Τελευταία οι οδηγοί έχουν γίνει πιο νευρικοί. Είναι μια σκέψη που την κάνω σχεδόν κάθε πρωί, χτες όμως είχα όλο τον χρόνο να τo φιλοσοφήσω. Σαράντα λεπτά χρειάστηκα για να κατέβω από το Κάτω Χαλάνδρι στο κέντρο της Αθήνας. Μια διαδρομή που συνήθως απαιτεί τον μισό χρόνο. Ατέλειωτες ουρές ακινητοποιημένων αυτοκινήτων, κορναρίσματα, φωνές, παραβιάσεις, τολμηροί πεζοί που αποφασίζουν να διασχίσουν τον δρόμο μόλις ξεκινούν τα αυτοκίνητα και στις διασταυρώσεις, τροχονόμοι που ανοίγουν τα περάσματα κάθε 7-8 λεπτά.

Στο πεζοδρόμιο, μια φοιτήτρια με γαλότσες, ένας κύριος με σακάκι και ομπρέλα, ένας μαθητής με βερμούδα και αθλητικά. Περιμένουν όλοι το λεωφορείο. Κι όσο το λεωφορείο αργεί η ουρά μακραίνει. Κι όταν το λεωφορείο έρχεται είναι γεμάτο. Αλλά πώς να ρισκάρεις να περιμένεις το επόμενο;

Σκέφτομαι πως ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ ξέρει καλά τους Έλληνες και μάλλον δεν θα εκπλαγεί από την μποτιλιαρισμένη εικόνα της Αθήνας. Το 17ο Συμβούλιο του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος διεξάγεται στην Αθήνα (8-11/11) και στην συνέντευξη τύπου στο Κάραβελ είναι μαζεμένοι όλοι οι γνωστοί “Πράσινοι” της Ευρὠπης. Η συμπρόεδρος των Πράσινων, Ρεμπέκα Χαρμς, ο ευρωβουλευτής Νίκος Χρυσόγελος, ο επικεφαλής των Ευρωπαίων Πράσινων Φιλίπ Λαμπέρτς, η συν-εκπρόσωπος των Πράσινων Ζωή Βροντίση, η Γενική Γραμματέας της Ομάδας των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο, Βούλα Τσέτση και βέβαια, ο Ντάνυ  Κον Μπεντίτ. 

Ο κόκκινος Ντάνυ, ο φοιτητής της Ναντέρ, που έμπαινε στη Σορβόννη με τη γροθιά υψωμένη τραγουδώντας τη Διεθνή, δεν θέλει πια να μιλάει για τον γαλλικό Μάη και οραματίζεται την "πράσινη" έξοδο από την κρίση. Πότε-πότε μιλάει γερμανικά, άλλοτε γαλλικά, κάποιες φορές αγγλικά. Πάντα όμως, μιλάει σαν παθιασμένος Έλληνας.

Τη στιγμή που μπήκα στην αίθουσα τον πέτυχα σε ένα ακόμα ξέσπασμα.

"Δεν γίνεται να μιλάμε πάλι για τη Μέρκελ, δεν γίνεται να μιλάμε μόνο με τη Μέρκελ, δεν γίνεται στα δελτία ειδήσεων να βλέπετε κάθε βράδυ τη Μέρκελ. Δεν υπάρχει μόνο η Μέρκελ και ο Σόιμπλε!"

Δεν είναι στα κέφια του. Είναι νευρικός. Πειράζει το κεφάλι του, βάζει και βγάζει τα ακουστικά του, χύνεται στην καρέκλα και τινάζεται μόνο όταν δεν του αρέσει η τροπή της συζήτησης.

Εκνευρίζεται όταν οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων επανέρχονται στα λάθη της Ευρώπης, τα θεωρεί δεδομένα. "Ποια Ευρώπη; Η Ευρώπη των 27; Η Ευρώπη 15; Είναι καιρός να δούμε τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα και όχι να συζητάμε τι έγινε. Δεν έχουμε το χρόνο για αυτή τη συζήτηση. Πρέπει να αποφασίσουμε ποια προγράμματα θα οδηγήσουν στην επανεκκίνηση της οικονομίας και θα δώσουν στην Ελλάδα προοπτική. Αυτό λείπει από την Ελλάδα σήμερα, η προοπτική”.

