Πριν από λίγους μήνες ήμουν καλεσμένη να μιλήσω σε εκδήλωση του Συλλόγου Υποστήριξης Διεμφυλικών, με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Τρανς Μνήμης, στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης.

Μπαίνοντας, βρέθηκε να με χαιρετά κάποιος εγκάρδια. Φίλος από την νεαρή ηλικία, με τον οποίο είχαμε χρόνια να βρεθούμε. «Σε παρακολουθώ», μου είπε. «Aρα ξέρεις γιατί είμαι εγώ εδώ. Εσύ γιατί είσαι εδώ;» τον ρώτησα. «Εγώ έχω τρανς άτομο στην οικογένειά μου», είπε απλά. «Το παιδί μου. Να το, είναι εκεί. Είναι η Κέλλυ».

Μου είπε την ιστορία. Το παιδί του, 17 ετών, γεννήθηκε αγόρι αλλά από μικρό ήθελε να είναι κορίτσι. Hταν δεδομένο ότι (θα) ήταν κορίτσι κι αυτό το είδαν οι γονείς από νωρίς. Eτσι, άρχισαν να του συμπεριφέρονται όπως ήθελε, σαν σε κορίτσι. Την ημέρα που την είδα, η Κέλλυ φορούσε ένα φόρεμα σε έντονο φόρεμα, τακούνια, είχε μακριά βαμμένα πυρόξανθα μαλλιά και στο πλάι της ήταν η μαμά της.

Ζουν έξω από τη Θεσσαλονίκη, σε μικρή κοινωνία. «Καλά και πώς συμπεριφέρονται οι άλλοι στην Κέλλυ;», ρωτούσα. «Φυσιολογικά», μου απαντούσαν οι γονείς της. Και οι καθηγητές; Και οι καθηγητές, όλοι. Εφόσον οι γονείς το βλέπουν φυσιολογικά, το βλέπουν κι οι άλλοι έτσι. Είναι δεδομένο ότι η Κέλλυ θα κάνει εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου μόλις δημιουργηθούν οι συνθήκες.

Ενιωθα τα μάτια μου να έχουν ανοίξει διάπλατα, όλο το πρόσωπό μου να δείχνει την έκπληξη και τη δυσπιστία για όσα άκουγα. Κι όμως, οι γονείς της έδειχναν ήρεμοι και συμβιβασμένοι με το γεγονός.

Το καλοκαίρι δούλευε ως φύλακας, αλλά τώρα είναι άνεργος. Οι δικοί του είναι στο πλάι του. Εχει πρόβλημα όταν δείχνει ταυτότητα σε δημόσιες υπηρεσίες, επειδή δεν συμβαδίζει το γυναικείο όνομα με την αντρική εμφάνιση

Προσπαθούσα να βάλω σε τάξη αυτά που είχα μόλις ακούσει, όταν με φώναξε ένα μικροκαμωμένο άτομο που με κοίταζε χαμογελαστά από ώρα. «Χριστίνα!» «Εσύ πάλι ποιος είσαι;» του είπα γελώντας, γιατί δεν ήμουν σίγουρη εάν έπρεπε να πω ποιος ή ποια. «Τώρα, είμαι ο Νάσος. Δουλεύαμε κάποτε μαζί στην τάδε δουλειά», μου θύμισε. «Και πώς σε έλεγαν τότε;» ρώτησα. «Νάσια…»

Τη θυμήθηκα. Αγκαλιαστήκαμε. «Ελα να μου πεις κι εσύ την ιστορία σου», του είπα. Γεννήθηκε κορίτσι, αλλά ένιωθε αγόρι. Του άρεσαν οι γυναίκες. Εζησε ως κορίτσι, μέχρι που δεν άντεξε. Κάνει ορμονοθεραπεία, έχει αρχίσει να βγάζει αντρική τριχοφυΐα και μόλις ευκαιρήσει θα κάνει εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου. Η δική του εγχείρηση είναι πιο δύσκολη από της Κέλλυς, αλλά θα την κάνει. «Ελα ρε, αφού είναι ωραίο να είσαι γυναίκα!», του είπα. «Νομίζεις», μου έκλεισε το μάτι. Τι να κάνω, δεν είχα επιχείρημα, εφόσον δεν έχω δοκιμάσει ποτέ να μην είμαι γυναίκα…

Μου μίλησε για τη δυσκολία του να βρει δουλειά. Το καλοκαίρι δούλευε ως φύλακας, αλλά τώρα είναι άνεργος. Οι δικοί του είναι στο πλάι του. Εχει πρόβλημα όταν δείχνει ταυτότητα σε δημόσιες υπηρεσίες, επειδή δεν συμβαδίζει το γυναικείο όνομα με την αντρική εμφάνιση.

Εκανα μέρες να βάλω σε τάξη όσα άκουσα εκείνο το απόγευμα. Εχω έρθει πολλές φορές σε επαφή με τρανς, αλλά ποτέ, ως τότε, δεν είχα βρει γνωστούς μου τρανς.

Σε όσους διηγήθηκα τις ιστορίες αυτές έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Επειδή -είναι προφανές- είναι ριζωμένο μέσα μας ότι αυτές οι ιστορίες τυχαίνουν ή συμβαίνουν «σε άλλους», γενικώς κι αορίστως, σε κάποιους αόρατους.

Μέχρι που βλέπεις μπροστά σου τρανς το παιδί του φίλου σου και την παλιά σου συνάδελφο. Εκεί ανακαλύπτεις ότι η Διεθνής Ημέρα κατά της Ομοφοβίας και της Τρανσοφοβίας θα έπρεπε να είναι πολύ πιο διαδεδομένη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News