Λένε πως τα Θεοφάνια οι ουρανοί είναι ανοιχτοί κι ό,τι ζητήσεις γίνεται. Αν κάτι θέλω για φέτος είναι να μην φύγουν οι καλικάντζαροι. Όχι, δεν τους συνήθισα ακόμη. Θέλω να ζήσω όμως έναν χρόνο «με τον φόβο τους», να ξέρω πως είναι κάπου εκεί για να με βασανίσουν, για να με πειράξουν, για να μου τη φέρουν. Να είμαι λίγο πιο υποψιασμένη, λιγότερο αθώα και αφελής. Πονηρή σαν πονηρός καλικάντζαρος, να σκαρφίζομαι ζαβολιές για να μπορώ να ανταποδώσω. Ένα ζωηρό παιδί. Παιδί!

Ψάχνω να βρω καιρό τώρα πώς προκύπτει η συμπάθεια που έχω στους καλικάντζαρους αλλά δεν… Σαν τον καλό κακό της ταινίας, που κλέβει αλλά δεν θέλεις να τον πιάσουν, είτε γιατί είχε λόγο να το κάνει, είτε γιατί το κάνει διαολεμένα καλά και στο βάθος τον θαυμάζεις. Κάπως έτσι! Να κρυφακούω απ’ τους τοίχους τα σχέδια και τα χαχανητά τους και να τους κάνω «Σςςςςςςς, πιο σιγά… Διαβάζω!». Να ξέρω πως όλο αυτό στήνεται για μένα αλλά εγώ με τον τρόπο μου θα τους νικήσω χωρίς ωστόσο να τους διώξω. Να τους μάθω και να μη με μάθουν. Να τους δημιουργήσω εσφαλμένες εντυπώσεις για το άτομό μου, ώστε να πέφτουν πάντα και μόνο έξω. Να τους κάνω να πιστέψουν πως πίνω τον καφέ μου σκέτο για να μου βάζουν 2 κουταλιές ζάχαρη και στο τέλος να ‘μαστε ικανοποιημένοι όλοι. Να ξινίζω τα μούτρα μου μπροστά στο φλιτζάνι, αλλά στην πραγματικότητα αυτό να είναι το ντροπαλό παιδικό μου χαμόγελο που μάλλον έμοιαζε με αποστροφή μέχρι να ξεθαρρέψω.

Να λέω πως αυτοί μου βάλανε στο κεφάλι τη σκέψη να δώσω στο σκύλο μου, την ουρά της γάτας για να παίξει. Να μου κρύβουν τις γόβες μου, τα κραγιόν και τις χτένες και να παριστάνω την ανυπεράσπιστη. Να ζωγραφίσω στα εικονίσματα τριγωνικά αυτιά, να περπατώ κι εγώ ανέμελη μπροστά τους με τα ψεύτικα τριγωνικά αυτιά μου, για να τους κάνω να πιστέψουν πως αυτό είναι το κανονικό. Να κάνω ότι δεν ξέρω πως αυτοί είναι που σέρνουν στα όνειρά μου τους χειρότερους εφιάλτες μου, αλλά εγώ να ξέρω πού να τους χρεώσω. Να είναι αυτοί η απάντηση αν όχι για όλα, τουλάχιστον για τα περισσότερα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News