Περάσαμε ένα πολύ glamorous σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, με τη 14η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου. Κατά γενική εκτίμηση, ήταν η πιο επιτυχημένη διοργάνωση ως τώρα, τόσο από πλευράς προσελεύσεως όσο κι από πλευράς εκδηλώσεων. Ηταν περίπου 400 (!!!), πολύ επιτυχημένες, με τη διανόηση να δίνει το παρών και τον Πασκάλ Μπρυκνέρ, ως σταρ, να συγκεντρώνει το μεγάλο ενδιαφέρον του κοινού.

Κι αφού έσβησαν τα φώτα της πνευματικής γκλαμουριάς και μείναμε μόνοι μας, ξημέρωσε η επόμενη ημέρα. Η μέρα της μιζέριας. Διότι, για μια ακόμη Δευτέρα, η Θεσσαλονίκη έμεινε επ’ αόριστον χωρίς λεωφορεία, χωρίς δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς. Όπως συνέβη και πέρσι 3-4 φορές αλλά και σε προηγούμενα χρόνια (έχουμε χάσει το λογαριασμό, πλέον!) οι εργαζόμενοι έχουν προβεί σε επίσχεση εργασίας, επειδή τους οφείλονται δεδουλευμένα.

Να υπενθυμίσουμε πώς έχει η κατάσταση. Από το 1957, το έργο των αστικών συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης έχει δοθεί (με νόμο) στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης, οργανισμό ιδιωτικό πολυμετοχικό (κυρίως μικρομετόχων, μεγάλο μέρος των οποίων είναι και εργαζόμενοι στα λεωφορεία), Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου. Το κράτος επιδοτεί το εισιτήριο, ενώ το κέρδος των μετόχων (μέρισμα) είναι κατοχυρωμένο. Ο ΟΑΣΘ έχει το έργο των αστικών συγκοινωνιών μονοπωλιακά και η σύμβασή του με το ελληνικό δημόσιο προβλέπεται ότι θα λήξει δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωση του μετρό της Θεσσαλονίκης.

Παρά την προνομιακή θέση του Οργανισμού, οι εργαζόμενοι προβαίνουν σε κινητοποιήσεις επειδή είναι απλήρωτοι. Η διοίκηση του Οργανισμού χρησιμοποιεί ως επιχείρημα το ότι το κράτος οφείλει χρήματα και γι’ αυτό δεν μπορεί να πληρώσει τους εργαζόμενους, ενώ το επίσημο κράτος ισχυρίζεται ότι έχει εξοφλήσει πλήρως τις υποχρεώσεις του και δεν παραλείπει να κατηγορήσει εργαζόμενους και διοίκηση για κακοδιαχείριση, σπατάλη και συμπαιγνία. Ο υπουργός Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης, έχει ετοιμάσει νομοσχέδιο για την εκκαθάριση του ΟΑΣΘ και την αντικατάστασή του με έναν κρατικό Οργανισμό συγκοινωνιών, κάτι που λησμόνησε να ανακοινώσει ο ίδιος εγκαίρως την περασμένη εβδομάδα που βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Άφησε την κατάσταση να εξελιχθεί, λέγοντας «αν επιμείνουν οι εργαζόμενοι θα τον τελειώσω τον ΟΑΣΘ» και προτρέποντας (χαριτολογώντας, φαντάζομαι…) τους επιβάτες «να τους δείρουν» αν αφήσουν την πόλη χωρίς λεωφορεία.

Έτσι, η πόλη έμεινε χωρίς συγκοινωνίες. Η Θεσσαλονίκη του 1.000.000 κατοίκων. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας. Κι αυτό συμβαίνει για πολλοστή φορά. Γίνεται χαμός στους δρόμους της πόλης, πολίτες εκλιπαρούν για κάποιο μέσο μεταφοράς, τα ταξί είναι γεμάτα και περιμένουμε και κανέναν ξύπνιο να μας πει «ας περπατήσουν και λίγο οι Θεσσαλονικείς μπας και χάσουν κανένα κιλό».

Ευλόγως θα αναρωτηθεί κάποιος: και τι κάνει «η ηγεσία της Θεσσαλονίκης;» Δεν θα έπρεπε, για την υπόθεση αυτή, να είναι όλοι μαζί ενωμένοι, στα κάγκελα, απαιτώντας λύση; Φυσικά θα έπρεπε. Θα έπρεπε όλοι, Περιφερειάρχης, βουλευτές και δήμαρχοι Α’ και Β’ Θεσσαλονίκης, πρόεδροι Επιμελητηρίων, Συλλόγων επαγγελματιών, παραγωγικών φορέων να σηκώσουν τον τόπο στο πόδι. Να ξεσηκώσουν και τον κόσμο, να απαιτήσουν λύση για ένα χρόνιο πρόβλημα το οποίο διαρκώς οξύνεται, με τους Θεσσαλονικείς ομήρους.

Αλλά επειδή το ζήτημα καίει, κανείς δε θέλει να το πιάσει, οπότε μένουμε, εμείς οι πολίτες της Θεσσαλονίκης, να γκρινιάζουμε στο facebook και να μην μπορούμε καν να οργανώσουμε carpooling της προκοπής.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά η πόλη αυτή δεν έχει, πια, αντιστάσεις. Σε σημείο να λες «ο Πασκάλ ο Μπρικνέρ μας μάρανε…» Α, ναι, και το υποκατάστημα του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News