Ο Parov Stelar είναι σταρ. Κι όχι μόνο επειδή είναι ο πρωτοπόρος της εξαιρετικά δημοφιλούς electro swing σκηνής, γεμίζει συναυλιακούς χώρους, φεστιβάλ και το κοινό παγκοσμίως τον λατρεύει. Έχει το χάρισμα του σταρ. Και πρόκειται για δυσεύρετο χάρισμα όταν το αναζητάς στη γνησιότητά του. Ένας αληθινός σούπερ σταρ δεν αποζητά αποστάσεις από το κοινό του, τουναντίον γνωρίζει άριστα τη σπουδαιότητα της ταύτισης. Για αυτό και γελά με την καρδιά του όταν το πρώτο πράγμα που του λέω είναι πως εδώ τον λέμε «Στελάρα». Το βρίσκει υπέροχο που έχει ελληνικό όνομα, λέει πως έτσι νιώθει ένας από εμάς και αστειεύεται πως σε πέντε χρόνια θα κατέβει υποψήφιος στην Ελλάδα. Του απαντώ ότι μάλλον είναι καλύτερα να συνεχίσει να γράφει μουσική για να χορεύει και να χαίρεται ο κόσμος κι ας αναρωτιέμαι πώς καταφέρνει να βρίσκεται πάντα στη φωτεινή πλευρά και πού κρύβει τις σκοτεινές πλευρές του. «Πάντα υπάρχουν μελαγχολικές στιγμές και σκιές. Και στους δίσκους μου υπάρχουν. Το φως και το σκοτάδι έχουν το ένα απόλυτη ανάγκη από το άλλο για να υπάρχουν», μου εξηγεί σοβαρός. Την επόμενη στιγμή γελά λίγο πονηρά και μου επισημαίνει πως σχετικά με τη φωτεινή πλευρά, δεν πρέπει να ξεχνώ πως μιλάμε για show business και πως «there is no business like show business».

Ιδέα δεν είχε από τη show business, βέβαια, πριν σχεδόν είκοσι χρόνια όταν ερχόταν να παίξει ως dj σε μικρά κλαμπ από τις Σέρρες μέχρι την Κατερίνη. Άραγε υπάρχει κάτι που να νοσταλγεί από εκείνη την περίοδο; «Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις, ήταν η παιδική ηλικία της καριέρας μου. Ήταν εξοντωτικές οι συνθήκες τότε, δεν είχα τις σημερινές ευκολίες και τις ανέσεις. Ωραίες οι αναμνήσεις αλλά πρέπει να προχωράμε, να φεύγουμε μπροστά». Ναι αλλά μαζί με τις ευκολίες και τις ανέσεις έρχονται και οι μεγαλύτερες ευθύνες. Συμφωνεί και παραδέχεται πως όσο μεγαλώνει η εταιρία του, η Etage Noir, νιώθει υπεύθυνος για τους είκοσι ανθρώπους που δουλεύουν εκεί μαζί του. «Το ενοίκιό τους, οι οικογένειες τους εξαρτώνται από τις δικές μου αποφάσεις και αυτές πρέπει να είναι οι σωστές. Η μεγάλη αλλαγή είναι αυτή. Κάποτε ήμουν υπεύθυνος μόνο για τον εαυτό μου. Όχι πια».

Το γυρίζω στη μαγειρική καθώς ένας παλιός του συνεργάτης μου έχει «σφυρίξει» ότι έχει λόξα να μαγειρεύει. Με πληροφορεί ότι μαγείρεψε πριν μια ώρα. Τι; «Μακαρόνια με πέστο αλά Στελάρα» λέει γελώντας ενώ επιμένει πως πρέπει να δοκιμάσω ψητό χταπόδι και τζατζίκι από τα χέρια του. «Το μαγείρεμα είναι σαν τη μουσική. Στον υπολογιστή έχω τα συστατικά, μπάσα, samples κτλ και πρέπει να δημιουργήσω ένα κομμάτι. Στην κουζίνα έχω κρεμμύδια, σκόρδο, χταπόδι και πρέπει να ετοιμάσω δείπνο. Εξαρτάται από μένα πόσο καλό θα είναι το γεύμα». Κι οι πειραματισμοί, τι ρόλο παίζουν στην «κουζίνα» του; «Το να δοκιμάζω κι άλλα είδη όπως pop ή techno στη μουσική μου είναι σαν να μαθαίνω νέες ξένες γλώσσες. Δεν γίνεται να μαγειρεύεις κάθε μέρα την ίδια κουζίνα. Είναι σαν τα τρως πίτσα κάθε μέρα. Δεν γίνεται, θα βαρεθείς και πρέπει να δοκιμάζεις κι άλλα πράγματα».

Έχει όντως λόξα με τη μαγειρική. Μιλάμε για καταξιωμένους σεφ, ανταλλάζουμε συνταγές και μου λέει σχεδόν με καμάρι πως ο γιος του τρώει ό,τι δεν τρώνε τα υπόλοιπα παιδάκια, δηλαδή, ελιές και παρμεζάνα. Και πώς λοιπόν την παλεύει ο ίδιος που με τόσα ταξίδια δεν είναι εκεί να ταΐζει κάθε μέρα τον πιτσιρίκο του ελιές και παρμεζάνα; «Οι φίλοι μου με παιδιά μου έλεγαν πως θα χάσω την ελευθερία μου μόλις κάνω παιδί. Εγώ λέω πως δεν είναι θέμα ελευθερίας. Το θέμα είναι πως έχεις πάντα λύπη στην ψυχή σου όταν λείπεις. Νιώθεις ενοχές γιατί ξέρεις πως πρέπει να φροντίσεις κάποιον που έχει την απόλυτη ανάγκη σου».

Έχω υπερβεί εις διπλούν τα χρονικά όρια της συνέντευξης, ο μάνατζερ του μου χαμογελά και μου ζητά να είναι η επόμενη ερώτηση η τελευταία. Τον ρωτώ λοιπόν αν υπάρχει χώρος για ρουτίνα στη δουλειά του. Αν ρε παιδί μου, εκείνο το βράδυ θα ήθελε να κάνει κάτι άλλο από το να παίξει στη συναυλία, αν βαριέται καμιά φορά.

«Εσύ βαριέσαι την αγάπη; Γιατί εγώ μόνο αγάπη παίρνω στα live».

Λίγες ώρες αργότερα, στριμώχνομαι ανάμεσα στους παραπάνω από 4.000 φίλους του που έχουν κάνει τη συναυλία sold out, εβδομάδες πριν. Κορίτσια έχουν ανέβει στους ώμους των αγοριών τους και περιμένουν τη στιγμή που ο Parov Stelar θα βγει στη σκηνή. Χιλιάδες σταγόνες ιδρώτα ξεκινούν ταυτόχρονα από τον αυχένα, κυλούν στην πλάτη και τερματίζουν στη μέση. Χιλιάδες χέρια υψώνονται και χειροκροτούν μόλις εμφανίζεται. Χιλιάδες στόματα φωνάζουν το όνομά του. Ο διπλανός μου προτιμά να τον υποδεχτεί φωνάζοντας «έλα ρε Στελάρα, τρέλανέ μας».

Και τότε σκέφτομαι πως είχε δίκιο. Σιγά μη βαρεθείς ποτέ τέτοια αγάπη.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News