Ανηφορίζει σέρνοντας ένα τριγωνάκι για τα κάλαντα. Πιο μεγάλο από εκείνον, πιο βαρύ απ’ όλους μαζί τους αποθηκευμένους στον κατάλογο του κινητού του, πάνω στην ίδια ζυγαριά. Μοιάζει με το Χριστό στο δρόμο για τον Γολγοθά. Όμως φορά πολύχρωμα πλεκτά ρούχα. Σκούφο. Γάντια. Πέδιλα του σκι στο μυαλό.

Μαγδαλινές και Παναγιές τον τυφλώνουν με τα φλας των φωτογραφικών τους μηχανών. Είναι το αστέρι της ώρας. Το μήνυμα της εποχής. Εύκολα θα καταντούσε κλισέ αλλά είναι άλλος. Χαμογελάει και τραβάει την ανηφόρα. Ξεκούραστος. Το θαύμα των Χριστουγέννων του είναι αυτό. Το πώς σαν πούπουλο σέρνει το τριγωνάκι για τα κάλαντα. Κι ανηφορίζει.

Δρόμος σπαρμένος με γκι. Τα προσπερνά παρά τις εκδορές. Πώς τα γκι της χαράς μπορούν να πληγώσουν; Αν είναι πολλά μαζί, σε λάθος θέση κι αυτό ακόμα γίνεται. Τα χνώτα της ανάσας του είναι χρυσόσκονη. Κι αυτό τα αλλάζει όλα. Όταν πια θα ‘χει φτάσει στην κορυφή, χρυσόσκονες και φλας και ποδοπατημένα γκι θα μοιάζουν με ρουτίνα. Και ό,τι ξέρει για κάλαντα, δεν θα’ναι παρά το εμβατήριο της έγερσης μιας ακόμα σημαίας.  Η προσευχή του. Ή κάπως έτσι…

ΥΓ: Στον καλύτερο φίλο μου, που σήμερα έχει γενέθλια.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News