Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είδατε χθες και προχθές αυτά  τα πεφταστέρια – τις Περσείδες, όπως τις αποκαλούν οι επιστήμονες- που βούταγαν αργοσβήνοντας από τον ουρανό προς την γη.

Εγώ το βράδυ του Σαββάτου αν και κοίταξα αρκετές φορές προς την βορειοανατολική πλευρά του ουρανού, όπως μας υπέδειξαν οι «ειδικοί», δεν τα κατάφερα… Κρίμα, γιατί είχα ακούσει ότι ανά μια ώρα έμπαιναν στην ατμόσφαιρα του πλανήτη μας καμιά εκατοστή από αυτά τα πεφταστέρια. «Τόσες ευχές μαζεμένες και δεν μπόρεσα να κάνω ούτε μία» ήταν η σκέψη μου.

Τα τελευταία χρόνια όσες φορές είχαμε το ανάλογο φαινόμενο είτε γιατί ξεχνιόμουν, είτε γιατί δεν είχα κανένα ενδιαφέρον, ποτέ δεν έστρεψα  το κεφάλι μου προς τα πάνω για να δω ένα αστέρι να σβήνει και να σκεφτώ την ίδια ώρα την πιο τρελή μου επιθυμία. Και φέτος που το αποφάσισα … τζίφος.

Πάνω σε αυτή τη σκέψη, θυμήθηκα ένα περιστατικό που μου συνέβη λίγο πριν φτάσω τα 20… Μια συγκυρία δυσάρεστων γεγονότων με είχαν οδηγήσει στην απελπισία. Ο καλύτερος φίλος μου τότε και αρκετά μεγαλύτερος από μένα, ο Πέτρος, με έβαλε στο αυτοκίνητο του και με πήγε μια βραδινή  βόλτα στην Πειραϊκή. Θυμάμαι ότι στη διαδρομή δεν μιλούσαμε πολύ. Κάποια στιγμή φτάσαμε κάτω ακριβώς από ένα μεγάλο νοσοκομείο που βρίσκεται στην ακτή Θεμιστοκλέους. Τράβηξε το χειρόφρενο, γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε: «Ρίξε μια ματιά προς τα πάνω, εκεί στους φωτισμένους θαλάμους του νοσοκομείου». Το έκανα, απορημένος. Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω επειδή πρόλαβε εκείνος την απορία μου. « Σκέψου λίγο ότι στα δωμάτια που κοιτάς βρίσκονται άνθρωποι που βλέπουν αυτά τα φώτα από πάνω τους και το μόνο που παρακαλούν είναι να τα ξαναδούν  αύριο, μεθαύριο και  να επιστρέψουν  στο σπίτι τους υγιείς.»

Φύγαμε κι εγώ σκεφτόμουν τα λόγια του Πέτρου. Στα 20 χρόνια σου πιστεύεις ότι είσαι αθάνατος και χρειάστηκε λίγος χρόνος να συνειδητοποιήσω τι μου είπε και να νιώσω ότι όλα αυτά που μου προκαλούσαν απελπισία ήταν πράγματα περαστικά και διαχειρίσιμα… Τώρα που τα χρόνια πέρασαν, σε κάθε δυσκολία που συναντάω γυρίζω πίσω σε εκείνο το βράδυ στην Πειραϊκή. Θυμάμαι και προσπαθώ να νιώσω καλύτερα.

Αυτό έκανα και το Σαββατόβραδο όταν δεν μπόρεσα να διαχειριστώ τις ευχές που είχα ετοιμάσει για καθένα από τα πεφταστέρια που ταξίδευαν προς τη γη αφού δεν κατάφερα να τα δω. Κι ήταν σημαντικές για μένα. Όμως εγώ αποφάσισα να κάνω τουλάχιστον μια ευχή έστω και χωρίς πεφταστέρι.

Ήταν ίδια με εκείνη που έκαναν τότε και κάνουν και τώρα όσοι βρίσκονται κάτω από τα φώτα ενός θαλάμου νοσοκομείου Όχι μόνο για μένα αλλά για όλους αυτούς που αγαπάω. Τα άλλα -σκέφτηκα- εύκολα ή δύσκολα θα τα αντιμετωπίσω και θα τα διαχειριστώ.

Όσοι πιστεύουν ότι η ευχή μου αυτή είναι μια κοινοτοπία, ας σκεφτούν μια καλύτερη και πιο σημαντική. Και περιμένω να την ακούσω με χαρά…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News