Αν το να θεωρείσαι επιτυχημένος πολιτικός ορίζεται από την ικανότητά σου να επηρεάζεις τα πράγματα, τότε ο Anthony Bourdain είναι ο πλανητάρχης στον κόσμο της γαστρονομίας. Δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις ποιο από όλα τα χαρακτηριστικά της αμφιλεγόμενης προσωπικότητάς του, του έδωσε το χρίσμα: η εγωκεντρική (στα όρια του ναρικισσισμού) προσωπικότητά του; ο αυθεντικός κωλοπαιδισμός του; η σκληρή και αυθάδικη γλώσσα του; ή το γνήσιο πάθος του να αναζητά γαστρονομικά ποιήματα σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του μάταιου κόσμου;

Κάθε άλλο παρά λεπτεπίλεπτο και μετριόφρονα χαρακτηρίζει κανείς τον προκλητικό σεφ, που δεν είναι μόνο αυτό (έκπληξη!). Μεταλλάχθηκε, εδώ και καιρό, σε μανιώδη ταξιδευτή, τηλεοπτική περσόνα και πολυπράγμονα συγγραφέα. Καθόλου άσχημα για τον ατίθασο μάγειρα από τη Νέα Υόρκη -με γαλλικές ρίζες, όπως προδίδει το επίθετό του- που βρέθηκε να ασχολείται με τη μαγειρική, όταν παράτησε τις σπουδές του στο πολυθρύλητο Vassar College, για χάρη του Culinary Institute of America. Ε, ναι. Φυσικά και ήταν ταλαντούχος. Διότι, κατόρθωσε τον τεράστιο έρωτα που ένιωσε βαθιά μέσα του, όταν δοκίμασε το πρώτο του στρείδι σε μια ψαρόβαρκα στη Γαλλία, να τον μετατρέψει σε δημιουργική αναζήτηση και εργασία στα διάσημα Supper Club, One Fifth Avenue και Sullivan's. Το1998, μάλιστα, κατάφερε να πάρει τη θέση του executive chef στη μπρασερί Les Halles, με την οποία (ακόμη και σήμερα που τα πλάνα του έχουν αλλάξει) διατηρεί στενή επαφή. Η αναγνώριση από το ευρύ κοινό όμως ήρθε όταν εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο με τον πιασσάρικο και νουάρ τίτλο «Κουζίνα Εμπιστευτικό-Περιπέτειες στο υπογάστριο των μαγειρείων», το οποίο τον εκτίναξε σε αυτή τη signe κάστα των βραβευμένων γκουρού, που οι γνώστες της γαστρονομίας λατρεύουν (ή λατρεύουν να μισούν) φανατικά.

Ακολούθησε άλλο ένα best seller το «Α Cooks Τουr», επηρεασμένο όχι μόνο από την πολυτάραχη προσωπική του ζωή, όπως το πρώτο συγγραφικό του τόλμημα, αλλά από τους γευστικούς παραδείσους που ανακάλυπτε σταδιακά σε εξωτικά ταξίδια τα οποία έκανε, για την ομώνυμη τηλεοπτική του εκπομπή, στο Μαρόκο και στο Μεξικό, στο Λονδίνο και στην Αγία Πετρούπολη, στο Εδιμβούργο και στο Πνομ Πενχ. Αδιαμφισβήτητα, παρόλο που ακολούθησαν κι άλλα βιβλία και ενώ ο ίδιος αρθρογραφούσε τακτικά σε έντυπα μεγάλου κύρους (The New Yorker, The New York Times, The Times, The Observer, Gourmet, Esquire, Food Arts, Limb by Limb, BlackBook, The Independent, Best Life, Financial Times κ.α.), το λαμπρό πεδίο δόξας του υπήρξε η τηλεόραση. Διέπρεψε, στην κυριολεξία, ως περιπλανώμενος μάγειρας σε εκείνα τα περιβόητα 22 επεισόδια για το Food Network, όταν αποφάσιζε να παραδοθεί μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών σε ένα μεθύσι χωρίς αύριο με βότκα στη Ρωσία, σε μια live σφαγή γουρουνιού στην Πορτογαλία, σε μαροκινή χασισοκατάνυξη, ενώ παράλληλα πεταγόταν μέχρι τη Σκωτία να δοκιμάσει χάγκις ή στην Ιαπωνία, για να γευτεί ένα δηλητηριώδες ψάρι που είχε τη δυνατότητα να τον κάνει «να τινάξει τα πέταλα».

