Με ολοφάνερη διστακτικότητα, έσπρωξα την πόρτα. Είχα σταθεί για λίγο να παρατηρώ το κουρείο που ασφυκτιούσε ανάμεσα στο σουπερμάρκετ και ένα κτήριο, παλιά ιατρεία του ΙΚΑ που τώρα στεγάζεται ένα «Αγοράζουμε Χρυσό». Το σουπερμάρκετ ασφυκτιά από δεκάδες αφίσες – προσφορές στην πρόσοψη, που ουρλιάζουν με όλη τη δύναμη του μαύρου πάνω στο κίτρινο. Όλες τους, κραδαίνουν και από μια ελληνική σημαία. Οι καημένες οι σημαίες, σκέφτομαι. Μόλις αλλάξει η τιμή του απορρυπαντικού ή των κολοκυθιών, θα πάνε στον κάδο των σκουπιδιών. Ας είχαν τουλάχιστον το προνόμιο να ανακυκλωθούν. Αγκαλιά με τα μουχλιασμένα φρούτα και λαχανικά, μοιραία θα περιμένουν το σκουπιδιάρικο να τις συντρίψει. Έστω για λίγες ώρες, για λίγες ίσως ημέρες, όμως, αυτές είχαν όλη την υπερηφάνεια που έχει μια σημαία. Έστω κι αν δεν βρισκόταν εκεί όχι για να υποδηλώσουν κάποια πατριωτική υπερηφάνεια αλλά να «ψαρέψει» κάνα «πατριωτικό» ευρώ παραπάνω το αφεντικό. Όλα τα προϊόντα μας είναι ντόπια, λέει μια άλλη αφίσα.

Και στην πρόσοψη του μικρού κουρείου, σημαίες. Ελληνική αλλά και κρατών με το μεγαλύτερο πληθυσμό μεταναστών στην Ελλάδα – σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του κουρέα – και με εμφανή διάθεση μονιμότητας, αν κρίνω από την επιμέλεια που έχουν τοποθετηθεί. Ο κουρέας, λιγόλογος και εμφανώς ντροπαλός, με καλεί να καθίσω, «μέχρι να τελειώσω με τον κύριο». Ο κύριος είναι ένα μικρό αγόρι που το μόνο που τον απασχολεί, είναι «να είναι λίγο πιο ψιλά τα καρφάκια». Πόσο τον ζηλεύω. Τελειώνει σύντομα μαζί του, σκουπίζει την καρέκλα και κάνει νόημα να πάρω σειρά. Μόνο να τον ρωτήσω πρόλαβα, για την καταγωγή του -ανίατη βαλκανική συνήθεια- Συρία, μου απάντησε, και αφού στο δικό του ερώτημα για το επάγγελμα, αποκρίθηκα δημοσιογράφος, στο πολύ μικρό χρόνο που χρειάστηκε για το κούρεμα, σαν να έπνιγε καιρό την ανάγκη να πει όλα όσα των βασάνιζαν, δεν σταμάτησε άλλο.

«Χαλέπι, φίλε. Μας βομβαρδίζει και οι μεγάλοι γυρίζουν το κεφάλι αλλού. Αν δεν θέλουν Ρωσία και Κίνα, κανένας δικτάτορας δεν πέφτει. Και απ' ό,τι φαίνεται, δεν συμβαίνει τίποτα για αυτούς. Το ίδιο δεν γινόταν και με τον Μουμπάρακ, τον Μπεν Αλί, και τον Καντάφι αρχικά; Μόνο που σε μας, το «αρχικά» πάει 3 χρόνια και οι νεκροί εκατοντάδες χιλιάδες. Μας σκοτώνει ή ίδια η πατρίδα μας. Μας έκανε νομάδες, χωρίς να το θέλουμε. Χάσαμε όλη μας την αξιοπρέπεια. Πίσω οι βόμβες και μπροστά τα σύνορα, οι νάρκες, τα κύματα». Τον έβλεπα να τρέμει. Τα λέγε πολύ πιο γρήγορα απ’όσο κούρευε, αν και κούρευε πιο γρήγορα από οποιονδήποτε ήξερα ως χθες. «Αλλά, φίλε, μην πας στη Συρία. Μην πας γιατί σε σκοτώνουν. Εκεί, δεν σέβονται ελευθερία λόγου και γνώμης. Ελευθερία γνώμης εκεί, είναι αυτό που βολεύει τον δικτάτορα…».

Δεν σκόπευα να πάω, αν και θα το ήθελα. Δεν του απάντησα, όμως. Ούτε στο «εκεί δεν σέβονται ελευθερία λόγου και γνώμης», το οποίο, περισσότερο σαν «καρφί» μου ακούστηκε. Τον αποχαιρέτησα -"την απόδειξη, παρακαλώ", μου φώναξε- με την ευχή να γυρίσει και να βρει το Χαλέπι όπως το είχε αφήσει. «Ινςαλλάχ», προσευχήθηκε, και τραβήχτηκε ξανά μέσα στο κουρείο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News