Καλοφαγάς είμαι. Και φαίνομαι. Μου αρέσει το φαγητό. Δεν μου αρέσει να το συζητάω περισσότερο απ’ όσο πρέπει.

Πόσο πρέπει; Οσο να χορτάσεις, λογικά. Να μη σκάσεις. Να αφήσεις και κάτι στο πιάτο. Κανόνας απαράβατος αν θέλεις να λογίζεσαι ευγενής.

Ασφαλώς θα κάνεις και μια καλή σύσταση σε φίλους. Τις μοιραζόμαστε τις χαρές και τις απολαύσεις μας! Αλλά όχι τόσο άπληστα και επιδεικτικά.

Εχει ξεχειλίσει το διαδίκτυο από μεσίτες γευμάτων. Φωτογραφίζουν μια μπριζόλα –sorry, ένα aged rib-eye– στο πιάτο τους και το διαδίδουν προς γνώση και likes.

Μιας και το έφερε η κουβέντα, τι είναι αυτό το πράγμα που ξεσηκώσαμε με τις βιτρίνες κρεάτων; Να κρέμονται από τσιγκέλια, μαυρισμένα για να πειστούμε, λέει, ότι είναι καλά σιτευμένα. Δεν είναι και το ωραιότερο θέαμα στον κόσμο!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νότια Αφρική πολύ πριν η Ευρώπη, πόσο μάλλον η Ελλάδα, ανακαλύψουν ένα καταπληκτικό φιλέτο, σέρλοϊν και t-bone.

Πόσο μάλλον τα Premium Kobe και τα Wagyu Beef, που ναι, είναι εξαιρετικά κομμάτια. Αλλά στις πνευματικά χορτάτες κοινωνίες ούτε τα κρεμάνε σε βιτρίνες ούτε σου υπενθυμίζουν διαρκώς ότι αυτά τα κρέατα βγαίνουν από ζώα ιδιαίτερα. Που, μεταξύ άλλων, τα χαϊδεύεις, τους κάνεις μασάζ και δεν ξέρω τι άλλο, για να είναι ήρεμα όταν τα σφάξεις και να μη βγάλουν καμιά τοξίνη.

Ολα αυτά, μα τον Θεό, μου τα έλεγαν ακριβώς έτσι όπως τα γράφω σε ένα γνωστό χασάπικο (butchery προτιμά να ονομάζεται) της Αθήνας. Με ωμή, rare έπαρση.

Στην Αφρική, που λέτε, δεν τα επιδεικνύαμε τότε. Το ίδιο και τώρα. Ούτε σε βιτρίνες των steak-house, ούτε και στα λαίμαργα παράθυρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Που έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχαν τότε. Απολάμβανες το φαγητό σου και την παρέα σου.

Εχουν αλλάξει οι εποχές, το ξέρω. Το βλέπω κάθε πρωί και στον καθρέφτη μου. Εκείνο που μένει το ίδιο είναι η επιθυμία σου να μοιράζεσαι και με άλλους ό,τι σου αρέσει, ό,τι σε ικανοποιεί. Είναι πολύ ωραίο αυτό.

Μαγειρεύω λιγάκι. Τρώω περισσότερο από ό,τι πρέπει. Φωτογραφίζω και κανένα πιάτο αν μου αρέσει πολύ και το «σερβίρω» σε φίλους διαδικτυακά. Συνήθως αυτό καταλήγει σε πρόσκληση για δείπνο, για ταυτοποίηση της φωτογραφίας με το «αληθινό πράμα», ώστε να πάρω και το ISO της παρέας!

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Στον πεπτικό σου σωλήνα.

Επανέρχομαι όμως στο «φαγητό παντού». Πέραν της δικής σου κουζίνας και εκείνης των εστιατορίων που επιλέγεις, 24 ώρες το 24ωρο πηγαινοέρχεται στους δρόμους. Το φαγητό!

Η παράδοση κατ’ οίκον είναι η μεγάλη μπίζνα της εποχής. Οι ντελιβεράδες είναι τόσοι πολλοί, που επιβαρύνουν το κυκλοφοριακό περισσότερο από τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Στην Κύπρο να δείτε! Τους έχουν πάρει ηλεκτρονικά ποδήλατα για εξοικονόμηση καυσίμων. Καλό είναι αυτό. Οι περισσότεροι ντελιβεράδες εκεί είναι από την Ασία. Ινδία, Πακιστάν, Σρι Λάνκα, Νεπάλ κ.λπ.

Ολο και πιο συχνά τελευταία τούς την πέφτουν οι εκεί αγριοεθνικιστές και ρατσιστές, πιτσιρικάδες ιδιαίτερα. Τους δέρνουν άσχημα και τους φωνάζουν «go home».

Αμέσως μετά, στο σπίτι ή στη δουλειά τους, οι νταήδες τηλεφωνούν σε καφετέρια ή σουβλατζίδικο και παραγγέλλουν το take-away τους!

Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γινόταν αν όλοι οι ντελιβεράδες αποφάσιζαν ή αναγκάζονταν να φύγουν. Τι θα κάναμε; Πώς θα ζούσαμε χωρίς το φρέντο μας από την απέναντι καφετέρια;

Μάλλον θα συνεχίζαμε να μιλάμε για το φαγητό. Και ίσως να μαγειρεύαμε πιο πολύ και να τρώγαμε πιο λίγο. Επιτέλους!

---

* Αγγλική φράση με δύο ερμηνείες. Η πρώτη έχει να κάνει με σαβουάρ βίβρ στο τραπέζι. Δεν είναι ωραίο να βλέπει ο άλλος τι έχεις μέσα στο στόμα σου ή τι πέφτει από αυτό όταν μιλάς. Και η δεύτερη, πιο φιλοσοφική, σε προτρέπει: «Σκέψου πριν ξεφουρνίσεις κάτι ξαφνικά από το στόμα σου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News