Έβλεπα τα πλάνα από την επίθεση που δέχθηκε ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς μετά τον φιλικό με την Καλλιθέα και δύο πράγματα ένιωσα. Πρώτα ήρθε η οργή… Κι αμέσως μετά η ντροπή…

Έχουν περάσει ήδη αρκετές ώρες. Βλέπω και ξαναβλέπω την εικόνα κάποιων νεαρών οπαδών της ομάδας μου να γρονθοκοπούν τον 62χρονο προπονητή. Ο θυμός εξακολουθεί να είναι μεγάλος. Και η ντροπή συνοδεύεται πλέον από αηδία…
Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι νεαροί αλλά και κάποιοι μεγαλύτεροι καθοδηγητές τους είχαν συνείδηση της αχαρακτήριστης πράξης τους. Σκέφτομαι ότι και μόνο η ηλικία του ανθρώπου που χτυπούσαν θα έπρεπε να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Ο Ντούσαν θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας τους…

Ο Ντούσαν…Θυμάμαι την πρώτη φορά που επέστρεψε στη Φιλαδέλφεια ως προπονητής του Ολυμπιακού ήμουν κι εγώ ένας από τους χιλιάδες που τον αποδοκίμασαν… Είχα θυμώσει πολύ μαζί του. Πανηγύρισα έξαλλα τα δυο γκολ από την Ντέμη και τον Κωστή, αν θυμάμαι καλά… Αλλά μέχρι εκεί. Όταν είδα εκείνο το εμετικό πανό για την οικογένεια του, διόλου δεν συμμερίστηκα την «έμπνευση» των δημιουργών του. Όπως δεν συμμερίστηκα ποτέ τις αθλιότητες σε βάρος του και την πρώτη φορά που ξαναγύρισε στην ΑΕΚ αλλά και την πιο πρόσφατη…

Το χθεσινό όμως ξεπέρασε και την πιο νοσηρή φαντασία. Δεν το χωράει ο νους μου ότι ΑΕΚτζήδες μπορεί να συμπεριφέρθηκαν έτσι σε ένα άνθρωπο που για τον σύλλογο μας είναι μέρος της ζωντανής ιστορίας του. Με τα θετικά του και τα αρνητικά του, όπως όλοι. Αλλά για την ΑΕΚ που αγαπώ και παρακολουθώ από τις αρχές της δεκαετίας του 70 , όταν ήμουν μικρό παιδί, ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία…
Συγνώμη Ντουσαν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News