Έτυχε, με την έννοια της σύμπτωσης αλλά και της τύχης, να γνωρίσω τον Γιώργο Γόντικα. Ήταν πριν από λίγα χρόνια και τον συνάντησα στο γραφείο του στη Eurobank. Είχε ήδη πατήσει τα ενενήντα του κι εξέπεμπε, ακτινοβολούσε, ανέδυε ποιότητα. Στη σκέψη, στο χιούμορ, στη διατύπωση, ακόμη και στη χειρονομία του, στην ανθρωπιά του.

Κηδεύτηκε το Σάββατο το πρωί, σε ηλικία 95 χρόνων.

Σε εκείνη την πρώτη συνάντηση, μου είχε κάνει εντύπωση πως παρά την ηλικία του δεν κόμπιαζε στα λόγια του και η μνήμη του ήταν ζωντανή κι εξαιρετικά εκπαιδευμένη. Τον ρώτησα κάποια στιγμή ένα όνομα που δεν θυμόταν, έμεινε σιωπηλός δυο-τρία λεπτά και ήρεμα το ανακάλεσε. Είχε ένα σύστημα δομής της σκέψης του, που το συντήρησε ως τα τέλη του.

Κι αν το χιούμορ ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους είναι συχνά επιφυλακτικό, γι' αυτόν ήταν ένα φυσικό στοιχείο εκτόνωσης αλλά και μια χειρονομία φιλοφρόνησης στη γνωριμία. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος εκ φύσεως γελαστός, ταυτόχρονα όμως του άρεσε το πείραγμα κι είχε μια αστείρευτη περιέργεια να ρωτά – πληροφορίες, εκτιμήσεις, προβλέψεις, αναλύσεις.

Πέρα από αυτές τις μικρές και κάπως επιφανειακές προσωπικές πινελιές, ο Γόντικας ήταν ένας άνθρωπος σημαντικός, καταρχάς γιατί ήταν ένας άνθρωπος σεμνός και δημιουργικός. Στην προσωπική του αναδρομή με μεγάλο καμάρι αναφερόταν στα χρόνια της ΕΤΕΒΑ, της οποίας υπήρξε συνιδρυτής – «μαζί με τον Τίμο (Χριστοδούλου)». Η τράπεζα εκείνη, που υπήρξε η ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας στις κρίσιμες δεκαετίες του '60 και του '70, ήταν ένα εγχείρημα που είχε ενσωματωμένο το στοιχείο της πρωτοπορίας, σε πολλά πράγματα – ένα απ' αυτά, είχε υπογραμμίσει σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει: «η ομαδικότητα στη δουλειά ήταν καθοριστικός παράγοντας. Η δουλειά γινόταν μέσα από τα working parties, όπου επικεφαλής ήταν ο υπεύθυνος της μονάδας και όπου λαμβάναμε μέρος ο Χριστοδούλου, εγώ, ο υπεύθυνος της μελέτης, οι τεχνικοί, οι επικεφαλής των άλλων μονάδων και ο νομικός σύμβουλος. Όταν ολοκληρωνόταν η μελέτη, την ξανασυζητούσαμε στην τελική της μορφή και την προωθούσαμε για έγκριση. Και δεν θυμάμαι ποτέ, να έχει απορριφθεί πρότασή μας – είτε από την Εθνική, είτε από τους ξένους μετόχους. Όπως μου είπε μάλιστα πολύ αργότερα μια συνάδελφος, που εκείνη την εποχή ήταν μαθητευόμενη στην Chase (η οποία ήταν βασική μέτοχός μας), στα σεμινάρια κατάρτισης που τους έκανε η αμερικανική τράπεζα, τους έδιναν ως υπόδειγμα τις μελέτες που τους είχαμε υποβάλει εμείς!».

Από την ΕΤΕΒΑ έφυγε το '82, του κόστισε πολύ συναισθηματικά, αλλά ήταν άνθρωπος χωρίς μνησικακίες. Στη συνέχεια δούλεψε στη World Bank, ενώ στην τελευταία κούρσα της καριέρας του κράτησε τα ηνία της Ευρωεπενδυτικής και στη συνέχεια της Eurobank, όπου παρέμεινε ως το τέλος επίτιμος Πρόεδρος. Τον αναφέρουν ως έναν από τους πιο προικισμένους και χαρισματικούς ανθρώπους του τραπεζικού συστήματος της χώρας, ως έναν οραματιστή, με υψηλό επαγγελματικό και συναδελφικό ήθος. 

Αναμφίβολα ήταν από τους ανθρώπους που αφήνουν το αποτύπωμά τους στο πέρασμά τους, που δίνουν στο περιβάλλον τους ζεστασιά αλλά και έμπνευση, που ηρεμούν και ενθαρρύνουν, που στοχάζονται και δρουν. Κυρίως ήταν ένας άνθρωπος με ποιότητα – και το καλούπι, σ' αυτή την αξία, έχει σπάσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News