Δηλαδή, όχι ο έρμος ο θείος Ουίλιαμ τι να είχε πάρει τον 16ο αιώνα στη Γηραία Αλβιόνα –άντε κανένα φυτικό ματζούνι. Όχι, μιλάω για το αθάνατο ελληνικό σκηνοθετικό δαιμόνιο που ώρες-ώρες τρώει τέτοια παράκρουση καλλιτεχνικής μεγαλομανίας κι έπαρσης που θέλει να καπελώνει (βλ. trendoαποδομεί) σπουδαία κλασικά έργα.

Ο κατά Στάθη Λιβαθινό «Βασιλιάς Ληρ», λοιπόν, ζει και αναπνέει για τρεις ατέλειωτες ώρες σε ένα περιβάλλον hard rock ντέκας (βλ. «decadence», παρακμή) που εκφράζεται με πολλούς καπνούς, πολλά παραγεμισμένα σακιά στο σκηνικό, πολλά και άγρια ντεσιμπέλ από τη ζωντανή ορχήστρα, πολλά τορνευτά αντρικά μπρατσάκια και στερνάκια σε κοινή θέα – δηλαδή, θέλετε να μου πείτε ότι οι σαιξπηρικοί αυλικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι κυκλοφορούσαν έτσι ημίγυμνοι μέσα στα παλάτια και τα δάση στο χειμωνιάτικο βρετανικό ψύχος;! Κι ότι φορούσαν κατάσαρκα μαύρα δερμάτινα γιλέκα και μαύρες δερμάτινες κορδέλες με τρουκς στο κεφάλι σαν go-go boys σε γκέι ιδιωτικό πάρτι;! Και μέσα σε όλη αυτή την και καλά «προχώ» αισθητική, οι ηθοποιοί απήγγειλαν τα λόγια τους με τρόπο πομπώδη, παλιακό, παρωχημένο -διεσώθη ο Ληρ του Νικήτα Τσακίρογλου λόγω κατακτημένης τεχνικής αλλά χωρίς να βγάλει ίχνος συγκίνησης σε έναν κατ’ εξοχήν συγκινητικό ρόλο και ο Τρελός (λυπάμαι, δε γνωρίζω το όνομα του πολύ καλού ηθοποιού καθώς το δελτίο τύπου δεν περιείχε αναλυτικά τη διανομή).

Όταν λοιπόν, θες να δώσεις νέα πνοή σε ένα κλασικό κείμενο, πρέπει να το αφήσεις να ανασαίνει στο ρυθμό του κι όχι να ασθμαίνει μέσα στο εφαρμοστό, trendy «κοστουμάκι» που πας σώνει και καλά να του φορέσεις. Να αφήσεις να ακουστεί η σπουδαία ιστορία του γέροντα βασιλιά που μετρά πέντε αιώνες στην παγκόσμια πολιτισμική παρακαταθήκη κι όχι να τη θολώσεις με ένα θέαμα κούφιας εκτόνωσης. Γιατί όπως λέει και ο στίχος του Σεφέρη: «Την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ, που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της».

Βέβαια, το βαθύτερο νόημα του σκηνοθετικού οίστρου μου αποκαλύφθηκε στο τέλος της παράστασης, στην υπόκλιση, όταν ο Στάθης Λιβαθινός εμφανίστηκε με T-shirt με το logo του περίφημου «Berliner Ensemble»…

Υ.Γ. Την παράσταση «Βασιλιάς Ληρ» την είδα στην πρεμιέρα της την Τρίτη στο Παλλάς. Χθες Τετάρτη, στα δελτία ειδήσεων, οι συντελεστές της την παρουσίασαν ως μια «νέα πρόταση», «εμπνευσμένη από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008» κι «αφιερωμένη στο Νίκο Κούρκουλο». Λαϊκισμός ή παροιμιώδης άγνοια; Επικίνδυνα και τα δύο.

INFO: «Βασιλιάς Ληρ»: Παλλάς, Βουκουρεστίου 5, τηλ.: 210-3213100.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News