Έχουμε και λέμε. Εσύ σε αριθμούς: 29 έτη ζωής. 193 εκατοστά ύψος. 88 κιλά βάρος. 3 γεύματα των 4.000 θερμίδων καθημερινά. 16.000 μέτρα κολύμβησης ημερησίως (το λιγότερο). Τουλάχιστον 8 διεθνείς βραβεύσεις για τις αθλητικές σου επιδόσεις. 22 ολυμπιακά μετάλλια (18 από αυτά χρυσά). Κι ένα όνομα που κατέληξε να ζυγίζει πολλά καντάρια. Τόσα που δεν μπορείς να τα σηκώσεις πλέον. Σε λένε Michael Fred Phelps και μόλις έχεις συλληφθεί, ξανά, για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ.

Δεν ξέρεις κι εσύ πώς κατέληξες εδώ. Ήσουν ένα αγόρι υπερβολικά ζωηρό και βούτηξες στην πισίνα στα 7 σου χρόνια, αφενός γιατί ζήλεψες τις αδερφές σου, αφετέρου, διότι έτσι αποφάσισαν οι γιατροί πως έπρεπε να εκτονώσεις την αστείρευτη ενέργειά σου, όταν διέγνωσαν ότι πάσχεις από υπερκινητική διαταραχή έλλειψης προσοχής (ADHD). Ήδη, στα 15 σου κατάφερες να συμμετέχεις για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς αγώνες και σαν να μην ήταν αυτό από μόνο του σπουδαίο, κατέρριψες εκείνη τη χρονιά το παγκόσμιο ρεκόρ στα 200 μέτρα «πεταλούδα». Έκτοτε συναγωνίζεσαι μόνο έναν αντίπαλο. Εσένα. Πέρα από τα δεκάδες μετάλλια που έλαμψαν στο στήθος σου, κατάφερες να κάνεις 32 παγκόσμια ρεκόρ (26 ατομικά και 6 στη σκυταλοδρομία).

Τι γίνεται όμως όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήνουν; Τι σου συμβαίνει όταν βγαίνεις από το νερό; Κάτι σε πνίγει και όλα μοιάζουν να σε πλακώνουν. Σαν να είσαι πλάσμα πραγματικά υδρόβιο, η ανάσα σου κόβεται. Νοέμβριος του 2004 και η αστυνομία σε σταματά, σχεδόν τύφλα στο μεθύσι, να οδηγείς στο Salisbury του Maryland. Καταδικάζεσαι σε 1,5 χρόνο αστυνομική επιτήρηση και υποχρεώνεσαι να μιλήσεις για τους κινδύνους του να οδηγεί κανείς πιωμένος, σε μαθητές. Μεγάλο σοκ για την αμερικανική κοινωνία. Τέσσερα χρόνια αργότερα, διαρρέει μια φωτογραφία σου στον βρετανικό Τύπο που σε δείχνει να καπνίζεις μαριχουάνα σε ένα φοιτητικό πάρτι στο πανεπιστήμιο της South Carolina. Η, έτσι κι αλλιώς, συντηρητική κοινή γνώμη της πατρίδας σου «φρικάρει» άλλη μια φορά κι εσύ τιμωρείσαι με τρίμηνο αποκλεισμό από την αμερικανική κολυμβητική ομοσπονδία. Παράλληλα, η τσέπη σου «ελαφρώνει», καθώς εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο σπόνσοράς σου αρνείται να ανανεώσει το συμβόλαιό σου. Φυσικά υποχρεώνεσαι να ζητήσεις ακόμη μια φορά δημόσια συγγνώμη. Διότι δεν είσαι ένας απλός πιτσιρικάς που το γλέντησε λίγο παραπάνω. Είσαι αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν role model κι έχεις πλέον ευθύνες απέναντι στο κοινό και στους θαυμαστές σου.