Για τον Κον Μπεντίτ η χρεοκοπία της Ελλάδος δεν είναι πιθανό σενάριο. Το είπε και στην συνάντηση της Πέμπτης με τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη. Όχι μαζί. Είδε τον καθένα ξεχωριστά. "Η Ελλάδα δε θα χρεοκοπήσει, έχει ως στήριγμα την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη" υποστηρίζει. Αμέσως μετά όμως μας θυμίζει μια παλιά δήλωσή του: “Δεν ξέρουν τι να κάνουν με την Ελλάδα, πετούν στην ομίχλη με ένα αεροπλάνο που έχει χαλασμένο αυτόματο πιλότο”.

“Η λιτότητα δεν φέρνει την ανάπτυξη. Πρέπει να δοθούν χρήματα που θα επενδυθούν σε νέα οικονομία. Το χρέος μπορεί να περιμένει για μετά”, λέει με έμφαση. Οι απόψεις του εντυπωσιάζουν πάντα το ελληνικό ακροατήριο. "Είμαστε τελείως υποκριτές. Δίνουμε λεφτά στους Έλληνες για να αγοράζουν τα όπλα μας. Βγάζουμε λεφτά στην πλάτη της Ελλάδας. Όταν εμείς δανειζόμαστε με 1,5 ή 3% και μετά τα δίνουμε στην Ελλάδα με 3,5 ή 6%", είχε πει τον Μάιο του 2010 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Δεν χαϊδεύει όμως άλλο τους Έλληνες. “Δεν έχετε κατορθώσει να κάνετε ακόμα μια ουσιαστική συζήτηση για την πάταξη των δύο μεγάλων δεινών της ελληνικής κοινωνίας. Δεν καταφέρατε ακόμα να μιλήσετε για τη διαφθορά και το πελατειακό σας σύστημα”.

“Ο ελληνικός λαός πρέπει να επιστρέψει στην Ευρώπη και να μην καταλήξει στην άκρα Δεξιά” επισημαίνει όταν η «συζήτηση» φτάνει στην Χρυσή Αυγή. Για το ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει να ξαναμιλήσει.  Τον Μάιο του 2012 είχε πει από το Στρασβούργο: “Στο πρόγραμμα της Αριστεράς υπάρχουν δύο πράγματα: Η ακύρωση όλων των αποφάσεων για τους μισθούς και η επιστροφή σε βασικούς μισθούς 1.300 ευρώ. Αυτό είναι τρελο! Τελείως ηλίθιο! Είναι σαν να ρωτάμε τον  Έλληνα: Θέλεις να αυτοκτονήσεις με πιστόλι ή με τσεκούρι;"

Έξω από την αίθουσα, μια ομάδα πράσινων έχει αναρτήσει ένα πανό με το σύνθημα «Κάτω η Δικτατορία της Λιτότητας». Ο Κον Μπεντίτ βλέπει από μακριά τον δήμαρχο, Γιώργο Καμίνη. Απλώνει το χέρι του και του φωνάζει “Έμείς έχουμε ξαναγνωριστεί!”.  

Η ώρα έχει πάει 3 και η πτήση της επιστροφής είναι στις 5. Οι δημοσιογράφοι τον ακολουθούν παντου. Στον διάδρομο, στις σκάλες, στη ρεσεψιόν. Έχουν όλοι μια τελευταία ερώτηση για τον κόκκινο Ντάνυ. Η ουρά των αυτοκινήτων μπροστά από το ξενοδοχείο μου υπενθυμίζει την Αθήνα που απεργεί και αρχίζω να φοβάμαι πως θα χάσει την πτήση του. Μια τελευταία ερώτηση έρχεται στο μυαλό μου. Αν σ' αυτήν την διαδρομή προς το αεροδρόμιο είχατε μαζί σας τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη. Ποια είναι η τελευταία κουβέντα που θα τους λέγατε αφήνοντας πίσω σας την Ελλάδα; Απαντάει με νεύρα. "Δεν θα τους έλεγα τίποτα. Γιατί πρέπει να τους πω κάτι; Δεν είμαι καλός στις συμβουλές. Να μιλήσουν με την καρδιά τους. Να μιλήσουν με την καρδιά τους για τη χώρα τους.  Πρόκειται για μάχη. Δεν είναι απλά οι Έλληνες που ζητούν λεφτά. Είναι ένας διάλογος που η Ελλάδα πρέπει να κερδίσει με επιχειρήματα. Πάρτε το μέλλον σας στα σας χέρια. Τώρα πρέπει να τα καταφέρετε".
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News