχλη το The Thing και τόσα άλλα, περιμένεις πολλά. Τέλος πάντων όλα έχουν και μια εξήγηση που εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε. 

Στο The Ward (Ο θάλαμος του Τρόμου) η αναδυόμενη Amber Heard υποδύεται μια νεαρή με αμνησία που την κλείνουν σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα μαζί με ακόμα τέσσερις κοπέλες ασθενείς. Εκείνη βέβαια αρνείται ότι είναι τρελή και προσπαθεί να αποδράσει. Ταυτόχρονα θέλει να μάθει πώς και γιατί  ένα φάντασμα ζόμπι σκοτώνει με φρικαλέο τρόπο τις συναδέλφους ασθενείς της. Τα πράγματα δεν είναι τελικά όπως φαίνονται. Το τελικό σεναριακό γύρισμα ανατρέπει πολλά απ΄ τα γεγονότα της ταινίας. Δυστυχώς για τον Κάρπεντερ δεν είμαστε ακόμα στα 1970, το κοινό είναι πολύ πιο μπροστά πια, εκπαιδευμένο και  εντελώς υποψιασμένο, για να παρακολουθήσει τέτοιου στυλ υποθέσεις με αυτόν τον ας πούμε παλιομοδίτικο  τρόπο.  
Φυσικά και δεν λείπουν οι σκηνές φρίκης και τρόμου, όπως η σκηνή που το ζόμπι μπήγει στο μάτι ένα ιατρικό σουβλί το οποίο πριν της μπήξει, της το δείχνει με ευχαρίστηση, ή σκηνή με το παρατεταμένο ηλεκτροσόκ υψηλού βολτάζ.

Μια μοντέρνα ταινία τρόμου που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να περιέχει και ένα καινούργιο βασανιστήριο. Εδώ η φαντασία των συνεργατών του John στέρεψε. Πάνε απ τα σίγουρα. Γενικά οι σκηνές τρόμου δεν είναι πολλές σε σχέση με τον όγκο της ταινίας. Ο σκηνοθέτης είναι προφανές πως δεν το κυνηγάει παθιασμένα να σε τρομάξει και δεν έχει βάλει σκοπό να σε τινάξει πολλές φορές  απ το κάθισμα σου. Περισσότερο προσπαθεί να δημιουργήσει μια εφιαλτική ατμόσφαιρα τρόμου χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε κλισέ υπάρχει στην κινηματογραφική του τσέπη παρά προσπαθεί να στήσει καινούρια πράματα. Εκείνο που θέλησε, ήταν να στήσει μια ταινία τρόμου αλα Κάρπεντερ και τα καταφέρνει. Σεμνά και συντηρητικά.  Η ταινία τελικά είναι καλοφτιαγμένη αλλά δεν περιέχει καινούριες συγκινήσεις.

Το horror movie "Ο θάλαμος του Tρόμου" παίζεται τώρα στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέιλερ εδώ.

Άλλες ενδιαφέρουσες ταινίες αυτήν την εβδομάδα είναι το χαριτωμένο “3d kung fu panda 2” και το “Hangover 2”.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News