Ποιος θα σκεφτεί ότι είναι απλά ένα νεανικό ατόπημα; Κανείς δε θυμάται το παιδί που στην αρχή της καριέρας του φοβόταν το νερό και έμπαινε με το ζόρι στην πισίνα φωνάζοντας «Δεν θέλω να βραχεί το κεφάλι μου». Κι εσύ ο ίδιος μπορεί να το έχεις ξεχάσει. Εξάλλου, απολαμβάνεις τόσο πολύ να σε ζητωκραυγάζουν. Σου δίνει την απαραίτητη ώθηση να πας όλο και πιο μακριά, όλο και πιο γρήγορα. Είσαι ο Michael Phelps, ο ιδανικός εκπρόσωπος του «αμερικάνικου ονείρου» κι όχι ένας ανέμελος έφηβος. Τη ζωή όμως δεν μπορεί να τη νικήσει κανείς τόσο εύκολα. Είναι, ρε παιδί μου, σαν εκείνα τα δέντρα που εργάτες στρώνουν τις πλάκες του πεζοδρομίου από πάνω τους, σε μια μάταιη προσπάθεια να καλλωπίσουν τις άκρες των δρόμων. Κι έρχεται μια στιγμή που οι χυμοί του δέντρου κάνουν την έκρηξη, σηκώνονται οι ρίζες από τη γη και πετούν στον αέρα τα τσιμέντα, γυρεύοντας αέρα και φως. Όλη αυτή η καταπίεση, οι θυσίες της παιδικής ηλικίας στον βωμό του πρωταθλητισμού, το χωρίς έλεος κυνήγι των ρεκόρ και οι στερήσεις είναι φυσικό να ξεσπάσουν κάπου, κάποτε. Μη με παρεξηγείς. Κανείς δεν αμφισβητεί τη θετική δύναμη του ευ αγωνίζεσθαι. Του fair play. «Ο αθλητισμός έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο. Έχει τη δύναμη να εμπνεύσει. Έχει τη δύναμη να ενώσει τον κόσμο με έναν τρόπο που ελάχιστα άλλα πράγματα μπορούν. Μιλάει στους νέους σε μια γλώσσα που καταλαβαίνουν. Ο αθλητισμός μπορεί να δημιουργήσει ελπίδα σε μέρη που υπάρχει μόνο απόγνωση», έλεγε ο Nelson Mandela. Αλλά τα όρια είναι πολύ λεπτά κι εύκολα τα ξεπερνά κανείς, για να βρεθεί από την απόλυτη χαρά της κατάκτησης της κορυφής, στο ζοφερό αίσθημα του φόβου για αποτυχία, χωρίς μεταβατικό στάδιο. Κι εσύ, Michael, είσαι τελειομανής και υπέρμετρα φιλόδοξος. Επομένως, καταπιέζεσαι διπλά. Πιθανόν, για αυτό να είσαι πιο επιρρεπής στα λάθη, από κάθε συνομήλικό σου.

Για την τελευταία ατασθαλία σου η αμερικανική ομοσπονδία αποφασίζει να σου στερήσει το δικαίωμα συμμετοχής σε αγώνες, για τους επόμενους έξι μήνες. Θα χάσεις το παγκόσμιο πρωτάθλημα του Καζάν, το οποίο θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο καλοκαίρι και μάλλον τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το 2016. Αποφασίζεις να μπεις σε κλινική αποτοξίνωσης.

«Θα χρειαστώ λίγο χρόνο για να ακολουθήσω ένα πρόγραμμα, το οποίο θα με βοηθήσει να καταλάβω το τι πρέπει να κάνω για να καταλάβω τον εαυτό μου. Η κολύμβηση αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, αλλά τώρα πρέπει να επικεντρώσω την προσοχή μου στο άτομό μου, να κάνω ό,τι είναι απαραίτητο για να μάθω από αυτή την εμπειρία και να πάρω καλύτερες αποφάσεις στο μέλλον» δηλώνεις στο twitter. Και ξεκινάς να δώσεις την πιο δύσκολη μάχη της ζωής σου μέχρι τώρα. Γιατί είναι μακριά από τις πισίνες. Και με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News