• Σχεδόν φοβάμαι να το θέσω το ερώτημα «Μουντιάλ ή Φεστιβάλ». Κι αυτό όχι γιατί δεν πιστεύω στην αξία και την ποικιλία του Φεστιβάλ Αθηνών αλλά να, το Μουντιάλ και ποιο καθολικής αποδοχής γεγονός είναι –θα το παρακολουθήσει το 99,999 των αντρών, κυρίως, όλων των κοινωνικών/ οικονομικών/ πνευματικών τάξεων και καταβολών- και ποιο οικονομικά έρχεται –τζάμπα, δηλαδή, αν το δεις στην τηλεόρασή σου.

• Όμως εγώ -θες γιατί δεν είμαι άντρας αν και μικρή το έπαιζα το μονότερμά μου, θες γιατί με τρώει η τσέπη μου αν και ψιλοτρύπια πλέον- είμαι δεδηλωμένη φαν του Φεστιβάλ Αθηνών. Ακόμα και με τις όποιες αστοχίες ή και μούφες του.

• Τώρα, λοιπόν, που αισίως μπήκαμε στη δεύτερη βδομάδα λειτουργίας του Φ.Α., για να δούμε τι έπαιξε την περασμένη βδομάδα ή για να συντονιστώ με τη μουντιαλίζουσα ατμόσφαιρα των ημερών, ποιος σκοράρισε, ποιος βγήκε στη σέντρα και ποιος έμεινε στον πάγκο;

• Εναρκτήρια παράσταση, «Αγγελοι στην Αμερική» του Τόνι Κούσνερ σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη και δεν ξεκινήσαμε καθόλου καλά φέτος! Τι ξανά μανά η «πρωτοπορία» των μικροφώνων –σε βαθμό γελοιότητας στο σημείο που ο πάσχων από AIDS Ρέι Κον (Δ. Λιγνάδης) σφαδάζει από τους πόνους και παράλληλα ψάχνει να δώσει το μικρόφωνό του στον έτερο πάσχοντα από AIDS Πράιορ (Χρ. Λούλη) για να του το κρατάει από πάνω του και να ακούγονται τα βογκητά του! Τι οριζόντια κι ανέμπνευστα σκηνοθετικά στησίματα ηθοποιών –μετά καρεκλακίων και τραπεζακίων- που καταργούσαν τις πολυεπίπεδες ρεαλιστικές, σουρεαλιστικές, εσχατολογικές και μεταφυσικές αναφορές του έργου του Κούσνερ. Τι σκηνοθετική φόρμα-ευκολάκι που άφηνε ακάλυπτους τους ηθοποιούς και τις όποιες αδυναμίες τους. Τι κακοφορμισμένη μίμηση της αισθητικής της βερολινέζικης σκηνής με την αλά γκρέκα σφραγίδα προχειρότητας. Τι τρίωρη –και βάλε- βαρεμάρα παρά το full monty του Χρήστου Λούλη.

• Όμως. Παρά τις όποιες σκηνοθετικές αδυναμίες ή και τρικλοποδιές, κάποιοι ηθοποιοί κατάφεραν να βρουν το δρόμο τους προς τους πεπτωκότες «Αγγέλους» του Κούσνερ. Ο Δημήτρης Λιγνάδης, στο ρόλο του διαπλεκόμενου και με υψηλές γνωριμίες δικηγόρου Ρόι Κον (υπαρκτού προσώπου στα χρόνια του Μακάρθι αλλά και του Ρέιγκαν), υποδύθηκε με χαρακτηριστική άνεση αυτό το νιτσεϊκό κάθαρμα της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας, επιβεβαιώνοντας με τη σκηνική του παρουσία τη ρήση του Κούσνερ ότι «δεν υπάρχουν άγγελοι στην Αμερική… μόνο πολιτικοί». Ο Χρήστος Λούλης, ως Πράιορ, ομοφυλόφιλος, πάσχων από AIDS, ισορρόπησε με αξιοθαύμαστο τρόπο, στο πρώτο μέρος της παράστασης αξιοποιώντας την κωμική του φλέβα, ανάμεσα στη gay, ήτοι αλέγρα και χαριτωμένα θηλυπρεπή, φύση του ρόλου του και στον υπαρξιακό και σωματικό πόνο που επέφερε η αρρώστιά του. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης, αφέθηκε στη λιμνάζοντα ατμόσφαιρά της. Ευχάριστη έκπληξη οι απροσδόκητες εμφανίσεις του Νίκου Χατζόπουλου (ταξιδιωτικός πράκτορας-φαντασίωση με ξανθιά χαίτη και καθρεφταλιζέ σακάκι, σκληρός all leather gay που κάνει ψωνιστήρι, νέγρα drag queen με κόκκινη λουστρίνι τσάντα σε σχήμα χειλιών) και πάντα σπουδαία η Μάγια Λυμπεροπούλου σε ό,τι κι αν κάνει –κι εδώ έπαιξε πολλούς ρόλους (Ραβίνος, μητέρα Λούις, γιατρός Ρόι Κον, Έθελ Ρόζενμπεργκ).

• Κι αν η πρεμιέρα του Φεστιβάλ δεν προμήνυε τα καλύτερα, έμελλε τη δεύτερη μέρα του (2/6) στο Ηρώδειο ο Ψαραντώνης με τη σύντομη συμμετοχή του Γιάννη Αγγελάκα να πάρουν τη ρεβάνς. Και ναι, το ομολογώ, τον Ψαραντώνη τον είχα ακούσει μα δεν τον είχα ξαναδεί σε live. Εκεί, στο κατάμεστο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, κατάλαβα τι είναι αυτό που ξεσηκώνει τις χιλιάδες πιστών ακροατών του: η αυθεντική ορεσίβια κουζουλάδα του και η πελαγίσια, σαν το Κρητικό Πέλαγος, ανοιχτότητά του, η αμιγώς εντόπια ελληνική ταυτότητά του που εν τέλει τον καθιστά καθολικό, παγκόσμιο. Μόνο ένα μικρό παράπονο έχω: θα ήθελα περισσότερες στιγμές μαζί με τον Αγγελάκα. Μόνο τρία τραγούδια είπαν μαζί. Ήταν λίγα.

• Κι από το Ηρώδειο, στο Bios και στο «Cinemascope» των blitz (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής). Μια φρέσκια πρόταση, όπως όλες άλλωστε αυτής της ομάδας που πάντα αναζητά το θέατρο πέρα από τα όρια της θεατρικότητάς του. Μια πρόταση που βάζει το θεατρικό δρώμενο μέσα στον κοινωνικό ιστό στον οποίο αναφέρεται. Η αντίστροφη μέτρηση για τις εννέα τελευταίες μέρες του κόσμου έχει ξεκινήσει και οι blitz τις καταγράφουν σε αυτό το ιδιότυπο docudrama (σύνθεση ντοκιμαντέρ και θεάτρου) φωνάζοντας με όλη τους τη δύναμη: «Μας εγκατέλειψαν. Δεν είστε ασφαλείς πουθενά». Η παράσταση παίζεται στο Bios έως τις 27/6.

• Μέχρι την επόμενη βδομάδα και την ανταπόκριση από τα έργα και τις… νύχτες του Φεστιβάλ Αθηνών, εσείς τι ψηφίζετε: «Μουντιάλ ή Φεστιβάλ;». Ποιες ομάδες ή παραστάσεις ανυπομονείτε να δείτε και γιατί; Περιμένουμε τις απαντήσεις σας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News