Κι όλα αυτά «σερβιρισμένα» με λόγια που έβγαιναν από το στόμα του με ρυθμό πολυβόλου και με την cool στάση του ανθρώπου που έχει ζήσει κι έχει γευτεί ό,τι έχει να προσφέρει αυτή η ζωή. Με την εξωφρενική  σιγουριά ενός αντι-ποπ ειδώλου (που κάνει όμως ακριβώς τις ίδιες πωλήσεις!) και τη σκληράδα ενός Κλιντ Ίστγουντ, αντιμετωπίστηκε ως θεόπνευστος γκουρμέ καθοδηγητής, ειδικά όταν έφαγε ωμή την ματωμένη παλλόμενη καρδιά μιας κόμπρας στο Βιετνάμ. Αυτό που κάνει όμως κάποιον να τον αγαπήσει, δεν βρίσκεται μόνο στην τόλμη και στην πρόκληση. Ο ίδιος άνθρωπος που κάνει τη μαγειρική extreme sport και λατρεύει να εξευτελίζει παίκτες και συνεργάτες στο ιντερνετικό Top Chef, αυτογελοιοποιείται, εις γνώση του, on camera (εν μέρει, βέβαια, ευθύνεται για τη συμπεριφορά του η λατρεία του στο αλκοόλ και κάθε είδους εξάρτηση). Είναι τόσο κυνικός που μοιάζει δηλητηριώδης και ταυτόχρονα τόσο αγαπητός και ειλικρινής, γιατί κινείται σε μονοπάτια που δεν ξέρει πού θα τον βγάλουν παραδεχόμενος την άγνοιά του (εννοείται ότι τον βοηθά απίστευτα το γεγονός ότι ξέρει να λέει αστεία ανέκδοτα). Αυτό όμως που ο Anthony γνωρίζει πολύ καλά είναι να απολαμβάνει το φαγητό και να  μεταδίδει αυτή τη χαρά, με τρόπο ανεπανάληπτο. Αναζητά, ως νέος Ιντιάνα Τζόουνς, τις σπάνιες γεύσεις και δεν πρόκειται να σταματήσει να το κάνει, διότι για αυτό «σχεδιάστηκε». Τόσο απλά.

Υπερβολικός και ωμός, πλακατζής και θυελλώδης ο Anthony Bourdain είναι ο ροκ σταρ που δεν ασχολείται με νότες, αλλά με γεύσεις. Χωρίς να κάθεται ποτέ, μα ποτέ ήσυχος. Το «κακό παιδί» της γαστρονομίας, που το γκουγκλάρισμα του ονόματός του «βγάζει» πάνω από 18.000 σελίδες, αποφάσισε στη σχετικά πρόσφατη τηλεοπτική του επιτυχία «No reservations» να πιστέψει στη δύναμη που έχει το dirty talking και το σεξ, με αποτέλεσμα η εκπομπή να προβληθεί αναγκαστικά μεταμεσονύχτιες ώρες, κάνοντας όμως τεράστια επιτυχία. Ταυτόχρονα, δηλώνει πικραμένος από τον Ομπάμα, τον οποίο ψήφισε, καλώντας τον «να θυμώσει επιτέλους», ενώ ειρωνεύεται όσους ευαγγγελίζονται μια κρατική πολιτική που θα απαγορεύει τα ανθυγιεινά τρόφιμα «λες και χρειάζεται κανείς ένα 20σελιδο, για να του πει ποιο πιάτο περιέχει χοληστερίνη σε ένα εστιατόριο». Και γίνεται ακόμη πιο προκλητικός όταν δηλώνει πως επικροτεί την ΡΕΤΑ η οποία είναι αντίθετη στο να αγχώνονται τα ζώα που θανατώνονται, απλά διότι εκείνος πιστεύει ότι έτσι καταλήγουν στο πιάτο πιο άγευστα. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News