Δείτε εδώ τις φωτογραφίες της Μαρίας Μαράκη.

Οι Aerosmith δεν είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Μου άρεσαν πάντα πολύ. Κυρίως όμως μου αρέσουν οι μεγάλες συναυλίες. Οι συναυλίες δηλαδή σπουδαίων καλλιτεχνών. Για αυτό και χθες πήγα στο Καραϊσκάκη να τους ακούσω και να τους δω.

Οι σκηνές που αντικρίζω με το που φτάνω είναι οι γνώριμες. Τσίκνα παντού από τις αμέτρητες καντίνες με τα λαχταριστά «βρώμικα» και τις παγωμένες μπύρες, κασκόλ και μπλουζάκια του συγκροτήματος και ο κόσμος με το μαγικό χαρτάκι ανά χείρας να πηγαινοέρχεται νευρικά. Σαν το κλίμα των ντέρμπι ας πούμε, αν βγάλεις το φανατισμό και τον αντικαταστήσεις με ενθουσιασμό. Όσο για το κοινό, μια βεντάλια από όσα ετερόκλητα στοιχεία βάζει ο νους σας. Δεκαοκτάρηδες και πενηντάρηδες, στενά δερμάτινα κολάν και αέρινα σορτς, αρβύλες και πασουμάκια με θαλασσιές χάντρες, αφάνα από τη δεκαετία του ΄80 και υπερμοντέρνες χωρίστρες, μαυροντυμένοι και παρδαλοί, μακρυμάλληδες και ξυρισμένοι, όλοι είχαν έρθει με την ίδια προσμονή να ακούσουν ζωντανά τη μπάντα που για πάνω από τέσσερις δεκαετίες παραμένει θρύλος.

Τα φώτα σβήνουν, το κοινό ουρλιάζει και οι Aerosmith αψηφώντας κάθε νόμο της φύσης μου μοιάζουν σαν έφηβοι στο πρώτο τους live όταν τους ακούω στο “Love in an Elevator” με το οποίο ανοίγουν τη συναυλία. Ό, τι ακολουθεί είναι ένας «περίπατος» τους επί σκηνής. Χτυπιούνται, γελάνε, διασκεδάζουν, κάνουν απίθανο σόου παρασύροντας ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Το κοινό πρώτο από όλα. Δεν τσιγκουνεύονται ενέργεια. Δεν τσιγκουνεύονται τίποτα όσο βρίσκονται εκεί πάνω. Όλα στο κοινό κι όλα για το κοινό.

Στο δρόμο για το σπίτι μου ανατρέχοντας σε άλλες μεγάλες συναυλίες, σκέφτομαι πως ναι, ισχύει, «ο νέος είναι ωραίος» αλλά «ο παλιός είναι αλλιώς…».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News